του Στέλιου Συρμόγλου


Αδιέξοδα. Και πάλι αδιέξοδα. Και φόβος για περισσότερα αδιέξοδα. Η Τρόικα διακόπτει ή μεταθέτει χρονικά τις συζητήσεις (δεν πρόκειται για διαπραγματεύσεις…) με τους υπουργούς της κυβέρνησης, δημιουργώντας περαιτέρω κλίμα αβεβαιότητας, κάτι που ενισχύει “επικοινωνιακά” τους κυβερνητικούς χειρισμούς για την ψήφιση των αντιλαικών μέτρων στη Βουλή…

Μεθοδικά στήνεται ένα οργουελικό σκηνικό φόβου με μαζοποιημένους πολίτες, που ακολουθούν τις τάσεις που τους επιβάλλονται. Σ’ όλους τους τομείς, χωρίς προσωπική βούληση και βούλευμα. Με τους πολιτικούς να προβαίνουν σε μονοσήμαντες και επιδερμικές ερμηνείες της κατάστασης που έχει περιέλθει η χώρα. Και να κοροιδεύουν ασύστολα το λαό!

Έτσι φτάσαμε στην πολιτική παράλυση. Και επικρατεί ο ανεγκεφαλισμός. Χάθηκε η προοπτική θεώρησης των πραγμάτων. Ο έλεγχος, η κριτική και ο καθορισμός μιας στάσης για διέξοδο από το αδιέξοδο! Οι πολίτες έγιναν ουραγοί της φοράς των γεγονότων. Και η πολιτική μετακινεί τα επίπεδα της ζωής ή τους δίνει την όποια κλίση επιλέγει. Και το κοινωνικο σύνολο παίρνει την ανάλογη τάση, ροπή και κλίση…Κι ας γνωρίζουμε την καχεξία της πολιτικής να αντισταθεί στις επιβολές και στις παλινωδίες. Και που αναγάγει το εφικτό σε μυθοπλασία. Κι ας έχουμε εμπεδώσει ότι η πολιτική δεν ασχολείται με τους πολίτες, αλλά με τις κλίσεις των επιπέδων, πάνω στα οποία “τσουλούν” τα όποια συμπλέοντα συμφέροντα.

Οδηγείται ο λαός έτσι σε ανόητα και στημένα διλήμματα: Δόση του δανείου ή καταστροφή, ανοχή της πολιτικής αυθαιρεσίας ή εκλογές, προδευτικός ή συντηρητικός, κυβέρνηση των εταίρων και ευρώ ή ΣΥΡΙΖΑ και ” lobby της δραχμής”.

Οι διαφθορείς γνωρίζουν την πρακτική. Οι πολιτικοί γνωρίζουν ό,τι οι διαφθορείς γνωρίζουν. Κι ας υποκρίνονται το αντίθετο. Κι ας ανταλλάσσουν διαξιφισμούς για τα αυτονόητα. Όλοι τελικά γνωρίζουν γιατί η χώρα κατάντησε “αποικία τιμωρημένων πολιτών”. Κι όμως συνεχίζουν να τρέφουν με προσδοκίες τον λαό. Κι αυτός, θρεμμένος με προσδοκίες κάνει “όνειρα” για έξοδο από την κρίση, εγκλωβισμένος στο οργουελικό σκηνικό, που στήσανε η διαφθορά και η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος…

Όνειρεύεται ο λαός, κατά τον ήχο των αναγκών του και εκμηδενίζει κάθε θεώρηση και κρίση. Ένα “καλύτερο αύριο”. Πώς, αλήθεια, προσδιορίζεται το περιεχόμενο αυτής της αναμασημένης φράσης; Πώς μπορεί να υπάρξει ένα καλύτερο αύριο, όταν το πολιτικό προσωπικό “βολεύεται” στην ανοχή μας κι όταν δεν αλλάζει, αλλά απλώς αναπαλαιώνεται;

Δεν βουλεύονται οι βουλευτές. Περιφέρονται ως…επαίτες της δημοσιότητας από τηλεοπτικό κανάλι σε ραδόφωνο και αναμασούν “στημένη” επιχειρηματολογία. Καταγέλαστοι αρκετοί, αλλά ευνοούμενοι του τηλεοπτικού συστήματος που ξέρει να “εμπορευτοποιεί” τις πολιτικές καρικατούρες.
Κι οι λίγοι, οι ελάχιστοι θα έλεγα, που προσπαθούν να λειτουργήσουν, υποχρεώνονται να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν απλώς, καταβάλλοντας τα επίχειρα της διαφωνίας ή αρκούμενοι στα ψιχία της συμφωνίας…

Και δυστυχώς ό λαός καθημερινά έρχεται αντιμέτωπος με το αποτέλεσμα, που είναι οδυνηρό.Η πρόθεση και η διαδικασία είναι προνόμιο των πολιτικών. Κι έτσι συντελείται η υποτίμηση της πολιτικής υπόστασης του Έλληνα. Το προνόμιο αυτό εκλαμβάνεται ως αυθαίρετο δικαίωμα.

Παγιδεύτηκε για χρόνια ο λαός στα “πλαστικά” όνειρα. Και εθίστηκε στο “μηδέν εν”, στο “τίποτα”, που αποτελεί την κυριαρχία της απαξίας. Και δέχεται το “ελάχιστο” που το αναγάγει σε πολύ και σημαντικό. ‘Ετσι πιστεύει στις εργώδεις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την Τρόικα. Στην “αγωνία” των πολιτικών να βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Και ηδονίζεται ακόμα και με την ιδέα της πρόσκαιρης ανακούφισης… Και νομίζει ότι συμμετέχει με την ανοχή του στη…σωτηρία της χώρας. Στην πραγματικότητα γίνεται παθητικός θεατής και ταυτόχρονα άβουλος συντελεστής των δρώμενων με φόντο το οργουελικό σκηνικό. Ένα περίτεχνο σκηνικό που του στήσανε οι μεταπράτες των ελπίδων του και οι παγιδευτές των ονείρων του!