της Αννίτα Λουδάρου


Νοσταλγούμε τη ζεστασιά του σπιτικού μας, και την ίδια στιγμή ονειρευόμαστε το μακρινό ταξίδι. Επιθυμούμε να νιώσουμε τη σιγουριά του δικού μας ανθρώπου και την ίδια στιγμή αναζητάμε τις καταστάσεις εκείνες που ξεπερνούν τα συνηθισμένα. Κυνηγάμε εμπειρίες που μας εμπλουτίζουν, μας προσφέρουν νέα ερεθίσματα και μας διαμορφώνουν. Αναλογιζόμαστε την εστία μας, σαν βάση και καταφύγιό μας και την ίδια στιγμή αισθανόμαστε την ανάγκη να γνωρίσουμε και να χρησιμοποιήσουμε όλες τις δυνατότητες μας, για να εξελιχθούμε, να ωριμάσουμε και να ολοκληρωθούμε.

Είναι σαν σε κάθε ξεκίνημα να μας περιμένει και μια νέα μαγεία. Η μαγεία του καινούργιου. Μας γοητεύει η ικανοποίηση που προσφέρει η τόλμη και την ίδια στιγμή αναζητούμε τη διάρκεια και την ασφάλεια.

Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Όλα αυτά τα αντίθετα, τα χωράμε μέσα μας. Όλα αυτά είμαστε εμείς. Γι΄αυτό η ζωή είναι ένα ωραίο ταξίδι , με πολλές πολλές άλλες όμορφες και άλλες στενάχωρες στιγμές σε μια ιερή, ισορροπημένη αλληλουχία , σε μια σειρά. Τη μια στιγμή πετάς και την επόμενη πέφτεις. Όλα τα χωράει η ζωή και όλα τα χωράει η ανθρώπινη καρδιά, αν αντέχουμε να λέμε »Έτσι είναι η ζωή».

Έτσι είναι η ζωή και αρχίζει. Έτσι είναι η ζωή και τελειώνει, μουτζουρώνεται, σβήνει και επανέρχεται. Έτσι είναι η ζωή και ενώνεται, αποχωρίζεται στα κομμάτια της. Έτσι είναι η ζωή και ξεθωριάζει, βάφεται, σκορπίζει και ανασυντίθεται πάλι από τα κομμάτια της.

Δεν μπορώ να φανταστώ άλλο λόγο που να αντέχεις να πεις αυτές τις τέσσερις λέξεις, του » έτσι είναι η ζωή», από την ίδια την αγάπη σου στην ζωή. Θα πρέπει κάποιος, κάτι, κάποτε να σε έκανε να αγαπήσεις την ίδια και τα δώρα της. Ένα από τα οποία είσαι και εσύ ο ίδιος.

Ίσως να ήταν όταν έκανες ακόμα τα πρώτα σου βήματα. Είτε με τα μικρά σου πέλματα, όταν μάθαινες τις πρώτες σου ισορροπίες. Εκεί ανάμεσα στον καναπέ και στο τραπεζάκι. Είτε πολύ αργότερα, όταν με  μεγαλύτερα πέλματα, έκανες μεγαλύτερα βήματα, ζητώντας από την ευρύτερη, κοινωνική  μάνα, χώρο και εμπιστοσύνη να αναπτυχθείς και να ανθίσεις. Σε κλίμα δίκαιο και εύκτρατο προσδοκώντας να ανοίξεις τα φτερά σου και να δώσεις τα αποτελέσματα των εξωτερικών και εσωτερικών σου ισορροπιών.

Οι ισορροπίες, όμως, δεν είναι αυτονόητες, ούτε δεδομένες. Αυτές σου δίνονται στον αέρα που αναπνέεις. Τις μαθαίνεις, γιατί μεγαλώνεις μαζί τους. Όπως τα δέντρα ριζώνουν στο χώμα. Πρώτα παίρνεις τις ισορροπίες και μετά τις δίνεις. Πώς χωρίς ισορροπίες θα χωρέσεις και τη Δύση και την Ανατολή; Και την τρέλα και το σαράκι; Γιατί, πάντως, η ζωή έχει και τα δυο.

