Εμείς ή/και οι Άλλοι

 Μπορεί να νομίζει ο καθένας ότι πρόκειται για ιδανικά και ιδεολογίες, πιστεύω και ηθική, όμως όλα στην ουσία καταλήγουν εκεί, στο εμείς και στο αυτοί.

Γιατί οι κοινωνικοί κανόνες που επιβάλλονται με διάφορους τρόπους στους πληθυσμούς στοχεύουν στην επιβίωση της ομάδας, του συνόλου που χαρακτηρίζεται κοινούς κώδικες, οι οποίοι βασίζονται ακριβώς σε αυτά τα μέσα, γιατί η θρησκεία η ιδεολογία και οι νοοτροπίες, έθιμα και ήθη, είναι ακριβώς αυτά: εργαλεία για την διατήρηση της συνοχής και κατά συνέπεια για την επιβίωση της ομάδας.

Με λίγα λόγια, όταν επιλέγουμε να πιστεύουμε σε αυτό αντί για το εκείνο, να ακολουθούμε αυτή την πρακτική αντί για εκείνη στη ζωή μας, τότε επιλέγουμε πλευρές, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι.

Έτσι, ενώ εμείς τελούμε υπό την ψευδαίσθηση ότι τα δικαιώματα είναι ατομικά, στην ουσία αυτό που συμβαίνει είναι μία διάλυση του συνεκτικού ιστού των ανθρώπων, των κοινωνιών. Γιατί κοίτα το παράδοξο: όταν πρόκειται για χρέη και αριθμούς, τότε είσαι υποχρεωμένος να ακολουθείς το σύστημα, όταν όμως πρόκειται για δικαιώματα τότε είσαι μoνάχος, γιατί είναι ατομικά.

Καλό, ε;

Οι ελιτ-ο-μαφιόζοι που υπερασπίζονται τη συμμορία τους, ο ένας τον άλλον δηλαδή, έχουν οργάνωση και πειθαρχεία που συνθλίβει τα ελεύθερα άτομα ένα-ένα.

Οι τρόποι που μέχρι τώρα διατηρούσαν τη συνοχή τους οι κοινωνίες ήταν δύο: έθνη και θρησκείες.
Τώρα;

Τώρα η ελίτ έχει ξεφύγει. Νομίζει ότι είναι αυθύπαρκτη.

Ενώ μέχρι τώρα ή ελίτ ήταν κατά κάποιον τρόπο συνδεδεμένη με την υπόλοιπη κοινωνία, με τους νόμους της φυσικής και τους νόμους της φύσης, παραγωγή και διανομή, από καιρό έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα που παλιά την στήριζε και τώρα καταρρέει. Η ελίτ, στο σύννεφο της έπαρσής της, έχει πάψει να είναι πιά ελίτ, παραλογισμός στα πούπουλα της μαλθακότητας.

Βγάζει νόμους που δεν εφαρμόζονται, κάνει υπολογισμούς που βγαίνουν πάντα λάθος, παράγει αγαθά που δεν τρώγονται και ιδέες που δεν φτουράνε. Η ελίτ δεν προκύπτει πια μέσα από την δεινότητα των μελών της αλλά περισσότερο αιμομικτικά αναπαράγει τα ιδεοληπτικά της γονίδια.

Η ελίτ έχασε το τραίνο της εξέλιξης, γιατί έπινε σαμπάνια.

Σαν τη Θρησκεία, που ενώ μέχρι πριν από εκατό χρόνια ήταν ο πρώτος θεσμός, τώρα πρέπει να ζητάει συγγνώμη από τους χρυσαυγίτες και τους γκέη. Δεν είδε τα σημάδια, δεν εξελίχθηκε, τεμπέλιασε, έμεινε πίσω να τσαμπουνάει τα ίδια τροπάρια. Και σαν την παπαρήγα, που αντί να εξαργυρώσει την φήμη της όσο ήταν καιρός, σάπισε μαζί με την καρέκλα της κα τώρα δεν την ακούει όυτε ο διαόλος.

Αντί για ελίτ, μόνο κάτι κλεφτρόνια τύπου Σαμαράς&Σια έχουν μείνει.

Το ερώτημα παραμένει, αυτοί ή εμείς.
Η απάντηση είναι απλή: αυτοί. Γιατί τόσα χρόνια δεν βγάλαμε το φίδι από την τρύπα, γιατί είπαμε "αφού όλοι έτσι κάνουν, ας πάρω κι εγώ λίγο μέλι" επειδή όταν μας ρώτησαν αν διαφωνούμε εμείς είπαμε ότι "τί με νοιάζει εμένα τί κάνει ο άλλος" και ότι δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο αλλά μόνο οπτικές γωνίες.
Η σκληρή αλήθεια όμως είναι ότι υπάρχει άσπρο και μαύρο.
Ή αυτοί, ή εμείς.
Δεν υπάρχει καλός κλέφτης, ούτε καλός δολοφόνος, όσο καλοντυμένος κι αν είναι.
Το φαγητό που παίρνει ο κλέφτης το παίρνει από εμένα και από εσένα, από τα παιδιά μας, για να έχει αυτός απόθεμα, για να έχει ευ ζήν και λάηφ στάηλ.
Η ελίτ από καιρό έχει πάψει να κερδίζει το ψωμί της και πλέον μόνο το κλέβει.
Η ελίτ πλέον δεν εξασφαλίζει την ευημερία των ανθρώπων της, δεν κάνει τη δουλειά της.
Η ελίτ πλέον δεν ηγείται, δεν διανοείται, αλλά μόνο συσσωρεύει αρπάζοντας.
Και ενώ είναι έτσι ο κόσμος που μία ελίτ είναι αναγκαίο να υπάρχει, είναι προφανές ότι ένα κενό με το χάος που συνεπάγεται έχει μείνει στη θέση της, και οι μαφιόζοι το εκμεταλλεύονται.
΄Η αυτοί, ή εμείς.