Σε λίγες μέρες θα βρεθώ για ένα μήνα στην Ελλάδα. Είναι οι "διακοπές" που περιμένω με λαχτάρα και ανυπομονώ. Τελευταία φορά που είχα έρθει ήταν πέρσι τον Απρίλιο όπου και παρέτεινα την διαμονή μου για  να ψηφίσω στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Κυριακή ψήφισα και Δευτέρα μεσημέρι έπαιρνα την πτήση για Μπανγκόκ.
Τελικά εκλογές ξαναέγιναν αλλά πλέον εγώ βρισκόμουν στην Βόρεια Κορέα...

Οκτώ μήνες μετά λοιπόν θα επιστρέψω. Ήδη κάνω το πρόγραμμα μου για να προλάβω σε ένα μήνα να χωρέσω όσο πιο πολλά μπορώ. Και όμως για πρώτη φορά η χαρά μου δεν είναι ξέγνοιαστη. Δεν είμαι καν σίγουρη αν είναι χαρά.
Για πρώτη φορά, φοβάμαι. Ίσως ακούγεται παράξενο, ίσως ακόμα και λαϊκίστικο, δεν ξέρω μπορείτε να το πείτε όπως θέλετε. Όμως φοβάμαι ότι θα επιστρέψω σε μια Αθήνα που δεν θα έχει πλέον καμία σχέση με όσα ήξερα μέχρι τώρα.
Φοβάμαι για αυτά που θα δω αλλά κυρίως για αυτά που θα νιώσω. Οι αριθμοί με τρομάζουν, τα νέα και οι εικόνες ακόμα περισσότερο. Θα ήθελα να αρνηθώ αυτή την πραγματικότητα και να προσποιηθώ πως δεν υπάρχει. Αλλά ξέρω πως θα είναι εκεί σε κάθε μου βήμα.

Δεν έχω κάτι έξυπνο ή κάτι φιλοσοφημένο να πω. Δεν θέλω να αρχίσω το κήρυγμα. Σίγουρα η κοινωνία μας υπήρξε επιδερμική και γελοία. Ξοδεύαμε πολλά, τα θεωρούσαμε όλα δεδομένα, μπλεχτήκαμε μέσα στην χρυσόσκονη της βλακείας και κάπου εκεί χαθήκαμε. Όμως και ποια κοινωνία δεν το έχει κάνει αυτό; Άραγε ήμασταν οι μόνοι που ζούσαμε μέσα σε μια γυαλιστερή σαπουνόφουσκα;
Δεν ψάχνω δικαιολογίες και έχω γράψει άπειρα κείμενα για τις ευθύνες μας ως κοινωνία και ως πολίτες. Αλλά να, είναι που πίσω από όλα αυτά τα λόγια και τις θεωρίες κρύβονται πάντα άνθρωποι, και όχι στατιστικά στοιχεία. Και πλέον κουράστηκα να ψάχνω ενόχους.

Σήμερα έμαθα πως ένας φίλος μας άνεργος εδώ και πολλούς μήνες βρήκε δουλειά σε μια εταιρεία ψωμιού. Ξέρετε από αυτές τις γνωστές που φτιάχνουν τα τοστ και τα κριτσίνια. Μου το είπε στο τηλέφωνο χαρούμενος. Ναι ήταν χαρούμενος γιατί θα εργάζεται 10 ώρες την ημέρα και θα αμείβεται 586 ευρώ μικτά. Και θα κάνει υπερωρίες που δεν θα τις πληρώνεται αλλά η εταιρεία θα δίνει δώρο στο προσωπικό της μια φορά το μήνα μία συσκευασία τοστ. Ναι δεν αστειεύομαι, είναι αλήθεια.

Ο φίλος αυτός έχει ένα μικρό παιδί 6 ετών και ενοίκιο να πληρώσει. Αναρωτιέμαι αν το ψωμί του τοστ θα του καλύψει τις ανάγκες.
Αυτά λοιπόν που διάβαζα στις εκθέσεις των διεθνών οργανισμών, αυτοί οι working poor είναι πλέον δίπλα μας. Είναι ο γείτονας μας, ο φίλος μας, ο ξάδερφος μας. Είναι αυτοί οι αναλώσιμοι που θα δουλεύουν ίσα για να αναπνέουν αλλά που ποτέ δεν θα δουν την ζωή τους να βελτιώνεται.

Και θα είναι και οι τυχεροί, διότι αυτοί τουλάχιστον έχουν δουλειά.

Δεν ξέρω λοιπόν αν θα έπρεπε να χαρώ για τον φίλο μου ή να κλάψω. ΄

Και αν εκείνος είναι από τους τυχερούς, τι συμβαίνει με τους υπόλοιπους;  τους άτυχους, τους ευάλωτους, τους κατατρεγμένους;

franmeg

 Το… τρένο του Ολυμπιακού έχει πάρει μπρος για τα καλά και δε σταματά πουθενά. Νέα «στάση» το Κάουνας και η νίκη με 77-63 επί της Ζαλγκίρις, για την έκτη συνεχόμενη νίκη του στην Ευρωλίγκα.


Μοναδικό «παράπονο» για τους «ερυθρόλευκους» πως δεν κατάφεραν να καλύψουν το -18 από το παιχνίδι του πρώτου γύρου αν και πάλεψαν μέχρι τέλους. Πλέον οι δύο ομάδες ισοβαθμούν στην κορυφή του ομίλου με τους Λιθουανούς να έχουν το προβάδισμα στην ισοπαλία.

Για ένα ακόμα παιχνίδι ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε βελτιωμένος ειδικά στον τομέα της άμυνας. Άλλωστε δεν είναι λίγο πράγματα να κρατάς στους 63 πόντους τη Ζαλγκίρις που μέχρι και το συγκεκριμένο παιχνίδι είχε 86 πόντοτυς μ.ό



 Στα θετικά επίσης η περιφερειακή επίθεση με 14/27 τρίποντα για τους παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα, αλλά και οι σωστές αντιδράσεις κάθε φορά που η Ζαλγκίρις πλησίαζε.


Άμυνα από την αρχή
Ο Ολυμπιακός έχει βελτιωθεί πολύ στην άμυνά του και φροντίζει να το αποδεικνύει σε κάθε του αναμέτρηση. Παρά την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο γήπεδο οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα μπήκαν πολύ συγκεντρωμένοι στο παιχνίδι.

Κατάφεραν να «κλείσουν» τον Καουκένας άρα και όλη τη δημιουργία στο παιχνίδι της Ζαλγκίρις.
Αντίστοιχα, ο Ολυμπιακός είχε υπομονή στις δικές του επιθέσεις και κάπως έτσι προηγήθηκε με 4-13 στο 3' και 16-21 στο 8'.

Ο Ολυμπιακός είχε το ρυθμό του αγώνα και τον είχε φέρει στα μέτρα που ήθελε. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στον Γιώργο Μπαρτζώκα να δοκιμάσει πράγματα στο παιχνίδι. Και να δικαιωθεί, όπως στην περίπτωση του Γκετσεβίτσιους που μπήκε ζεστός στο παιχνίδι και με δύο δικά του τρίποντα έκανε το 20-31 στο 16'.

Παρόλα αυτά και πάλι η Ζαλγκίρις είχε απαντήσεις μειώνοντας στη λήξη του ημιχρόνου σε 27-31 με ένα μικρό σερί 7-0.

Είχε απαντήσεις

Οι φιλοξενούμενοι συνέχισαν στον ίδιο ρυθμό και στην τρίτη περίοδο, ειδικότερα στην άμυνα. Ωστόσο παρότι κατάφεραν να προηγηθούν με 33-45 στα μέσα του δεκαλέπτου, παραλίγο να πληρώσουν το «νεκρό διάστημα» που ακολούθησε.

Η Ζαλγκίρις πήρε σκορ από τους Πόποβιτς, Τζάαμπερ ενώ οι ψηλοί κέρδιζαν κατά κράτος τον Χάινς. Έτσι με τη λήξη του δεκαλέπτου οι γηπεδούχοι προηγήθηκαν με 50-48.

Ο Ολυμπιακός όμως αντέδρασε άμεσα, δείγμα και της αυτοπεποίθησης που έχει πλέον η ομάδα. Έκανε γρήγορα το 50-53 ενώ στη συνέχεια κατάφερε να προηγηθεί με 56-66 τρέχοντας ένα επιμέρους σκορ 6-18.

