Δημοκρατία. Το καλύτερο πολίτευμα του κόσμου. Καθαρίζει, λευκαίνει, απολυμαίνει. Αυτό ξέρετε, αυτό εμπιστεύεστε. Κάνει τα τζάμια θεόρατα. Τώρα και με μπλε και πράσινους στόκους για ακόμα καλύτερα αποτελέσματα ενάντια στους σκληρούς λακέδες.

Ε ναι λοιπόν, η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα. Τέλειο δεν το λες, σηκώνει και μερικές βελτιώσεις. Αλλά από κάτι άλλα που είχαμε δοκιμάσει στο παρελθόν ναι, είναι καλύτερο. Και επειδή είναι καλύτερο, είναι επόμενο τα άλλα πολιτεύματα να το ζηλεύουν και να το επιβουλεύονται. Και άρα πρέπει να το προστατεύσουμε, μην τυχόν και το πετύχει καμιά μοναρχία σε κανένα σκοτεινό σοκάκι και του αλλάξει τον αδόξαστο.

Όμως από τη θεωρία στην πράξη υπάρχει μία απόσταση που μόνο σε έτη φωτός μπορεί να μετρηθεί ικανοποιητικά. Αλλά αν θέλουμε πραγματικά να προστατεύσουμε τη δημοκρατία, πρέπει να τη διανύσουμε. Και γρήγορα.

Ας δούμε πρώτα-πρώτα από ποιους ΔΕΝ απειλείται η δημοκρατία μας:

- Η δημοκρατία μας δεν απειλείται από μένα. Ούτε από σένα. Ούτε από τη γειτόνισσά σου που απλώνει τα ρούχα το βράδυ στο μπαλκόνι φορώντας μόνο ένα σέξι κομπινεζόν. Ούτε από τον ταξιτζή που έχει πάρει παρτούζα τη Χάιντι Κλουμ και τη Μέγκαν Φοξ σε μία κούρσα Πειραιά-Καλλιθέα. Ούτε από τον φοιτητή που φωνάζει με πάθος κομμουνιστικά συνθήματα σε κάποια πορεία για να ρίξει τη χαριτωμένη ΠΚΣίτισσα της σχολής (ναι, υπάρχουν και τέτοιες). Γενικά, η δημοκρατία δεν απειλείται από κανέναν μεμονωμένο πολίτη. Αν είσαι μόνος σου εναντίον όλων, το πολύ-πολύ να παραβιάσεις καμιά πενηνταριά άρθρα του ποινικού κώδικα. Αλλά για να παραβιάσεις άρθρο του Συντάγματος θα πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο.

- Η δημοκρατία μας δεν απειλείται από τον Φωτόπουλο. Ένας συνδικαλιστής που στην καλύτερη περίπτωση προκαλεί γέλια με τις εμφανίσεις του δεν μπορεί να απειλήσει ένα ολόκληρο πολίτευμα. Δε θα βρει ποτέ αρκετά κορόιδα να τον ακολουθήσουν στην επανάστασή του. Ακόμα και σε μία χώρα με υπερεπάρκεια ηλιθίων.

- Η δημοκρατία μας δεν απειλείται από τον στρατό. Το μόνο πραξικόπημα που μπορεί να κάνει αυτός ο στρατός είναι να μπουκάρουν οι φαντάροι στη Βουλή και σε όλα τα υπουργεία και να καθαρίσουν τις τουαλέτες και τα κυλικεία μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός τους. Με έναν άλλο στρατό ναι, θα υπήρχε πρόβλημα.

- Η δημοκρατία μας δεν απειλείται από τη Μέρκελ. Ή εντάξει, μπορεί και να απειλείται λίγο. Βλέπεις, η Μέρκελ προωθεί μία οικονομική ολιγαρχία που είναι τόσο συμβατή με τη δημοκρατία όσο ένα παιχνίδι του Gameboy με το Playstation 3. Όμως και πάλι: Η Μέρκελ δεν ήρθε να μας επιβάλει την ολιγαρχία της με τανκς. Ναι, έχει μονίμως αυτό το ύφος του σπασίκλα που έχει αγοράσει όλα τα τετραγωνάκια στη Μονόπολη, και κάθε φορά που η ζαριά σου σε φέρνει σε ένα από αυτά σε κοιτάζει χαμογελώντας ειρωνικά και σου λέει “ματώνει η καρδιά μου που σε βλέπω να μου δίνεις τα ωραία σου λεφτουδάκια. Μόνο που η Μέρκελ κάνει τη δουλειά της, είτε μας αρέσει είτε όχι (προφανώς και δε μας αρέσει). Άλλοι είναι που δεν κάνουν τη δουλειά τους. Αυτοί που πρώτοι όφειλαν να τη σταματήσουν. Αλλά ποιος φταίει περισσότερο; Αυτός που προωθεί τα συμφέροντά του ή αυτός που τον αφήνει να τα προωθεί ακόμα κι όταν αντίκεινται στα δικά του συμφέροντα; Θα έλεγα το δεύτερο.

