Στο πλούσιο λεξιλόγιο των Βρυξελλών, έχει εισέλθει  ένα νέο ακρωνύμιο από τον Ιούνιο: GEMU. Σημαίνει Genuine Economic and Monetary Union δηλαδή πραγματική οικονομική και νομισματική ένωση, ένας όρος που χρησιμοποιείται εδώ και δύο συνόδους κορυφής της ΕΕ ως μια σιωπηρή παραδοχή ότι το κοινό νόμισμα που δημιουργήθηκε από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 ήταν εσφαλμένο και θλιβερά ελλιπές. Σημαίνει επίσης, ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες έχουν αρχίσει να στρέφουν την προσοχή τους από τη διαχείρισης της κρίσης για τη διάσωση του ευρώ σε μια μακροπρόθεσμη διαδικασία οικοδόμησης μιας πιο ισχυρής δομής για τη νομισματική ζώνη.

Ο στόχος είναι να προστεθεί πάνω στις υπάρχουσες δομές διακυβέρνησης μια περισσότερο δεσμευτική δημοσιονομική πειθαρχία, καθώς και η κοινή εποπτεία των τραπεζών και η κοινή διαδικασία εκκαθάρισης, μαζί με έναν πιο αποτελεσματικό συντονισμό της οικονομικής πολιτικής συνδυασμένο με μεγαλύτερη δημοκρατική εποπτεία της πολιτικής της ζώνης του ευρώ.

Τουλάχιστον τρία οράματα για το μέλλον της GEMU είναι στoν αέρα. Στο επίκεντρο  είναι η διαπραγμάτευση μεταξύ μεγαλύτερης οικονομικής κατανομής των βαρών και περισσότερης συγκέντρωσης εθνικών εξουσιών στις Βρυξέλλες. Όπως συνηθίζει η ΕΕ, το αποτέλεσμα είναι πιθανόν να αποτελεί ένα μπερδεμένο συνδυασμό και των τριών οραμάτων.

Η Γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ, θέλει περισσότερο κεντρικό έλεγχο των εθνικών προϋπολογισμών, μαζί με οικονομικές αλλαγές και ένα μικρό ταμείο αλληλεγγύης για την επιβράβευση της συμμόρφωσης αλλά και για να αμβλύνει τις επιπτώσεις των επώδυνων αλλαγών.

Η δημόσια θέση της για το μέλλον του ευρώ μπορεί καλύτερα να περιγραφεί ως NOMU: No Mutualization, δηλαδή Όχι στην Αμοιβαιοποίηση. Τη στάση αυτή τη συμμερίζονται και οι Ολλανδοί και οι Φινλανδοί, που ακόμα απολαμβάνουν την ΑΑΑ πιστοληπτική αξιολόγηση.

Η κα Μέρκελ δεν έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο κοινών ευρωομολόγων στο απώτερο μέλλον, στο τέλος μιας μακράς διαδικασίας δημοσιονομικής και οικονομικής ολοκλήρωσης. Πολλοί αξιωματούχοι πιστεύουν ότι θα είναι πιο ανοιχτή όσον αφορά την κατανομή των οικονομικών βαρών μετά τις επόμενες γενικές εκλογές της Γερμανίας, τον Σεπτέμβριο. Αλλά τώρα απαιτεί πολύ αυστηρότερη πειθαρχία εκ των προτέρων, που συμβαδίζει με την πρόταση της Γερμανίας για έναν sparkommissar – έναν υπέρ-επίτροπο με τη δύναμη να ασκήσει βέτο επί των εθνικών προϋπολογισμών.

Πολλοί αναλυτές πιστεύουν, ωστόσο, ότι η κα Μέρκελ θα πρέπει να πάρει κάποιο μεγαλύτερο βήμα προς την κατεύθυνση δημοσιονομικών μεταβιβάσεων ή της αμοιβαιοποίησης χρέους για να κερδίσει την γαλλική αποδοχή για μια παρεμβατική επίβλεψη των εθνικών προϋπολογισμών από την ΕΕ.