Σταγονίδια αόρατα στον αέρα που αναπνέεις είναι η ισορροπία. Κομμάτια μιας ζωής που σου ζητά να τη σέβεσαι και να την εκτιμάς, όχι μονάχα γιατί σου δόθηκε αλλά γιατί εσύ ο ένας, ο κάθε κανένας,της είσαι απολύτως απαραίτητος – και αυτό σου το έδειξαν εκείνα τα πρώτα βλέμματα και οι πρώτες αγκαλιές που σε υποδέχθηκαν στον βεγγαλικό ερχομό σου.

Όλα αυτά που θα φανούν στα μάτια των μικρών παιδιών άξια για επιδίωξη , άξια για μίμηση, είναι οι σταγόνες αγάπης προς τη ζωή και τον εαυτό τους. Eμείς οι παλαιοί των ημερών,  ραντίζουμε τα παιδιά μας. Εμείς τους μαθαίνουμε να αντέχουν να λένε όταν πρέπει το «έτσι είναι η ζωή». Να προσγειώνουν τις προσδοκίες τους στην πραγματικότητα, να εμπιστεύονται τις δυνάμεις τους μέσα στην πραγματικότητα και να μπορούν να πουν »Αύριο είναι μια νέα μέρα, ας αλλάξουμε σελίδα».

Τριγύρω ακούω πως ο κόσμος ειναι άδικος, αναξιόπιστος και ψεύτης. Οικογένειες κλειστές, απομακρύνουν τα παιδιά από ομάδες και κύκλους συνύπαρξης. Τα λόγια τους γεμάτα αφορισμούς, σκορπούν φόβους. «Ο κόσμος θα σε φάει αν είσαι τίμιος» . «Οι τίμιοι είναι κορόιδα. Η κοινωνία είναι σάπια. Μην πιστεύεις τίποτα και κανένα. Καλύτερα να είσαι σκληρός και αναίσθητος».

Αλήθεια γιατί να θέλει άραγε να μεγαλώσει ένα παιδί σε τέτοιο κόσμο; Γιατί να μην θέλει να μείνει μικρό και κουλουριασμένο, δεμένο παντοτινά σε μια αιώνια εφηβεία; Και το κάνει. Και το βλέπουμε. Και δεν αλλάζουμε. Γιατί να θελήσει να αποχωρισθεί τα καταφύγια του και γιατί, αν δεν έχει, να μην επινοήσει καινούργια;

Πείτε μου, σας παρακαλώ, ποιά είναι τα πρότυπα που δίνουμε σήμερα. Δείξτε μου ένα τόπο που οι μητέρες και οι πατεράδες λένε στα παιδιά τους πως η κοινωνία έχει νόημα, πως μπορεί η Δικαιοσύνη να μετρά πληγές, αλλά αξίζει να αγωνιστούμε γι αυτήν, η Δημοκρατία το ίδιο. Ότι τη ευτυχία την βρίσκεις ανάμεσα στους ανθρώπους και όχι μακριά τους. Ότι η ιστορία είναι γεμάτη από τους αγώνες των ανθρώπων για ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη και πως,  μ΄αυτούς τους αγώνες, έχουν κερδηθεί πολλά.

Δείξτε μου ένα μέρος που εμπνέουμε τα παιδιά μας, όλα εκείνα που θα θέλαμε να έχουν,  μ’ αυτά να ζουν. Ένα τόπο που τα μπολιάζουμε με αγάπη για τη ζωή, δηλαδή για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Μα η αγάπη για τον εαυτό μας, δεν ονομάζεται αυτοεκτίμηση;

Ένα μέρος που να αναζητούμε την ελευθερία μας. Αλλά την ελευθερία από κάτι, όχι την ελευθερία για κάτι. Πού βρίσκεται αυτό το μέρος; Γιατί εκεί θέλω να ζήσω.

aixmi