Παρά το λίγο χρόνο ο Ολυμπιακός έδειξε πως μπορεί να χτυπήσει και τη διαφορά. Ωστόσο δεν το κατάφερε παρά τα εύστοχα τρίποντα των Σπανούλη και Μάντζαρη.



Τα δεκάλεπτα: 18-21, 27-31, 50-48, 63-77

ΖΑΛΓΚΙΡΙΣ (Πλάθα): Ντάρντεν 7 (1), Τζάαμπερ 6 (2), Πόποβιτς 7 (1), Ν. Λαβρίνοβιτς 4, Λιπκεβίτσιους, Γιανκούνας 11, Ντέλας, Κουζμίνσκας, Λαφαγιέτ 2, Καουκένας 17 (1), Φουτ 4, Κ. Λαβρίνοβιτς 5(1).

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ (Μπαρτζώκας): Χάινς 3, Λο 7 (2), Αντιτς 5 (1), Σπανούλης 16 (3), Περπέρογλου 6, Σλούκας, Μαυροειδής, Πάουελ 10, Γκετσεβίτσιους 6 (2), Πρίντεζης 5 (1), Παπανικολάου 13 (3), Μάντζαρης 6 (2).

Αν κάποιος ψάξει στην τρίχρονη μνημονιακή πορεία της χώρας για κοινούς παρανομαστές, στο τέλος θα βρει μόνο έναν. Τον κυρίαρχο ελληνικό λαό.

Στο όνομα του Έλληνα και με μοναδικό σκοπό τη σωτηρία του, μετράμε τις απώλειες που προκάλεσαν, και συνεχίζουν να προκαλούν, τρεις απανωτές κυβερνήσεις.

Τους αριθμούς τους ξέρουμε. Ανθρώπινες απώλειες, χαμένες δουλειές, κλειστά καταστήματα, εξαφανισμένα εργασιακά δικαιώματα, εκφασισμένες βίαιες κοινωνίες και τόσα πολλά ακόμη, που θα χρειαστούν δεκάδες σελίδες για να τα περιγράψουν.

Ποιος είναι, όμως, αυτός ο ελληνικός λαός που αμέτρητες ώρες σπαταλήθηκαν από ολόκληρη την ηγεσία της Ευρώπης για να σωθεί;

Στηριζόμενος στη λογική του "κυρίαρχου λαού" που τόσο αγαπούν τα αριστεροδεξιά κόμματα του κοινοβουλίου, κυρίαρχος Έλληνας είναι εκείνος που επέλεξε αυτή τη σωτηρία, όταν του δόθηκε η ευκαιρία να το κάνει.

Όταν αποφάσιζε, το καλοκαίρι που μας πέρασε, να στραφεί στη λύση του ευρώ πάση θυσία. Κι όταν λέμε πάση θυσία, το εννούμε. Ακόμη κι αν αυτή η θυσία προβλέπει την ποινικοποίηση των γεννήσεων με υπερφολόγηση των οικογενειών με παιδιά.

Ακόμη κι όταν αυτή η θυσία περιλαμβάνει την εξαφάνιση φαρμάκων και συντάξεων, τα παγωμένα σπίτια χωρίς πετρέλαιο, τα ακινητοποιημένα δίχως καύσιμα μέσα μεταφοράς, τα χρεοκοπημένα ταμεία, νοσοκομεία και πανεπιστήμια.

Θυσίες οι οποίες έγιναν για τον Έλληνα, γιατί αυτός τις ενέκρινε. Γιατί τον Μάιο του 2012 κανείς δεν είχε το δικαίωμα να λέει ότι δεν γνώριζε.

Πολλοί είναι αυτοί που βρήκαν ευκαιρία να μιλήσουν για μία ακόμη φορά περί κυβερνητικής προδοσίας, με αφορμή την τελευταία απόφαση κοινοβουλευτικού αυτοεξαγνισμού μετά την απόρριψη του σχηματισμού εξεταστικής επιτροπής για το πώς η χώρα βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη σε ένα μνημόνιο, που διπλωμάτες και ηγεσία γνώριζαν εξ αρχής και με αποδείξεις πως δεν θα πετύχει τίποτα παραπάνω από μια ισοπεδωτική εξαθλίωση.

Αλλά προδοσία χωρίς συναίνεση δεν υπάρχει.

Ο κυρίαρχος και περήφανος Έλληνας είναι αυτός που ψήφισε τον κάθε Μιχάλη Ταμήλο για να διαμαρτύρεται για τις απλήρωτες επιτροπές και να υπηρετεί τα ρουσφέτια του και εμπιστεύτηκε τον κάθε Μιχάλη Χρυσοχοΐδη γιατί δεν βρήκε χρόνο να διαβάσει το μνημόνιο.

Που πίστεψε την απαγκίστρωση του Κουβέλη και την ανάπτυξη των ανασφάλιστων stage του Σαμαρά.

Που θεώρησε ότι το ΠΑΣΟΚ έχει ακόμη κάτι να δώσει στη χώρα.

Που νομίζει ότι η καταστροφή εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων δάσους θα κάνει το χωριό του “μικρό Παρίσι”.

Που πίστεψε τους Μιχαλολιάκους όταν του λέγαν ότι αυτός είναι καθαρός σε αίμα και δέρμα και γοητεύτηκε από την τυφλή βία προσμένοντας τον μεγάλο αρχηγό να “κάνει τη βουλή λαμπόγυαλο”.

Που διαμόρφωνε για χρόνια την κριτική και πολιτική άποψη μεταξύ 8 και 9 κάθε βράδυ και περιμένει τώρα από τον Σταύρο Ψυχάρη να ξεκινήσει την επανάσταση για λογαριασμό του.

Ο Έλληνας, που ντύνεται με ναζιστική στολή, ζωγραφίζει χιτλερικά μουστάκια στις φωτογραφίες της Μέρκελ και κατηγορεί αυτήν, για τις δικές του επιλογές.

Αυτός είναι ο Έλληνας που γνώριζε τα πάντα και συνέχισε να κάνει αυτό ακριβώς που συνεχίζει να κάνει και τώρα.

Ο πατριώτης που αγαπά το έθνος και τη χώρα του και μισεί όλους τους άλλους γιατί τους θεωρεί κατώτερους.

Αυτός είναι ο Έλληνας που παίρνει τις αποφάσεις.

Αυτός είναι ο Έλληνας και αυτή είναι η Ελλάδα του.

Εγώ με αυτούς δεν θέλω να έχω καμία σχέση.

polyfimos

Ποια είναι η φύση του αγώνα ενός Δημοκράτη;

Η Δημοκρατία, ως τρόπος πράξης και ζωής, υπάρχει και έχει υπόσταση πριν και πάνω από οποιοδήποτε πολίτευμα. Το πολίτευμα είναι που έχει νόημα να "προστίθεται" στην Δημοκρατία, και όχι το αντίθετο. Σήμερα και εδώ και πολλά χρόνια, βλέπουμε την επιμελή προσπάθεια να γίνει το αντίθετο στην χώρα μας και σχεδόν σε όλες τις άλλες.

Αλλά το αντίθετο, στην ουσία δεν υπάρχει, γιατί πολύ απλά δεν γίνεται, δεν έχει νόημα. Γιατί δεν είναι δυνατόν το πολίτευμα να αποτελέσει πηγή της Δημοκρατίας, όταν η πηγή της, είναι προφανέστατα ο Λαός. Εφ' όσον λοιπόν αυτοί το ξέρουν αυτό, έχουν καταφύγει στην πρακτική να μας πείσουν, ότι το πολίτευμα που έχουμε είναι συνώνυμο της Δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα όμως, με αυτόν τον τρόπο, αποφεύγουν οποιαδήποτε πιθανότητα εγκατάστασης Δημοκρατικού καθεστώτος.

Η Δημοκρατία δεν ισούται με εκλογές, ή κοινοβούλιο, η τους άλλους θεσμούς που ακούμε και βλέπουμε γύρω μας. Εφ όσον δεν υπάρχει η βασική και θεμελιώδης αρχή της Δημοκρατίας που είναι η εξουσία στα χέρια του Λαού, τότε πολύ απλά δεν υφίσταται.

