του Νίκου Ξυδάκη


Η λίστα Λαγκάρντ απέδειξε με εκπλήσσουσα ενάργεια την αναξιοπιστία και την ανειλικρίνεια της πολιτικής ηγεσίας. Γνωρίζουμε ότι οι πολιτικοί καταφεύγουν συχνά σε κατά συνθήκην ψεύδη, ιδίως όταν διακυβεύεται η επανεκλογή τους, αλλά πρόκειται συνήθως για υποσχέσεις και εξωραϊσμό, για παχιά λόγια. Τόση συγκάλυψη, τόση απόκρυψη, τόσα χυδαία ψέματα και αλληλοαναιρέσεις, έως και καρφώματα, τόσες πολλές γελοίες δικαιολογίες, όπως όσα συνόδεψαν την αναζήτηση της χαμένης λίστας, δεν υπήρξαν στην προ κρίσεως πολιτική ιστορία.

Θλιβεροί πρωταγωνιστές οι υπουργοί Οικονομικών της κρίσιμης τριετίας της χρεοκοπίας, οι κ. Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος: ο τρόπος που χειρίστηκαν τη λίστα Λαγκάρντ δείχνει κατ΄αναλογίαν με ποια σοβαρότητα και αίσθηση ιστορικής ευθύνης χειρίστηκαν την κρίση και τη χρεοκοπία της χώρας. Αναλόγως θλιβεροί οι δευτεραγωνιστές, οι ειδικοί γραμματείς του ΣΔΟΕ, οι αδιάφθοροι και έμπειροι ελεγκτές της κυκλοφορίας χρήματος: πρώτη τους έγνοια πώς δεν θα δυσαρεστήσουν τους προϊσταμένους τους υπουργούς, για να παραμείνουν στη θέση τους, και όχι πώς θα υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον.

Αλγεινή εντύπωση ειδικώς προκαλεί η άγαρμπη οχύρωση του πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ και πρώην εισαγγελέως κ. Διώτη πίσω από δικολαβικούς ισχυρισμούς περί «ρουφιανολίστας», προκειμένου να δικαιολογήσει την αδράνεια και τις παραλείψεις του ιδίου και του υπουργού του. Ωσαν ο κ. Διώτης να καταδικάζει τις έκνομες ενέργειες των κουτόφραγκων ομολόγων του, οι οποίοι χρησιμοποίησαν το ίδιο ερευνητικό υλικό στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες, εντόπισαν φοροφυγάδες και εισέπραξαν φόρους και πρόστιμα.

Παράβαση καθήκοντος, αθέμιτη ολιγωρία, ίσως και απιστία, είναι ό,τι έρχεται στο νου του εμβρόντητου πολίτη, αυτού που πλήττεται από την ανεργία, την υπερφορολόγηση και την κατάρρευση των προνοιακών δομών. Και περιφρόνηση του δημοσίου συμφέροντος. Πολιτικοί ηγέτες και δημόσιοι λειτουργοί, διαπλεκόμενοι έως ασφυξίας μεταξύ τους, συγκαλύπτουν τους ισχυρούς του χρήματος, και κυρίως περιφρονούν έργω και λόγω τον λαό και το κράτος που ορκίστηκαν να υπηρετούν.

Ωστε η μεγαλύτερη, η διαρκής απειλή για το δημόσιο συμφέρον και για το ίδιο το πολίτευμα, για τον πολύτιμο ηθικό πυρήνα της δημοκρατίας, δεν είναι ο ξένος παράγων, οσοδήποτε αλλαζονικός· δεν είναι η καγκελάριος Μέρκελ, φερ’ ειπείν, κατά της επισκέψεως της οποίας διαδηλώνουν σήμερα οι Ελληνες. Η σοβαρότερη απειλή, η διαρκής νόσος, είναι εσωτερική: είναι οι ψευδόμενοι και ολιγωρούντες Ελληνες ηγέτες, οι ανώτατοι λειτουργοί, και οι συγκαλυπτόμενοι νομείς του χρήματος και της εξουσίας· αυτοί που συμπεριφέρονται ως εχθροί του λαού, του λαού τους.