Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ


Η τρόικα ζητά να εκκενωθούν ελληνικά νησιά με πληθυσμό κάτω από 150 κατοίκους. Ακόμη χειρότερα, απαιτεί τα 550 εκατομμύρια ευρώ που χρωστούν οι ελληνικές τράπεζες στο ελληνικό Δημόσιο να μη δοθούν, αλλά να επιβαρύνουν τα ήδη ματωμένα υποζύγια, δηλαδή τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Κι αυτό με το επιχείρημα ότι με την απόδοση των 550 εκ. στο κράτος θα επιβαρυνθεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, όταν είναι γνωστό ότι τα 25 δις από τα 31 δις της δόσης που θα κατευθυνθούν προς τις τράπεζες, επιβαρύνουν τον ελληνικό λαό.

Πρόκειται με άλλα λόγια για χρήματα που θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Χωρίς να προσθέσουμε και τα άλλα 90 δις που πήγαν επίσης στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με το πρώτο μνημόνιο. Για να φανεί, έτσι, με τον πλέον κυνικό και ξεδιάντροπο τρόπο τίνος τα συμφέροντα εκπροσωπεί η τρόικα. Όσο για τους εργαζόμενους θα καταντήσουμε σαν τους κινέζους είλωτες, που περιγράφει ο Μο Γιαν, το Νόμπελ λογοτεχνίας του 2012.

Η Κίνα με τους κακοπληρωμένους και χωρίς δικαιώματα και ελευθερίες εργαζόμενους είναι το νέο οικονομικό πρότυπο. Αυτό επιχειρούν να επιβάλλουν στη Δύση οι Her Omnes, τα τεράστια κοσμο-Εγώ, που περιγράφει ο Ντον Ντελίλο στο μυθιστόρημα: Κοσμόπολις. Ο Ντελίλο, αυτός που ανατέμνει τη φυλή των «πάνω», είναι ο μεγάλος χαμένος του Νόμπελ. Για να αποδειχθεί ότι κι εδώ υπάρχουν σκοπιμότητες.

Η μεγάλη αντιπαράθεση της Δύσης με την Κίνα άρχισε μέσω της λογοτεχνίας και των στερεοτύπων. Ο νέος Σολζενίτσιν ίσως κατασκευάζεται. Στο δυτικό στρατόπεδο, οι ευφυείς που έχουν ανατραφεί από λύκους και για τους οποίους η «φήμη» είναι μια κρίσιμη παράμετρος, αρχίζουν να ετοιμάζουν τον κόσμο για τη σύγκρουση και τις μεγάλες αλλαγές. Αυτά τα τεράστια Εγώ, όμως, πρέπει να μείνουν στο απυρόβλητο, κρυμμένα στα χρυσά μπούνκερς τους. Αλλά η ατομικότητα δεν μπορεί να αποτελέσει το οικονομικό κίνητρο-σύμβολο του παρελθόντος.

Σήμερα οδεύουμε προς μία νέα συλλογικότητα σε αντίστιξη με τις υπερβολές του ατομικισμού, λέει αυτός που το όνομά του σημαίνει «Μη μιλάς»(Μο Γιαν)! Τι θα είναι αυτή η νέα συλλογικότητα, αυτή η νέα σύνθεση; Κανείς δεν ξέρει. Πάντως, οι τροϊκανοί και οι τράπεζες εξακολουθούν να αγωνίζονται χωρίζοντας τον κόσμο στα δυο, στους σκλάβους και τους αφέντες.

Από τη μια το ζην επικινδύνως του υπερμανιακού καπιταλιστή, η φυλή των πολιτών του «πάνω» κόσμου κι από την άλλη ο παλιός αστικός κόσμος, χωρίς συνοχή πια, χωρίς ταυτότητα, ένα συνονθύλευμα από τεχνικά γεγονότα, από ασήμαντα τεχνικά στοιχεία, από εργαζόμενους-απορρίμματα. Εδώ, η απουσία εαυτού, το ξερίζωμα και η διάρρηξη των παλιών αστικών δικτύων, επιφέρουν την ενδόρρηξη, που καταλήγει στον αυτοχειριασμό του κουρέα της Νέας Ερυθραίας. Κι αν κάποιοι λένε πως «μέσα από τον πόνο» φτάνει κανείς στην «αμετάφραστη γνώση του εαυτού του».

Εδώ, ο πόνος δεν υπάρχει πλέον παρά μόνο ως χαριστική βολή, ως θάνατος. Δεν παρέχεται μία δεύτερη ευκαιρία.