Ως εκ τούτου, και εξ ορισμού, την στιγμή που ο λαός επιτέλους πάρει τα πράγματα στα χέρια του, τότε θα έχουμε Δημοκρατία - στιγμιαία.

Για να γίνει αυτή διαχρονική, θα πρέπει να υπάρξουν μηχανισμοί, όχι απλά αυτοί που αποδεχόμαστε όλοι, όπως οι εκλογές, αλλά ουσιαστικοί μηχανισμοί που θα επιβάλουν το κράτος του Δήμου. Τέτοιοι είναι η δυνατότητα άμεσης ανάκλησης, για οποιονδήποτε λόγο, όταν ο λαός με κάποια πλειοψηφία του το αποφασίσει, και η κλήρωση μέρους των πολιτικών αλλά και εφαρμοστών των διάφορων αποφάσεων.

Συνεπώς, η Δημοκρατία απαιτεί ώριμο και υπεύθυνο Λαό. Ο αγώνας λοιπόν δεν είναι μόνο η αντίσταση. Είναι και σε πολύ σημαντικό βαθμό η προσπάθεια ανόρθωσης της ψυχολογίας του διπλανού μας, και της πυροδότησης της υπευθυνότητας που όλοι μας έχουμε μέσα μας αλλά κοιμάται.

Αυτός είναι ο αγώνας, για όποιον θέλει Δημοκρατία. Τα καλέσματα για ύψωση του ηθικού και η ανιδιοτελής αγάπη προς τον Λαό δεν είναι λοιπόν απλά και επιφανειακά στοιχεία ενός αγωνιστή. Αυτά, αποτελούν την ουσιαστικότερη στάση, την έμπρακτη στάση αυτή, που είναι και η μόνη που μπορεί να ενεργοποιήσει την μεγαλύτερη -ανθρώπινη- εξουσία που υπάρχει στην χώρα μας. Αυτή είναι ο ίδιος ο Λαός.

Ενωθείτε, αγαπηθείτε, βοηθήστε υλικά και ψυχολογικά ο ένας τον άλλον.
Βάλτε σωστές ιεραρχίες αξιών στην ζωή σας.
Πάρτε την ζωή και το καλό του Λαού στα χέρια σας!
Αυτά είναι η πηγή της ευημερίας και της Δημοκρατίας.

Η Συντακτική Εθνοσυνέλευση είναι η ύψιστη έκφραση αλλά και απαρχή των.
Σήμερα, ο μόνος αναίμακτος τρόπος να γίνει αυτή, είναι η Γενική Πολιτική Απεργία.

Καλή Λευτερία!

Σ. Κατσούλης

apofasismenoi

 Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όσους νοιώθουν τόσο ευτυχισμένοι που κρατιόμαστε με τα δόντια από το ευρώ, ακόμα κι αν κάτω από τα δόντια κρέμεται πλέον το σκελετωμένο κορμί ολόκληρης της κοινωνίας που σβήνει φτωχοποιημένη και ταπεινωμένη αλλά περήφανη που έχει ευρώ....

Ελεύθερη μετάφραση δική μου (άρα συγχωρείστε μου τα λάθη)  από ένα άρθρο του Paolo Barnard (δημοσιογράφος) που γράφτηκε το 2010, εκείνο το Μάιο, που συνειδητοποιούσαμε (με τον πλέον τραγικό τρόπο) μέσα από τον πολλών δεκαετιών λήθαργό μας πως είμαστε χαμένοι και ανήμποροι σ΄ενα παιχνίδι κερδοσκόπων και διεθνών οίκων αξιολόγησης. Με λίγα λόγια έρμαια πάνω σε τραπέζια που παίζουν στα ζάρια τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων γιατί έτσι γουστάρουν...

http://www.paolobarnard.info/intervento_mostra_go.php?id=182

Έγραφε λοιπόν τότε.... (ένα από τα εκατοντάδες κείμενα σε εφημερίδες, προσωπικές ιστοσελίδες, ιστολόγια, φόρουμ κλπ που τα έχουν πει όλα ξεκάθαρα, αλλά ακόμα και τώρα προσπαθούν να μας πείσουν με άθλια ψέμματα...)

....Ορίστε τι μας συμβαίνει. 8 χρόνια από τη 1 Γενάρη του 2002 – όταν το ευρώ έγινε οριστικά το κοινό νόμισμα των 16 κρατών στην Ευρώπη – οι αγορές κατάλαβαν επί τέλους ότι τα ευρωπαϊκά κράτη δεν είναι πια κυρίαρχα, ειδικά μετά την έκδοση του νομίσματός τους. Οι αγορές έριξαν μια ματιά στα μεγάλα χρέη των 16 κρατών της ζώνης του ευρώ και συμπέραναν ότι για εμάς να ξεχρεώσουμε είναι ένα αληθινό πρόβλημα. Κι από δω ξεκινάει ο πανικός τους, και ως συνέπεια η κρίση για την οποία μιλάνε όλες οι εφημερίδες, που σήμερα χτυπάει την Ελλάδα αλλά αύριο θα χτυπήσει και όλους τους άλλους, συμπεριλαμβανόμενη και τη Γερμανία. Κι αυτό γιατί είναι  μια κρίση δομική, κι όχι μερικών κρατών.

Αναρωτιέστε : γιατί το να πληρώσουμε το χρέος μας έγινε ένα πρόβλημα τόσο σοβαρό? Δεν ήμασταν χρεωμένοι και πριν από το ευρώ? Σήμερα εμείς τα κράτη της ζώνης του ευρώ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ το ευρώ, δεν είμαστε πλέον ιδιοκτήτες του. Κάποτε οι Ιταλοί είχαν τη λιρέτα, οι Γάλλοι το φράγκο , οι Γερμανοί το μάρκο κλπ. Δεν είμαστε πλέον κυρίαρχοι στη χρήση του νομίσματός μας. Το ευρώ είναι ένα νόμισμα χωρίς Κράτος, είναι ένα «εμπορικό» νόμισμα που και οι 16 ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ.  Μεταξύ του να χρησιμοποιείς ένα νόμισμα από το να το κατέχεις υπάρχει τεράστια διαφορά. Γιατί σήμερα κάθε κράτος του ευρώ, πρέπει ΠΡΙΝ ΝΑ ΞΟΔΕΨΕΙ για τους πολίτες του να κάνει δυο πράγματα, 1) να δανειστεί το ευρώ και 2) να ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΕΙ του πολίτες του για να  για να κουρέψει το χρέος.

Εξήγηση του 1) Να δανείζεσαι ευρώ: στην ουσία πρέπει κανείς να πάει να το βρει, όπως κάνει ο πατέρας σε μια οικογένεια ο οποίος πριν να πληρώσει τα έξοδα του σπιτιού πρέπει να βρει λεφτά κάπου (δουλειά, δάνεια). Σήμερα, αν δείτε προσεκτικά,μια χώρα όπως η Ιταλία ή η Γαλλία πρέπει να χτυπήσουν τη πόρτα των ιδιωτών δανειστών για να ΔΑΝΕΙΣΤΟΥΝ το ευρώ ΠΡΙΝ να μπορέσουν να το ξοδέψουν για τη κοινότητά τους (πουλάμε κρατικούς τίτλους στις αγορές όπου μπορούμε να ανταγωνιστούμε κα πληρώνουμε επιτόκια που αποφασίζονται από ιδιώτες. Ο Θησαυρός μας και η Κεντρική μας Τράπεζα δεν μπορούν πια να εκδόσουν αυτόνομα νόμισμα. Ορίστε λοιπόν γιατί πλέον τα χρέη μας είναι ένα μεγάλο πρόβλημα.

