Αν ψάξεις να βρεις τις αιτίες που μας έριξαν στην αγκαλιά του φασισμού, θα πέσεις πάνω σε δεκάδες αναλύσεις, γνώμες και επιχειρήματα για τους λόγους που φέραν την κατάσταση ως εδώ. Αν όμως θέλεις την απάντηση, θα βρεις πως είναι μία. Τον φασισμό τον συνηθίσαμε.

Ο φασισμός ήταν πάντα εδώ.

Στο πρόσωπο της Πολίτισσας που την είπαμε παστρικιά και του παιδιού της που φωνάζαμε τουρκόσπορο.

Στον Αλβανό που τον βαφτίσαμε μουλάρι και του φορτώσαμε τα σκατά μας για ένα κομμάτι μαύρο ψωμί, σε δουλειές που κανείς δεν δεχόταν να πλησιάσει.

Στους Πετρομπέηδες Μαυρομιχαλαίους και κάθε λογής καθάρματα, δολοφόνους και μαχαιροβγάλτες που αφήσαμε να διδάσκονται τα παιδιά μας για την ιστορική τους επανάσταση, στο πλάι πραγματικών ηρώων που θανατώθηκαν, εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν.

Στην κορυφή της λίστας των θεοκρατούμενων χωρών, που μας μάθανε να φιλάμε το χέρι παιδεραστών, ανώμαλων και μικρόψυχων παπάδων ενώ χλευάζαμε άγιους ανθρώπους, που η μόνη τους σχέση με την εκκλησία ήταν τα τριμμένα τους ράσα.

Στη Βουλγάρα που ξεσκάτιζε τη μάνα μας τη μέρα και το βράδυ την πηδάγαμε έξω απ’ τα κωλόμπαρα, στην καρότσα του επιδοτούμενου τρακτέρ.

Στο παιδί του μετανάστη, που μαθητέψαμε τα δικά μας παιδιά να μην το πλησιάζουν γιατί θα γεμίσουν αρρώστιες.

Σ’ εκείνον που δικαιούνταν τη θέση αλλά την έχανε, επειδή είχε την ατυχία να μην ξέρει το ρουσφέτι μας.

Στα Έπη και τα Όχι που σβήσανε πριν ακόμη γραφούν, από εκείνους που σήμερα βάζουν μικρά παιδιά να απαγγέλουν ποιήματα του ημερολογίου για τους κομμουνιστοφάγους που ελευθερώσαν την πατρίδα.

Στον “πούστη” και την “αδερφή” που προσευχηθήκαμε στην βρώμικη μας Παναγιά να μην μοιάσει ο δικός μας γιος.

Στον αποκλεισμό κάθε αντίθετης γνώμης, υπό το φόβο του εκφυλισμού της περιχαρακωμένης μας ιδεολογίας.

Σ’ εκείνον που δεν μιλά όταν ο άλλος τον πατάει στο κεφάλι, αλλά βάζει στόχο να του μοιάσει.

Στο σκοπό που αγιάζει τα μέσα.

Ο φασισμός υπήρχε πάντα. Κι εμείς τον συνηθίσαμε.  

polyfimos