Και πράγματι, η πιο σοβαρή απειλή για τη δημοκρατία είναι αυτή που κανείς ποτέ δεν πολεμά: Η εξουσία. Αυτή που εξ ορισμού έχει καθήκον να προστατεύει τη δημοκρατία. Τι να κάνουμε, η εξουσία είναι ισχυρό αφροδισιακό και σε κάνει να θέλεις να γαμάς συνεχώς και αδιαλείπτως. Κι άμα αρχίσεις να γαμάς, κάποια στιγμή θα γλυκοκοιτάξεις και τη δημοκρατία και θα τη βάλεις κι αυτήν κάτω να της σκίσεις τα βάρδουλα. Έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν και θα γίνει πολλές φορές στο μέλλον. Αλλά κανείς δεν μπορεί να τα βάλει μαζί της.

Ποιος θα εμποδίσει την κρατούσα εξουσία να απειλήσει τη δημοκρατία; Η αστυνομία που ελέγχεται από αυτήν; Η δικαιοσύνη που ελέγχεται από αυτήν; Τα ΜΜΕ που ελέγχονται από αυτήν; Όχι. Μόνο κάποιος που δεν ελέγχεται από αυτήν.

Όταν λοιπόν βλέπεις να περιορίζονται οι ελευθερίες σου, να συμβαίνουν αδικίες εις βάρος σου, να διαπομπεύονται και να στοχοποιούνται χωρίς λόγο άνθρωποι ή κοινωνικές ομάδες με πρόσχημα την “προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος”, σκέψου μήπως θα έπρεπε να συμβαίνει το ανάποδο: Να προστατεύουν οι πολίτες τη δημοκρατία τους από την εξουσία. Και σκέψου μήπως η αντίσταση σε αυτήν την εξουσία μερικές φορές (όχι πάντα και όχι σε όλες της τις μορφές) ισοδυναμεί με αγώνα υπέρ της δημοκρατίας. Ότι το να αντιτίθεσαι στην εξουσία δε σε κάνει απαραιτήτως και εχθρό της δημοκρατίας.

Εντάξει, δεν έχουμε χούντα. Είμαι υποχρεωμένος να το αποδεχθώ, γιατί αυτοί που μας κυβερνούν δεν πήραν την εξουσία πραξικοπηματικά, αλλά μετά από εκλογές. Το ότι αυτές οι εκλογές έγιναν υπό ένα καθεστώς τρομοκρατίας θα ήταν ένα καλό αντεπιχείρημα, αν αυτοί που κέρδισαν τις εκλογές δεν ήταν σεσημασμένοι τρομολάγνοι και λαοπλάνοι, και άρα ο ψηφοφόρος που δε ζούσε σε άλλο πλανήτη ή δεν είχε πέσει σε κώμα τα τελευταία τριάντα χρόνια θα έπρεπε να είχε καταλάβει το κολπάκι τους. Όχι, δεν είναι χούντα. Αλλά χουντίζει λίγο, δεν μπορείς να πεις. Δημοκρατία με απαγόρευση συνάθροισης δεν ταιριάζουν πολύ καλά. Για την ακρίβεια, δε μιλιούνται καν. Τσακώθηκαν για μία γκόμενα πριν από χρόνια, την Ελευθερία, και από τότε μισιούνται θανάσιμα. Κι αν προσπαθήσεις να τις φέρεις κοντά, το πιθανότερο είναι να μαλλιοτραβηχτούν, κι αυτό δε θα είναι και τόσο όμορφο θέαμα.

Να από ποιον κινδυνεύει η δημοκρατία. Από τους αδικαιολόγητους περιορισμούς και την κατάχρηση εξουσίας. Όχι από τις κουκούλες των μπουφάν ή από τις αποκαλύψεις περί διεφθαρμένων πολιτικών. Αλλά βέβαια είναι πιο εύκολο να βγάλεις την κουκούλα ενός μπουφάν, παρά τη μάσκα του εθνικού ευεργέτη. Αυτά πληρώνουμε.

the stranger