Αντιθέτως, πριν από την έλευση του ευρώ, ήμασταν χώρες κυρίαρχες στο νόμισμά μας (λιρέττα, φράγκο, μάρκο...) και οι κυβερνήσεις μας μπορούσαν να ξοδεύουν χωρίς ανάγκη να βρουν χρήμα προκαταβολικά. Ουσιαστικά το δημιουργούσαν, όπως κάνουν οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία πχ. Μπορεί να ξοδεύανε πολλά, είναι δυνατόν (περίπτωση Ιταλίας) αλλά με το δικό τους νόμισμα κυρίαρχο, είχαν όλα τα μέσα για να διαπραγματευτούν. Σίγουρα χρεονόντουσαν, αλλά ήταν ένα χρέος που υπογράφαμε ΑΦΟΥ ΕΙΧΑΝ ΞΟΔΕΨΕΙ, όχι πριν να ξοδέψουν καν όπως συμβαίνει με το ευρώ σήμερα, και κυρίως μπορούσαν απλά να ξεχρεώνουν  κόβοντας το απαραίτητο χρήμα (μοιάζει απίστευτο αλλά έτσι είναι) όπως κάνουν οι ΗΠΑ ή η Ιαπωνία.  Είχαν δηλαδή τη κυρίαρχη δύναμη να διαχειρίζονται το νόμισμά τους και συνεπώς αυτόνομα τα χρέη τους, κι αυτό εξασφάλιζε τις αγορές να μην πανικοβάλλονται από το εθνικό χρέος όπως τώρα συμβαίνει με την Ελλάδα (και αύριο θα συμβεί και με τα 16 κράτη του ευρώ) .

Πράγματι, ενώ οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία είναι χρεωμένες μέχρι το λαιμό, ενώ η Αγγλία βρίσκεται σε χειρότερη θέση από την Ελλάδα όσον αφορά το χρέος, οι αγορές δεν είναι σε πανικό για αυτές τις χώρες. Ο λόγος, το επαναλαμβάνω, είναι ότι ΗΠΑ, Ιαπωνία και Αγγλία, έχουν κυρίαρχο νόμισμα, δηλαδή μπορούν να ξοδεύουν χωρίς να πρέπει να χρεώνονται ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ, και μπορούν να ξεχρεώνουν εκδίδοντας χρήμα, πράγμα το οποίο οι 16 δεν μπορούν πλέον να κάνουμε. Σκεφθείτε επί πλέον ότι «η ελληνική περίπτωση» δεν έγινε ποτέ με τη σπάταλη, χρεωμένη, πληθωριστική Ιταλία του 60 ή 70 που είχε όμως δικό της νόμισμα. Αντιθέτως αυτή η Ιταλία ήταν ευμερούσα και ακόμα από εκείνη θρεφόμαστε.

Να λοιπόν τι συμβαίνει. Και ποιος φταίει? Η απάτη του ευρώ που θέλησαν οι μεγάλοι ευρωπαίοι γραφειοκράτες (Prodi, Ciampi και η κεντροαριστερά στην Ιταλία ) για το αποκλειστικό συμφέρον των διεθνών επενδυτών και κερδοσκόπων  (και των ΗΠΑ φυσικά) οι οποίοι  σήμερα (αλλά και πριν) μας κλέβουν επιβάλλοντας μέτρα λιτότητας σε ότι είναι δημόσιο για να το αγοράσουν αύριο για δυο δεκάρες.  Μπορούν να το κάνουν γιατί τώρα εμείς, για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, είμαστε αληθινά χρεωμένοι, κι είμαστε εκβιαζόμενοι. Δεν  είναι τυχαίο πως στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχουν βρει στέγη 229 λομπίστες του Διεθνούς Δικαστηρίου των Επενδυτών και κερδοσκόπων, μια σχέση 4 προς 1 σε σχέση με όποιον εκπροσωπεί το συμφέρον των πολιτών.

Γνωρίζετε ποίος ήθελε την Ιταλία στη νομισματική ένωση? Η γερμανική βιομηχανία, ήθελε να εγκλωβίσει τη δική μας βιομηχανία, στο κοινό νόμισμα, έτσι ώστε να είναι αδύνατον στο μέλλον να υποτιμήσουμε τη λιρέττα και να γινόμαστε ανταγωνιστικοί απέναντι στο μάρκο και να πουλάμε περισσότερο από αυτούς. Καταλάβατε? Ο Πρόντι δεν είναι κουτός, είναι εγκληματίας.

*Σημείωση δική μου. Εμάς θυμάστε τη φάτσα εκείνου που έκανε όρκο ζωής να μπούμε? Τον θεωρείτε κουτό?...

vasiliskos2

Μία πέτρα μετακινήθηκε από ‘δω, εκεί. Τι άλλαξε; Εσύ αναζητούσες πάντα κάποιον, κάποιον να σε στηρίξει, να σου δώσει τα πάντα, να γράψει το όνομά σου σ’όλους τους τοίχους της πόλης. Ο άνεμος κάτι φέρνει, αλλά δεν το είδες. Οι ιδέες είναι αόρατες. Ο θάνατος είναι ορατός.

Νόημα δεν υπάρχει. Γιατί πρέπει να υπάρχει νόημα;

Το κύμα άφησε μία σταγόνα παραπάνω στην άμμο. Ποιος το πρόσεξε; Εσύ μετράς τη ζωή σου, και όλοι οι υπολογισμοί βγάζουν αρνητικό πρόσημο.Κάπου σου έπεσε μία κάθετη γραμμή. Ένας δρόμος έμεινε απάτητος. Ένα μονοπάτι σβήστηκε από το χάρτη.

Νόημα δεν υπάρχει. Γιατί πρέπει να υπάρχει νόημα;

Το ρολόι έχασε ένα δευτερόλεπτο. Πού πήγε; Εσύ έβλεπες μόνο αριθμούς εκεί που οι άλλοι έβλεπαν φώτα να ανάβουν. Κοιμήθηκες βαριά, και όταν ξύπνησες είχε μείνει μόνο το μηδέν. Η οθόνη θα σβήσει. Η γραμμή θα μείνει ευθεία.

Νόημα δεν υπάρχει. Γιατί πρέπει να υπάρχει νόημα;

Μια αόρατη φλόγα άναψε. Ποιον ζεσταίνει; Εσύ έμαθες να βλέπεις τα χρώματα ασπρόμαυρα. Ένα ουράνιο τόξο σου έγνεφε, αλλά δεν το είδες. Η μοναξιά είναι διάφανη. Η θλίψη αδιαπέραστη.

Νόημα δεν υπάρχει. Γιατί πρέπει να υπάρχει νόημα;

Ένα πουλί φτερούγισε για λίγο. Πού ήθελε να πάει; Εσύ τα έπαιξες όλα και έχασες. Δεν ήσουν φτιαγμένος για να κερδίσεις, αλλά ήθελες να παίξεις. Μετά στάθηκες ανάποδα μπροστά στον ήλιο και έβλεπες μόνο τη σκιά σου. Αυτό που έχεις μέσα σου δε βγαίνει έξω. Αυτοί εκεί έξω δε θα μάθουν ποτέ τι είχες μέσα σου.

Νόημα δεν υπάρχει. Ποτέ δεν υπήρξε.

the stranger

Πολύς λόγος γίνεται εσχάτως για την ενδεχόμενη υπαγωγή της Κύπρου σε Μνημόνιο και για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Αργεντινή.
Τα δύο αυτά παραδείγματα χρησιμοποιουνται κατά κόρον από τη μνημονιακή συμπαράταξη για να καταδείξουν ότι δεν υπάρχει άλλη λύση και άρα ορθώς μπήκαμε στην περιπέτεια της Τρόικα.
Η επίκληση του ζεύγους Κίρχνερ στην Αργεντινή και του Χριστόφια στην Κύπρο από την αριστερά κυρίως, αλλά και από άλλες δυνάμεις που αντιτίθενται στα Μνημόνια φαίνεται σε πρώτο επίπεδο να μετατρέπεται σε αχίλλειο πτέρνα τους, αφού δείχνουν να αποτυγχάνουν τα εγχειρήματά τους.
Είναι έτσι όμως;

Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν κρίνονται τα πάντα από το αποτέλεσμα.
Αν και εφόσον δεν μπορούν να διερευνηθούν πρακτικώς οι προθέσεις (δίκη προθέσεων), αυτό που σίγουρα μπορεί να αξιολογηθεί από ένα λαό είναι η προσπάθεια.
Ποια προσπάθεια;
Μα η προσπάθεια μιας πολιτικής εξουσίας να αποφύγει ο λαός της χώρας τον γκρεμό της υποτέλειας.
Ο γκρεμός είναι βέβαιος και καλούνται οι φιλολαϊκές κυβερνήσεις να στραφούν στο ρέμα και να κολυμπήσουν σε αυτό.
Το ρέμα είναι ορμητικός χείμαρρος, ικανός να συμπαρασύρει τα πάντα.
Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, μεγάλες αντοχές και τύχη για να τα καταφέρει κανείς σε τόσο δυσμενείς συνθήκες.