Δεν είναι όλοι οι Γερμανοί της ίδιας γνώμης όμως. Η ομάδα των οικονομικών συμβούλων της κυβέρνησης πρότεινε τη δημιουργία ενός προσωρινού ταμείου εξαγοράς που θα εκδώσει κοινά ομόλογα για τη ζώνη του ευρώ για να βοηθήσει τις χώρες να πληρώσουν το χρέος τους, πέρα από το όριο του 60 τοις εκατό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της συνθήκης της ΕΕ.

Θα βοηθήσει τις υπερχρεωμένες χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ιρλανδία - αλλά και ενδεχομένως τη Γαλλία και τη Γερμανία - να φτάσουν σε ένα βιώσιμο επίπεδο χρέους σε 15 με 20 χρόνια, ενώ κάθε χώρα θα παραμείνει υπεύθυνη για το δικό της νέο δανεισμό.

Ο Γάλλος πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ, στήριξε αυτήν την έκδοση κοινών ομολόγων την οποία ορισμένοι ειδικοί θεωρούν συμβατή με τις πρόσφατες αποφάσεις του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου, διότι δεν δημιουργεί μόνιμες μεταφορές.

Το να επιτραπεί στο μόνιμο ταμείο διάσωσης της ευρωζώνης, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, να εισφέρει κεφάλαια απευθείας στις τράπεζες που έχουν ήδη διασωθεί από τις κυβερνήσεις τους θα αποτελούσε μια άλλη μορφή αμοιβαιοποίησης.

Αυτό θα επιτρέψει την Ισπανία και την Ιρλανδία να αφαιρέσουν το τραπεζικό χρέος από τους ισολογισμούς τους, πράγμα που καθιστά ευκολότερο για την Ιρλανδία να επιστρέψει στις κεφαλαιαγορές το επόμενο έτος, καθώς και για την Ισπανία να διατηρήσει την πρόσβαση στην αγορά.

Η κα Μέρκελ, όμως, μέχρι στιγμής έχει αποκλείσει και το ταμείο απόσβεσης χρέους αλλά και την αναδρομική άμεση ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Μια εναλλακτική προσέγγιση που ευνοείται από πολλούς οικονομολόγους και πολιτικούς θα ήταν να επιτευχθεί η κοινή συγκέντρωση νέου δανεισμού, με τη δημιουργία ενός κοινού πρακτορείου χρέους κοινής που θα μπορούσε να εκδώσει ομόλογα για λογαριασμό των κρατών μελών, μέχρι ενός ορίου.

Στις κυβερνήσεις θα πρέπει είτε να απαγορευθεί η έκδοση χρέους πάνω από το όριο αυτό, ή θα πρέπει να το πράξουν με εθνική εγγύηση, αναλαμβάνοντας ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την αγορά.

Αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί NEWMU – αμοιβαιοποίηση για νέες υποχρεώσεις, αλλά όχι παλαιότερα χρέη  - η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εμφανίζεται θετική, αλλά έχει αποκλειστεί από το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο και ως εκ τούτου θα απαιτούσε από το Βερολίνο να αλλάξει βασικούς νόμους του.

Η εξυγίανση των ισπανικών τραπεζών που επλήγησαν από την φούσκα των ακινήτων αναμένεται να κοστίσει περίπου 4 τοις εκατό του ΑΕΠ - δεν αποτελεί τεράστια προσθήκη στο εθνικό χρέος, εκτός εάν οι υποχρεώσεις γιγαντωθούν.

Από την άλλη, οι φορολογούμενοι της Ιρλανδίας έχουν αναλάβει υποχρεώσεις που ισοδυναμούν με το 40 τοις εκατό του ΑΕΠ, ένα βάρος που θα βαραίνει την οικονομία για μια ολόκληρη γενιά εκτός αν η ΕΕ παρέχει κάποια ανακούφιση.