της Φωτεινής Τσαλίκογλου

Ο ψυχισμός ανθίσταται στις απλοποιήσεις. Η κρίση όμως σήμερα απειλεί με καταστροφή, όχι μόνο το συναίσθημα αλλά και τη σκέψη. Αδειάζει το μέσα μας από τη συνθετική του ικανότητα. Μας αφήνει άθυρμα στη βαρβαρότητα των απλουστευτικών συλλογισμών. 

Ο κόσμος υποφέρει και υποφέροντας χάνει τη συμπόνια, την ενσυναίσθηση, τη γενναιοδωρία του. Για να αντέξεις τη βαρβαρότητα που υφίστασαι γίνεσαι ο ίδιος βάρβαρος. Για να αντέξεις την αγριότητα αγριεύεις με τον άλλον αλλά και με τον εαυτό σου. Ισως αυτός να είναι ένας από τους πιο ύπουλους και σκοτεινούς μηχανισμούς που εκτρέφει η σημερινή πραγματικότητα.

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσληψη της  πρόσφατης επώνυμης αυτοκτονίας.

Πληθώρα σχολίων στο Διαδίκτυο που χλευάζουν, λοιδορούν, συνωμοσιολογούν. Συναγωνίζονται ποιο θα είναι το πιο εξυπνακίστικα αιχμηρό. Αν πεις «στοπ, κάντε μια μικρή εκεχειρία, υπάρχει ένας νεκρός» θα σε αντιμετωπίσουν με καχύποπτη βδελυγμία. 

Η εποχή μας ακόμη και τον θάνατο τον καθιστά ευτελές παίγνιο στα χέρια απελπισμένων ανθρώπων. Εκτός από τη φτώχεια και τη βεβήλωση της ζωής η βεβήλωση του θανάτου μοιάζει να είναι η άλλη παράπλευρη ζημιά αυτού του πολέμου.

Η ομορφιά, έλεγε ο Ντοστογέβσκι, είναι ένα αίνιγμα. Το ίδιο ισχύει, θα έλεγα, και για την αυτοκτονία. Η εποχή μας αξιώνει να αφαιρεθεί πάραυτα οτιδήποτε αινιγματικό και σύνθετο ελλοχεύει μέσα στην αυτοκαταστροφικότητα. Απλά και μονοσήμαντα πρέπει να είναι τα πράγματα, να χωράνε σε μια εξίσωση. Απλά, βάρβαρα και κατανοητά. Πλιάτσικο όχι μόνο της χώρας αλλά και της σκέψης και των συναισθημάτων. Πλιάτσικο για να αντέξεις αυτό που δεν αντέχεται.

Ζωή σαν θάνατος. Στο αμείλικτο δικαστήριο της Ιστορίας οι φταίχτες της βυθιζόμενης χώρας μας θα απολογηθούν γιατί βεβήλωσαν όχι μόνο τη ζωή αλλά και τον θάνατο.