Η αναγνώριση του ρέματος πίσω μας λοιπόν είναι πολύ σημαντική.
Διότι μπορούμε να αντιληφθούμε τη δυσκολία διάσχισής του.
Επομένως δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κάποιον ότι μας πούλησε, απλά και μόνο επειδή δεν τα κατάφερε.
Μπορούμε κάλλιστα όμως να τον κατηγορήσουμε γι' αυτό, αν δεν επιχειρήσει καν αυτό το δύσκολο εγχείρημα.
Γιατί όσο κι αν είναι δύσκολο αυτό το εγχείρημα, η επίτευξή του ισοδυναμεί με τη σωτηρία ενός ολόκληρου λαού.
Η αποτυχία του αποτελεί ήττα.
Η αποφυγή του όμως συνιστά έγκλημα.

Στο προκείμενο λοιπόν..
Δεν μπορώ λοιπόν να απαγγείλω στον Χριστόφια κατηγορίες για προδοσία, κοροϊδία, κερδοσκοπία κλπ, γιατί στη θητεία του έκανε πασιφανή και πανθομολόγητη την προσπάθειά του να αποφύγει ο κυπριακος λάος με κάθε τρόπο την περιπέτεια αυτή.

Ναι, προφανώς έκανε και λάθη. Λάθη δεν κάνουν μόνο οι νεκροί και οι αδρανείς, άλλωστε.
Ο Χριστόφιας πάλεψε και συνεχίζει να παλεύει με νύχια και με δόντια.
Αρχικά, για να αποφύγει τις Τρόικες, προσέτρεξε στη Ρωσία για δανεικά.
Κι ενώ είχε βρει το δρόμο του, ήρθε το ελληνικό κούρεμα του χρέους, το οποίο ανέτρεψε τα πάντα.
Ξαναβρίσκεται στη δίνη μιας ενδεχόμενης χρεωκοπίας η Κύπρος, χρειάζεται λεφτά και ενώ η Τρόικα έτρεξε να προσφερθεί, ο Χριστόφιας μιλά μαζί της, αλλά ταυτόχρονα ψάχνει κι άλλες πηγές.
Η Ρωσία και η Κίνα δεν έχουν καταθέσει καλή πρόταση μέχρι στιγμής και ο Χριστόφιας αναγκάζεται να συνομιλεί με την Τρόικα και να διαπραγματεύονται τους όρους εν΄ςο ενδεχόμενου δανεισμού.
Αρνείται προς το παρόν να υπογράψει αυτά που του ζητούν.
Τους εκβιάζει με προσφυγή στη Ρωσία και την Κίνα.

Τελοσπάντων, για να μη μακρηγορούμε, ο Χριστόφιας κάνει το παν για να αποφύγει η Κύπρος τα Μνημόνια.
Μακάρι να τα καταφέρει. Δεν ξέρω αν και τι θα πετύχει.
Αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι ακόμη κι αν στο τέλος λυγίσει υπό το κράτος της ανάγκης, θα φύγει με το κεφάλι ψηλά γιατί θα έχει προσπαθήσει.
Και ότι οι πολίτες της Κύπρου θα έχουν το δικαίωμα να τον κατηγορήσουν για οτιδήποτε, εκτός από ιδιοτελή προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Στην Αργεντινή πάλι, αυτή τη στιγμή υπάρχουν αρκετά προβλήματα δέκα χρόνια μετά το... ελικόπτερο.
Η κρίση δείχνει και πάλι τα δόντια της, ένα μέρος των πολιτών (συνεπικουρούμενο και από αμερικανικά <παρά->κεντρα) διαδηλώνει, οι πάλαι ποτέ πιστωτές εκβιάζουν με "πιστωτικό γεγονός" και γενικώς επικρατεί μια σύγχυση που ταράζει τα νερά για πρώτη φορά μέσα στη δεκαετή διιακυβέρνηση Κίρχνερ.

Απειλείται με νέα χρεωκοπία λένε οι χασκογελώντες μνημονιολάγνοι, διατυμπανίζοντας τη δικαίωσή τους.
Αγνοούν ή μάλλον αποσιωπούν ένα πολύ σημαντικό στοιχείο όμως.
Ότι η εκδίωξη του ΔΝΤ από την Αργεντινή και η ριζοσπαστική πολιτική Κίρχνερ προσέφεραν στον αργεντίνικο λαό δέκα χρόνια φυσιολογικής ζωής, αυτής που είχε εξαφανιστεί στα χρόνια των δικών τους Μνημονίων.

Ακόμη κι αν δεν τα καταφέρει αυτή τη φορά η Κριστίνα Κίρχνερ-Φερνάντεζ και νικηθεί από το τέρας των Αγορών, ένα θα είναι σίγουρο: ότι προσπάθησε, ότι έκανε το παν ώστε ο λαός της να ζήσει καλύτερα, με αξιοπρέπεια και με ελπίδα.
Αν αυτά τα δέκα χρόνια δεν είχε ανατραπεί η πολιτική του ΔΝΤ και δεν είχε απογειωθει το ελικόπτερο, τότε αυτη τη στιγμή θα μιλούσαμε για μια εξαφανισμένη από το χάρτη χώρα, για μια Νικαράγουα του Νότου, για μια χώρα-φάντασμα.
Και κρίνοντας από τη δική μας εμπειρία, θα είχαν αυτήν τη δεκαετία τεράστιο αριθμό θανάτων είτε από αυτοκτονίες είτε από "φυσικά αίτια" (εμφράγματα, εγκεφαλικά, καρκίνοι που φέρνει η δυστυχία).
Ο αργεντίνικος λαός δηλαδή κέρδισε δέκα χρόνια ζωής από την πολιτική Κίρνχερ και τώρα παλεύει για να συνεχίσει να ζει και να μη γυρίσει πίσω στην προ δεκαετίας δυστυχία.

Αυτό λοιπόν που μετράει ένας λαός δεν είναι μόνο η νίκη ή η ήττα, αλλά κυρίως η προσπάθεια.
Αν η Κύπρος αντί για Χριστόφια είχε κάποιον δικό μας (Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλο), θα ήταν εδώ και δυο χρόνια τουλάχιστον στο μηχανισμό της Τρόικα, θα βίωνε δυο χρόνια δυστυχίας, απελπισίας, εξευτελισμού, αυτοκτονιών, διάλυσης του κοινωνικού ιστού.
Αν η Αργεντινή αντί για Κίρχνερ είχε κάποιον απ' τους δικούς μας, θα είχε εξελιχθεί στον δεινότερο τόπο τραγωδίας στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Δεν ξέρω αν θα ηττηθούν στο τέλος.
Εύχομαι να νικήσουν κι αυτά τα τωρινά εμπόδια.
Μα κι αν νικηθούν, θα ξέρω ότι προσπάθησαν.
Όπως αυτό θέλω να συμβεί κι εδώ: να προσπαθήσουμε κι ας χάσουμε.

Εξάλλου, η νίκη και η ήττα είναι μες στη ζωή.
Ένας ηττημένος Στρατηγός, όταν χάσει τη μάχη δεν είναι προδότης, αλλά ηττημένος.
Προδότης είναι όταν δε δώσει τη μάχη και ανοίξει διάπλατα το δρόμο στον εχθρό.

toixo-toixo

του Γιώργος Δελαστίκ 


Ποιος κυβερνά τον κόσμο; Το κλασικό και σχεδόν γραφικό αυτό ερώτημα, που σε κάθε εποχή δέχεται διαφορετικές απαντήσεις, έχει την απάντησή του και στις μέρες μας: μόλις 147 επιχειρήσεις! Μπορείτε να απαντήσετε και 737 επιχειρήσεις, καθώς οι 147 πρώτες ελέγχουν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας, ενώ οι 737 (στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και οι 147) ελέγχουν το 80% της οικονομίας του πλανήτη! Είναι απίστευτη πραγματικά η συγκέντρωση του κεφαλαίου και η αλληλοδιασύνδεση των κολοσσιαίων επιχειρήσεων που κυριαρχούν στην υδρόγειο.

