Όταν οι εταίροι τόνιζαν πως δεν είναι αυτοί οι επισπεύδοντες αλλά η Ελλάδα είχαν στο μυαλό τους πολλές παραπάνω μεταβλητές από την απλή επίτευξη συμφωνίας με την τρόικα.

Ακόμα και αν οι ελληνικές αρχές σήμερα το πρωί, έδιναν τα χέρια και συμφωνούσαν σε όλο το πλαίσιο του ελέγχου, δημοσιονομικά και διαρθρωτικά, οι εταίροι και το ΔΝΤ δεν θα ήταν σε θέση να συμφωνήσουν για την εκταμίευση της επόμενης δόσης.

Παρομοίως όταν οι επίσημες και καθ΄ ύλην αρμόδιες κοινοτικές πηγές έλεγαν πως «αλλιώς τα περιμέναμε και αλλιώς τα βρήκαμε» προφανώς και δεν αναφέρονταν μόνο στην προετοιμασία του υπουργείου οικονομικών μέσα στο καλοκαίρι.

Στις αρχές Αυγούστου, μόλις η πρώτη συνεδρία της τρόικας είχε ολοκληρωθεί, οι τρεις θεσμοί άρχισαν να επεξεργάζονται τα μακροοικονομικά δεδομένα. Σύμφωνα με αρμόδιες πηγές των Βρυξελλών, οι προβολές των στοιχείων ως το 2020 έδειχναν ένα δημόσιο χρέος σημαντικά πάνω από το 120% που προβλέπει το οικονομικό πρόγραμμα – μνημόνιο κατανόησης. Ταυτόχρονα ήταν ορατοί οι λόγοι για τους οποίους θα συνεχιζόταν η ύφεση και σαν κερασάκι σε μια δύσπεπτη τούρτα προέκυψε το λεγόμενο χρηματοδοτικό κενό.

Η κ. Λαγκάρντ μάλιστα, αμέσως μετά την τελευταία συνάντησή της με την Α. Μέρκελ στο Βερολίνο «μαρτύρησε» την ύπαρξη του κενού στη χρηματοδότηση, εκφράζοντας τη δυσφορία της για την «έλλειψη κατανόησης» που συνάντησε από το Βερολίνο. Η κ. Λαγκάρντ έδειξε με αυτόν τον τρόπο ότι το ΔΝΤ μπορεί να βγάλει στη φόρα και το δεύτερο μυστικό των Ευρωπαίων, ότι δηλαδή και η βιωσιμότητα του χρέους πήγε περίπατο.

Η αντιπαράθεση μάλιστα ΔΝΤ και Καγκελαρίας έγκειται στην απαίτηση του ΔΝΤ να υποστεί η Γερμανία απώλειες επί του κεφαλαίου των διμερών δανείων του 2010, μεταδίδουν καλά ενημερωμένες πηγές του Βερολίνου και των Βρυξελλών.

Το βασικότερο ωστόσο συμπέρασμα είναι πως τη στιγμή που η κυβέρνηση συσκέπτεται με την τρόικα στην Αθήνα, η έκθεση βιωσιμότητας του χρέους ήδη υπάρχει, είναι αρνητική, τελεί σε γνώση όλων και ήδη γίνονται κινήσεις σε δύο κατευθύνσεις:

1. η πρώτη είναι να αποδοθούν ευθύνες για την απόκλιση,

2. και η δεύτερη να αποπειραθούν οι τρεις θεσμοί να κλείσουν το χάσμα από το στόχο του 120% το 2020.

Βεβαίως εταίροι και ΔΝΤ γνωρίζουν ότι το χρηματοδοτικό κενό, που υπάρχει ανεξάρτητα από την επιμήκυνση, επιδεινώνει την ήδη αρνητική εξέλιξη του χρέους – αν καλυφθεί με τρόπο άλλο από τη διαγραφή οφειλών.

Μέχρι στιγμής οι πάντες αρνούνται να κοιτάξουν προς το πραγματικό πρόβλημα. Το βασικό επιχείρημα είναι πως ολόκληρη η συνεδρία ελέγχου δεν έχει ολοκληρωθεί, πρέπει να υπάρξει συνολική έκθεση και εισήγηση βάσει της έκθεσης από την ομάδα εργασίας του ευρώ προς το eurogroup.

Βεβαίως και οι πολιτικοί αρχηγοί, τα υπουργεία και η δημόσια διοίκηση έκαναν το παν για να τραβήξει ο έλεγχος, να παραταθούν τα χρονοδιαγράμματα και να ροκανιστεί ο χρόνος.

Η έκθεση όμως στο τμήμα που δεν έχει ολοκληρωθεί, μπορεί να επηρεάσει τα τεκταινόμενα στη «μεγάλη εικόνα» μόνο αν βρεθούν τα χαμένα έσοδα των αποκρατικοποιήσεων και υπερδιπλασιαστούν τα πρωτογενή πλεονάσματα από το 2013 ως το 2019. Αφού αυτό δεν μπορεί πολιτικά να ισχύει, ο έλεγχος δεν θα ολοκληρωθεί ούτε τη Δευτέρα, ούτε ως τις 18 και η έκθεση δεν θα μπει σε eurogroup πριν τις 12 Νοεμβρίου. Μετά τις αμερικάνικες εκλογές. Και τότε all bets are off...