Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ 




Το έγκλημα που συντελέσθηκε σε βάρος της χώρας και του λαού της δεν κρύβεται πια… ούτε από τους ίδιους τους «πολιτικούς εγκληματίες» που το σχεδίασαν και το εκτέλεσαν. ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΑΠΕΤΥΧΑΝ. ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΙΜΟ.

Αυτό ομολογούν τώρα οι υπεύθυνοι του ΔΝΤ. Αυτό ομολογούν οι έγκυροι διεθνείς οικονομολόγοι. Αυτό ομολογούν τα μέλη της ηγεμονικής ελίτ της Ευρωζώνης όταν κλείνουν τα μικρόφωνα της προπαγάνδας, των εκβιασμών, των ψεύτικων υποσχέσεων και βρίσκονται μπροστά στην αδήριτη, στη σκληρή πραγματικότητα.

Τώρα λοιπόν που τα ψέματα τελείωσαν προκύπτει το βασικό ερώτημα: «Ποιος θα πληρώσει τον βαρκάρη;». Το ΔΝΤ ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να χρηματοδοτεί και να εποπτεύει μια χώρα που το χρέος της δεν είναι αντιμετωπίσιμο και απαιτεί από την Ευρωζώνη να προβεί σε νέο «κούρεμα» του χρέους… Το 4ο Ράιχ όμως αρνείται… Η πορεία της Ισπανίας προς το Μνημόνιο και οι γερμανικές εκλογές δεν «επιτρέπουν» στην κ. Μέρκελ να υποχωρήσει…

Το αδιέξοδο έχει, όπως κατανοούμε, μεταφερθεί στο εσωτερικό των μηχανισμών και των φορέων εξουσίας των δανειστών και αφεντικών μας.

Τη διαπραγμάτευση, την οποία δεν τόλμησε καν να θέσει στο τραπέζι η ελληνική κυβέρνηση, την προωθούν τώρα το ΔΝΤ και κάποιοι από τους δανειστές μας ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ.

Γιατί η όποια, ενδεχόμενη, αναδιάρθρωση του χρέους (με την ΕΚΤ, τα κράτη της Ευρωζώνης), με μια πιθανή μείωση επιτοκίων ή την αγορά ομολόγων από την πρωτογενή αγορά από την ΕΚΤ, θα προωθηθεί -αν προωθηθεί- με βάση τη στρατηγική της λιτότητας, και βέβαια δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει την ύφεση, την ανεργία, τη διάλυση της οικονομικής - παραγωγικής δομής της χώρας μας.

Ακόμα, συνεπώς, και αν συμφωνηθεί η αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας μας, θα συντελεσθεί πάνω σε μια ΚΑΜΕΝΗ ΓΗ, όπου θα έχουν καταρρεύσει βασικές δομές των κρατικών μηχανισμών και των θεσμών του κοινωνικού κράτους.

Η ελληνική κυβέρνηση παραμένει στο περιθώριο αυτών των εξελίξεων.

Από την πρώτη ώρα που συγκροτήθηκε παραχώρησε χωρίς μάχη το πολιτικό της «κεφάλαιο» στους δανειστές μας. Μέσα από τη θεωρία της «αναξιοπιστίας» που υιοθέτησε ο Αντ. Σαμαράς -άξιος συνεχιστής στον τομέα αυτό του Γ. Παπανδρέου- προέβη στον πλήρη πολιτικό αφοπλισμό της κυβέρνησής του, θεωρώντας ότι ο «εξαγνισμός» του θα συντελείτο με την πλήρη αποδοχή των απαιτήσεων της «τρόικας» στο νέο «πακέτο» μέτρων… Αυτές τις επιλογές πληρώνει σήμερα ο ελληνικός λαός.

Όπως φαίνεται, οι δανειστές μας, το 4ο Ράιχ, έχουν εκμετρήσει σοβαρά το κόστος της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.

Ασφαλώς οι εκλογές στις ΗΠΑ αποτελούν έναν σημαντικό σταθμό, όμως ας μην ξεχνάμε ότι από το 2013 θα λειτουργήσει (;) ο μόνιμος μηχανισμός στήριξης, που θα συνεπάγεται νέες αυστηρές περιοριστικές πολιτικές.

Τελευταία, μάλιστα, μας «σερβίρεται» επιτηδείως η προοπτική της «πολιτικής ενοποίησης», με προεξάρχουσα επιλογή εκείνη του κεντρικού ελέγχου των τραπεζών από την ΕΚΤ. Η τραπεζική δικτατορία θέλει να κατοχυρώσει θεσμικά την πρωτοκαθεδρία της, να επιβάλει ουσιαστικά την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΤΗΣ ΙΣΧΥ επί των εθνικών κυβερνήσεων.

Κι αυτό γιατί στην περίπτωση αυτή η λειτουργία των τραπεζών σε εθνικό πλαίσιο θα καθορίζεται από τις κεντρικές επιλογές της ΕΚΤ σε ζητήματα που αφορούν την ανάπτυξη, π.χ., των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τους όρους των δανείων σε νοικοκυριά κ.λπ. Εκεί οι εθνικές κυβερνήσεις δεν θα έχουν λόγο.

Όσο για το «έτερο σκέλος» της πολιτικής ενοποίησης, αυτό των πολιτικών συστημάτων και της λειτουργίας των κομμάτων σε εθνικό επίπεδο, προωθείται η ιδέα των «ευρωπαϊκών κομμάτων».

Σ' αυτά εντάσσονται όσα αποδέχονται τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική της λιτότητας που εφαρμόζεται σήμερα και αυτά θα υποστηρίζονται πολιτικά και θα ενισχύονται οικονομικά.

Στον αντίποδα θα τεθούν τα «αντιευρωπαϊκά» κόμματα και κινήσεις, που συμπεριλαμβάνονται στις κατηγορίες των «ακροδεξιών» και «ακροαριστερών» φορέων, τα οποία και θα δαιμονοποιούνται αδιακρίτως. Η τραπεζική δικτατορία θα συνδυάζεται με τον τρόπο αυτό αρμονικά με την -πολιτικά και ιδεολογικά- «ακρωτηριασμένη Δημοκρατία»…

Στο μεταξύ, το «πακέτο» των νέων μέτρων δεν «κλείνει», ενώ οι «λίστες» «πέφτουν σαν το χαλάζι»… Η ΝΔ αγωνιά για τη νέα κρίση που διαπερνά το

ΠΑΣΟΚ και τον Ευ. Βενιζέλο, μήπως και καταρρεύσει το «ετοιμόρροπο» κυβερνητικό οικοδόμημα… Ποιοι «κρύβονται» στις περίφημες «λίστες»; Μα είναι οι γνωστοί φορείς των μνημονιακών συμφερόντων, οι «κλεπτοκράτες» (Σ. Λυγερός), οι δομές της διαπλοκής (εργολάβοι, μεταπράτες, τραπεζίτες, φοροφυγάδες, ιδιοκτήτες ΜΜΕ, «πελάτες» εξωχώριων εταιρειών κ.λπ. κ.λπ.)…

Πιστεύει κανείς στ' αλήθεια ότι οι ηγετικές ελίτ του δικομματισμού, της πολιτικής διαπλοκής, θα τολμήσουν να «ακουμπήσουν» έστω κάποιον από αυτούς; Οι «λίστες» απλώς μας θυμίζουν ποια είναι η πηγή της κρίσης του πολιτικού συστήματος και ποιους έχει να αντιμετωπίσει στην πραγματικότητα ο ελληνικός λαός.