Οι πάντες υπέθεταν ισχυρότατη συγκέντρωση ελέγχου, αλλά τέτοιο πράγμα, μερικές εκατοντάδες επιχειρήσεις αλληλοδιαπλεκόμενες να έχουν συμμετοχή σε εταιρείες που εκπροσωπούν το 80% της παγκόσμιας οικονομίας από πλευράς κύκλου εργασιών, κανένας δεν το φανταζόταν. Γι' αυτό και έχει προκαλέσει παγκόσμιο σάλο, αίσθηση και συζητήσεις η πρωτοποριακή μελέτη τριών Ελβετών ερευνητών του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, που αποκάλυψε τα στοιχεία αυτά.

Ο Τζέιμς Γκλάτφελντερ, ο Στέφανο Μπατιστόν και η Στεφανία Βιτάλι, ειδικοί στα σύνθετα δίκτυα, ανέλαβαν ένα εξαιρετικής σημασίας και τεράστιου όγκου δουλειάς έργο. Αντλησαν τα στοιχεία της βάσης δεδομένων του ΟΟΣΑ για τις επιχειρήσεις (Οτβίς) για το έτος 2007, το οποίο τότε περιλάμβανε στοιχεία για 37 εκατομμύρια επιχειρήσεις σε όλον τον κόσμο (σήμερα περιλαμβάνει 44 εκατομμύρια εταιρείες).

Από αυτά τα 37.000.000 ξεχώρισαν 43.060 επιχειρήσεις, οι οποίες ανταποκρίνονται στα κριτήρια που θέτει ο ΟΟΣΑ για να οριστούν ως πολυεθνικές. Από εκεί και πέρα άρχισε η κοπιαστική και πρωτότυπη δουλειά των ερευνητών: ερεύνησαν τι ποσοστό συμμετοχής έχει η καθεμιά από τις μεγάλες αυτές επιχειρήσεις παγκόσμιας κλίμακας σε άλλες επιχειρήσεις, μικρές ή μεγάλες.

Εκπληκτοι διαπίστωσαν ότι κάθε μία από αυτές τις 43.000 επιχειρήσεις είχε κατά μέσο όρο πακέτα μετοχών (όχι πλειοψηφικά, εννοείται) σε άλλες 20 επιχειρήσεις αυτής της κατηγορίας! Η αλληλοδιαπλοκή μεταξύ τους δηλαδή ήταν τεράστιας έκτασης, πέρα φυσικά από τις μετοχές εταιρειών μικρότερου μεγέθους που κατείχαν και οι οποίες αποκάλυψαν ένα δίκτυο 600.000 αλληλεξαρτώμενων εταιρειών.

Η περαιτέρω επεξεργασία των στοιχείων αυτών έφερε στο φως τις 147 προαναφερθείσες επιχειρήσεις (τα τρία τέταρτα των οποίων ανήκουν στον χρηματοπιστωτικό τομέα, με πρώτη στον κόσμο τη βρετανική τράπεζα Μπάρκλεϊς) που εκπροσωπούν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας. Διαπιστώνεται έτσι η ύπαρξη «μιας οικονομικής υπερ-οντότητας στο παγκόσμιο δίκτυο των μεγάλων εταιρειών», όπως επισημαίνουν οι Ελβετοί ερευνητές.

Η αλληλοδιασύνδεση αυτών των πανίσχυρων επιχειρήσεων ενισχύεται ακόμη περισσότερο από δάνεια που χορηγούν η μία στην άλλη, από ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) και από άλλα υψηλού κινδύνου χρηματοοικονομικά προϊόντα εντελώς αδιαφανή.

Το πολύ σημαντικό όμως στοιχείο επίσης είναι ότι αυτή η στενότατη αλληλοδιασύνδεση αυξάνει τρομερά τους κινδύνους μετάδοσης σε περιόδους οικονομικών κρίσεων, γιατί «σε άσχημες εποχές οι επιχειρήσεις εμφανίζουν ταυτόχρονα προβλήματα» και έτσι δρουν άκρως αποσταθεροποιητικά για το σύστημα.

Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα το φθινόπωρο του 2008 με την κατάρρευση της επενδυτικής τράπεζας Λίμαν Μπράδερς. Ετσι εξηγείται γιατί η χρεοκοπία μίας και μόνης τράπεζας (34ης στη λίστα των Ελβετών ερευνητών το 2007) πυροδότησε μια παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση - ακριβώς λόγω της ισχυρότατης αλληλοδιασύνδεσης αυτών των γιγαντιαίων επιχειρήσεων.

Η μελέτη των ερευνητών του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης δεν μετράει φυσικά την τρομερή πολιτική ισχύ που δίνει σε αυτές τις 147 εταιρείες η κολοσσιαία οικονομική τους δύναμη. «Στις ΗΠΑ κατόρθωσαν πάνω απ' όλα οι πρώην συνεργάτες της τράπεζας Γκόλντμαν Σαξ που βρίσκονται στην αμερικανική κυβέρνηση και στο Κογκρέσο καθώς και οι λομπίστες της Γουόλ Στριτ να εμποδίσουν κάθε πραγματικό έλεγχο του χρηματοπιστωτικού τομέα... Επίσης στην Αγγλία, στην Ελβετία ή στη Γερμανία πολύ λίγα έχουν γίνει στο θέμα αυτό», έγραφε η συντηρητική γερμανική εφημερίδα «Ντι Βελτ».

Σκάνδαλο
Αντί για φόρους επιδοτήσεις

Ισχύς χωρίς οικονομικά ανταλλάγματα δεν σημαίνει τίποτα στην εποχή μας. Γι' αυτό και οι κολοσσιαίες επιχειρήσεις που προαναφέραμε δεν πληρώνουν ουσιαστικά φόρους. Οπως γράφουν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης», η Τζένεραλ Ελέκτρικ για παράδειγμα, με κέρδη μέσα στις ΗΠΑ το 2010 ύψους 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, όχι μόνο δεν πλήρωσε ούτε ένα δολάριο φόρο, αλλά πήρε κι από πάνω προνομιακές επιδοτήσεις τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων! Σκανδαλώδες, αλλά συνηθισμένο πλέον. Αρκεί να φανταστεί κανείς ότι στις ΗΠΑ της δεκαετίας του 1950, το κράτος εισέπραττε από τις επιχειρήσεις το 30% των εσόδων του, ενώ το 2009 εισέπραξε μόλις το... 6,6%! Τώρα τα κράτη «γδέρνουν» φορολογικά τους πολίτες τους. Οι εταιρείες κάνουν πάρτι.

 Μετά τις έντονες αντιδράσεις από ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, αλλά και από το εσωτερικό της ΝΔ, κυρίως για την κατάργηση του αφορολόγητου για τα παιδιά, η κυβέρνηση ψάχνει τον τρόπο να το μαζέψει.

Όταν ο Cipriano Castro, ένα τρομακτικός μουστακαλής από τις Άνδεις, κατέλαβε την εξουσία στη Βενεζουέλα το 1899 και δήλωσε στάση πληρωμών για τα εξωτερικά χρέη της κυβέρνησης, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις ήξεραν πώς να αντιδράσουν: έστειλαν πολεμικά πλοία, τα οποία βομβάρδισαν και απέκλεισαν τη χώρα έως ότου επιτευχθεί ένας συμβιβασμός.

Η επιβολή των δικαιωμάτων των πιστωτών σε κρατικές αναδιαρθρώσεις χρέους έχει γίνει λιγότερο βίαιη. Τα πολεμικά πλοία έγιναν πλέον ένα απαράδεκτο μέσο συλλογής χρεών. Για το μεγαλύτερο μέρος του περασμένου αιώνα, οι κυβερνήσεις είχαν σε μεγάλο βαθμό οδηγηθεί σε μια μορφή χρεκοπίας κατά καιρούς με ένα βαθμό ατιμωρησίας, αν και όχι χωρίς πόνο.

Ωστόσο, μια απόφαση την περασμένη εβδομάδα από δικαστήριο της Νέας Υόρκης θα μπορούσε να ωθήσει το εκκρεμές προς τη μεριά των πιστωτών. Παρά το γεγονός ότι η υπόθεση μάλλον θα καταλήξει στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, η απόφαση διαβρώνει δυνητικά την ικανότητα των χωρών να απορρίπτουν πιστωτές - και θα μπορούσε να ενθαρρύνει τα αμοιβαία κεφάλαια υψηλού κινδύνου, που είναι γνωστά για τις επιθετικές τακτικές τους, να μηνύουν απείθαρχες κυβερνήσεις.

Η εν λόγω υπόθεση είναι μια μακροχρόνια νομική μάχη μεταξύ της Αργεντινής και πολλών από τα λεγόμενα ληστρικά αμοιβαία κεφάλαια που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν με το 93 τοις εκατό των πιστωτών που συμφώνησαν με την αναδιάρθρωση που ακολούθησε την χρεοκοπία της χώρας το 2001. Τα δικαστήρια των ΗΠΑ κατέληξαν με απροσδόκητα σκληρό τρόπο κατά της Αργεντινής, προκαλώντας κλυδωνισμούς στις αγορές και οδηγώντας διαχειριστές κεφαλαίων, δικηγόρους και αναλυτές σε φρενίτιδα.

«Αυτό θα μπορούσε να επαναπροσδιορίσει την έννοια του δημόσιου χρέους», λέει ο Hans Humes της Greylock Capital Management, που ειδικεύεται στις αναδυόμενες αγορές. Ο κ. Humes συν-προήδρευσε της επιτροπής των ομολογιούχων της Αργεντινής και κάθισε στην επιτροπή πιστωτών στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της αναδιάρθρωσης του τρέχοντος έτους.

«Τα δικαιώματα των πιστωτών έχουν απογυμνωθεί μεθοδικά τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτό μπορεί να μας φέρει πίσω», λέει. Η Elliott Associates, ο κύριος ενάγων των hedge funds, διοικείται από τον Paul Singer, δισεκατομμυριούχο από τις ΗΠΑ, έχει κάνει την απόσπαση κεφαλαίων από χώρες σε στάση πληρωμών το σήμα κατατεθέν της. Η Elliott αναμφισβήτητα κέρδισε την υπόθεση της Αργεντινής μέσω ερμηνείας μιας λατινικής φράσης: pari passu. Αυτό σημαίνει «επί ίσοις όροις» ή «σε ίση βήμα» και είναι μια σεβάσμια νομική ρήτρα σε ομόλογα και δάνεια.

Στις εταιρικές πτωχεύσεις, οι pari passu πιστωτές κατατάσσονται ισότιμα στην ουρά όταν οι εταιρείες διαλύονται, τα περιουσιακά στοιχεία τους πωλούνται και το αντίτιμο καταβάλεται στους δανειστές. Παρά το γεγονός ότι οι χώρες δεν οδηγούνται πραγματικά σε πτώχευση, η ρήτρα από καιρό εμφανίζεται σε κρατικά ομόλογα και δάνεια, ακόμη κι αν οι δικηγόροι διαφωνούν με το νόημα και τη σημασία της ρήτρας, λέει ο Mitu Gulati, καθηγητής νομικής στο Πανεπιστήμιο Duke και πρώην δικηγόρος στους Cleary Gottlieb, δικηγόρους της Αργεντινής.

Elliott και Aurelius Capital, ο συν-ενάγων, που ιδρύθηκε από έναν πρώην trader της Elliott, υποστήριξαν με επιτυχία ότι η pari passu ρήτρα σε ανεξόφλητα ομόλογα τους σήμαινε ότι η Αργεντινή δεν μπορούσε να συνεχίσει να τους αγνοεί, ενώ πλήρωνε τους κατόχους που δέχτηκαν την αναδιάρθρωση του χρέους της.

Αλλά ο δικαστής Thomas Griesa προχώρησε πέρα από την απόφαση υπέρ των hedge funds.  Οι δικηγόροι λένε ότι άνοιξε νέους δρόμους στον τρόπο με τον οποίο ο όρος μπορεί να ερμηνευθεί, και στον βαθμό που οι πιστωτές μπορούν να διεκδικήσουν αποκατάσταση των δικαιωμάτων τους έναντι  χωρών που κηρύσσουν στάση πληρωμών.

Οι δανειστές μπορούν να κερδίσουν νομικές υποθέσεις κατά των χωρών, αλλά το να λάβουν αποζημίωση είναι πιο περίπλοκο. Τα περισσότερα δημόσια περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό προστατεύεται από ασυλία. Οι ενάγοντες συνήθως προσπαθούν να δημιουργήσουν νομικές ενοχλήσεις που οι χώρες αναγκάζονται τελικά να τους καταβάλουν τα ποσά.

Αλλά αυτή η στρατηγική αναμονής εξαρτάται από την υπομονή και την οικονομική ευρωστία των παικτών. Η Αργεντινή, για παράδειγμα, σε μεγάλο βαθμό έχει αγνοήσει τους πιστωτές της για σχεδόν μια δεκαετία. Η Elliott έχει αποδειχθεί επίμονος αντίπαλος, και κατέσχεσε ακόμα και ένα εκπαιδευτικό πλοίο την Αργεντινής, τον Οκτώβριο, όταν προσέδεσε στην Γκάνα. Όμως, παρά την ισχυρή της θέληση, η Elliot δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να λάβει ούτε ένα πέσο από το Μπουένος Άιρες.

Αντίθετα, ο δικαστής Griesa έχει στηρίξει την απόφασή του περαιτέρω και με ένα αιχμηρό όρο που μπορεί να ενισχύσει τα hedge funds στην αναμέτρηση τους με την Αργεντινή. Η διαταγή απαγορεύει σε τρίτους την «αυτουργία και τη συνέργεια» σε κάθε μορφή παράβαση της εντολής του.

Αυτό στόχευε κατά κύριο λόγο στην Bank of New York Mellon, που έχει αναλάβει τις πληρωμές της Αργεντινής στους πιστωτές  της. Αν δεν παρέμβει το εφετείο, η Αργεντινή πρέπει να πληρώσει στην Elliott και τους άλλους ενάγοντες περισσότερα από $ 1,3 δισ. μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου – η BNY Mellon θα παραβιάσει την εντολή, εάν μεταφέρει τακτικές πληρωμές προς τους δανειστές της Αργεντινής κατά την ίδια ημερομηνία.

Η BNY Mellon είναι απίθανο να αψηφήσει το δικαστήριο, έτσι αυτό σημαίνει ουσιαστικά ότι αν η Αργεντινή πληρώσει τα ληστρικά αμοιβαία κεφάλαια θα μπορούσε να αθετήσει τα διεθνή χρέη της για μια ακόμη φορά. Οι δικηγόροι λένε ότι ο δικαστής Griesa δεν αφήνει πολλά περιθώρια για προσφυγή, αν και η Αργεντινή και οι κάτοχοι των ομολόγων της έχουν ήδη καταθέσει προσφυγές έκτακτης ανάγκης. Το ίδιο ισχύει και για μέλη του συστήματος πληρωμών – το λεγόμενο κυκλοφορικό σύστημα της οικονομίας - συμπεριλαμβανομένων και οργανισμών όπως το Euroclear.

Αυτό έχει εκτεταμένες συνέπειες, λέει η Anna Gelpern, καθηγητής νομικής στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο Georgetown και, παλαιότερα, του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ και των Cleary Gottlieb.

Σε μια παρόμοια περίπτωση, το 2004, η New York Federal Reserve υποστήριξε ότι οι μέθοδοι των hedge funds «εκπροσωπούν την τρομοκρατία των πληρωμών και των συστημάτων διακανονισμού ». Το Euroclear λέει ότι παρακολουθεί την υπόθεση «στενά», αλλά «δεν προτίθεται να παραβιάσει την εντολή του δικαστηρίου των ΗΠΑ».

Οι 'αναδιαρθρωμένοι' ομολογιούχοι της Αργεντινής αντέδρασαν με οργή, και έχουν προσλάβει τον David Boies, τον γνωστό δικηγόρο ο οποίος εκπροσώπησε τον Αλ Γκορ στο Ανώτατο Δικαστήριο για τις αποφάσεις των  προεδρικών εκλογών του 2000. Κατά περίεργη σύμπτωση, ο δικηγόρος της Elliott είναι ο Ted Olson, ο πρώην δικηγόρος ο οποίος εκπροσώπησε τον Τζορτζ Μπους στην περίπτωση εκείνη.

Με σκοπό να αποτρέψουν την εντολή, οι δικηγόροι των ομολογιούχων επέδωσαν «μνησικακία» στο δικαστή Griesa εναντίον της Αργεντινής και υποστήριξαν ότι όλο αυτό θα μπορούσε να βλάψει τις εξωτερικές σχέσεις.

Ο Whitney Debevoise, συνεργάτης στην Arnold & Porter και πρώην εκτελεστικός διευθυντής των ΗΠΑ στην Παγκόσμια Τράπεζα, υποστηρίζει ότι αυτή η ερμηνεία του δικαστηρίου του όρου pari passu θα μπορούσε να οδηγήσει σε προκλήσεις όσον αφορά την ειδική θέση που απολαμβάνουν οι πολυεθνικοί οργανισμοί, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε περιπτώσεις αναδιαρθρώσης χρέους.

Αυτή η «αρχαιότητα» είναι μια μακροχρόνια συνήθεια που δεν έχει ποτέ δοκιμαστεί. Πράγματι, ακόμη και η Elliott δήλωσε ότι «ποτέ οι εμπορικοί πιστωτές δεν ήταν ούτε μπορούσαν να είναι επί ίσοις όροις με τους πολυεθνικούς οργανισμούς».

Ο Thomas Laryea, συνεργάτης στο δικηγορικό γραφείο SNR Denton, και πρώην βοηθός γενικός σύμβουλος του ΔΝΤ, υποστηρίζει ότι η προστασία του επίσημου κλάδου δεν αλλάζει από το επιχείρημα pari passu, και λέει ότι «το δικαστήριο προσπάθησε να αποφευχθεί μια μεγαλύτερη διαμάχη» .

Η διατύπωση των pari passu ρητρών διαφέρει από σύμβαση σε σύμβαση. Τα ομόλογα της Αργεντινής υπόσχονταν ίση αμοιβή, όχι μόνο ίση κατάταξη. Αυτό σαφώς παραβιάζεται από τη νομοθεσία της Αργεντινής, που στην ουσία απαγορεύει τις πληρωμές σε όσους αρνούνται την αναδιάρθρωση. Παρά το γεγονός ότι το δικαστήριο δεν βάσισε τις αποφάσεις του στο νόμο αυτό, η παραβίαση έγινε πολύ πιο εμφανής. Οι δικηγόροι λένε ότι άλλες pari passu περιπτώσεις μπορεί να είναι πιο δύσκολο να υποστηριχθούν.

Το πείσμα της Αργεντινής την καθιστά ως μια ακραία περίπτωση στην ιστορία των κρατικών αναδιαρθρώσεων. Οι περισσότερες χώρες αργά ή γρήγορα θα εξοφλήσουν τους 'αντιφρονούντες' πιστωτές και οι αναδιαρθρώσεις πάνε σχετικά ομαλά, παρά την παρουσία των αρπακτικών, λέει ο Charles Blitzer, πρώην αξιωματούχος του ΔΝΤ. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, αναδιάρθωσε τα μεγαλύτερα τοπικά χρέη της, αλλά επέλεξε να καταβάλει τα διεθνή ομόλογα στο σύνολό τους για να αποφευχθεί η δαπανηρή και αποσταθεροποιητική δικαστική διαμάχη που θα ακολουθούσε.

Τα δικαστήρια των ΗΠΑ προβάλουν επίσης το επιχείρημα ότι η ευρεία ερμηνεία του pari passu δεν θα είναι επιζήμια για τις μελλοντικές αναδιαρθρώσεις , επισημαίνοντας ότι από το 2005 η συντριπτική πλειοψηφία της νομολογίας της Νέας Υόρκης περί ομολόγων έχει συμπεριλάβει ρήτρες συλλογικής δράσης. Αυτές επιτρέπουν μια ορισμένη πλειοψηφία των ομολογιούχων να αναγκάσει σε όσους αντιστέκονται να συμμετάσχουν σε μια συμφωνημένη διευθέτηση.

Πάνω απ 'όλα, η ιστορία με την Αργεντινή δεν έχει τελειώσει. Το εφετείο δεν έχει ακόμη αποφανθεί αν τρίτοι και πληρωμές ομολογιούχων μπορούν να στρατολογηθούν βίαια από το δικαστή Griesa για να ασκηθεί πίεση στην Αργεντινή.

Η Αργεντινή έχει δεσμευτεί να ασκήσει έφεση μέχρι και στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, εάν είναι απαραίτητο. Οι περισσότεροι ειδικοί σε θέματα κρατικής  αναδιάρθρωσης συμφωνούν ότι η υπόθεση θα έχει αναπόφευκτα επιπτώσεις.

Οι ρήτρες συλλογικής δράσης, για παράδειγμα, δεν είναι πανάκεια, διότι σε μεγάλο βαθμό ισχύουν μόνο για μεμονωμένα ομόλογα και όχι για το συνολικό βάρος του χρέους μιας χώρας.

Η Anne Krueger, πρώην υψηλόβαθμος αξιωματούχος του ΔΝΤ και επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας, σήμερα καθηγήτρια Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, υποστηρίζει ότι η υπόθεση «αντιπροσωπεύει σαφώς μια διάβρωση της ασυλίας», που θα αποθρασύνει τα ληστρικά αμοιβαία κεφάλαια στο μέλλον.

Κάθε κυβέρνηση την οποία αφορούν οι επιπτώσεις της υπόθεσης μπορεί να τροποποιήσει ή να αφαιρέσει τις pari passu ρήτρες στο μέλλον ή να αποφύγει τη συνολική δικαιοδοσία της Νέας Υόρκης - ίσως υπέρ του Λονδίνου, όπου τα δικαστήρια θα μπορούσαν να επιλέξουν να αγνοήσουν το δικαστικό προηγούμενο των ΗΠΑ.

Μια παρενέργεια μπορεί να είναι η ενθάρρυνση των hedge funds. Όμως, παρά την κριτική εναντίον τους, οι ειδικοί επί το πλείστον συμφωνούν ότι τα προβλήματα που προκαλούν υπερκαλύπτονται από τα οφέλη που αποφέρουν: εταιρείες όπως η Elliott είναι οι «κακοί μπάτσοι» των αγορών κρατικών ομολόγων.

«Αναρωτιέμαι γιατί άλλα κράτη δεν συμμαχούν εναντίον της Αργεντινής και να απαιτήσουν να σταματήσει όλο αυτό, γιατί θα τους καταστρέψει όλους», λέει ένας έμπειρος ειδικός κρατικών αναδιαρθρώσεων. «Έχω διεξάγει κρατικές αναδιαρθρώσεις για 30 χρόνια και οι χώρες γενικά έβγαιναν κερδισμένες. Αυτό θα μπορούσε να αλλάξει τώρα».

Διευρύνεται, από το 2014, ο αριθμός όσων δικαιούνται επίδομα μακροχρονίως ανέργου, καθώς διευρύνονται τα όρια ηλικίας τα οποία ορίζονται από τα 20 έως τα 66 χρόνια, από τα 45 έως τα 65 που είναι σήμερα.

Σύμφωνα με το νόμο του 3ου Μνημονίου, από 1.1.2014 δικαιούνται επίδομα μακροχρονίως ανέργου οι Έλληνες υπήκοοι και υπήκοοι κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίοι είναι ασφαλισμένοι κατά της ανεργίας και βρίσκονται σε διαρκή κατάσταση ανεργίας για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο από 12 μήνες, εφόσον έχουν εξαντλήσει το δικαίωμα τακτικής επιδότησης ανεργίας και το ετήσιο οικογενειακό τους εισόδημα δεν υπερβαίνει το ποσό των 10.000 ευρώ, προσαυξανόμενο κατά 586,08 ευρώ για κάθε ανήλικο τέκνο της οικογένειας.

Στην ερμηνευτική εγκύκλιο του νόμου που εξέδωσε το υπουργείο Εργασίας αναφέρεται ότι, η διαδικασία και ο τρόπος καταβολής του επιδόματος θα καθορισθούν με κοινή υπουργική απόφαση υπουργών Εργασίας και Οικονομικών, ενώ το ύψος της συνολικής δαπάνης για το επίδομα των μακροχρονίως ανέργων δεν μπορεί να υπερβαίνει το ποσό των 35 εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο.

Το μηνιαίο επίδομα μακροχρόνιας ανεργίας, ανέρχεται στα 200 ευρώ και καταβάλλεται για διάστημα όχι μεγαλύτερο των 12 μηνών.



Σύμφωνα με την ίδια εγκύκλιο, όσοι έως και την 31.12.2012 λαμβάνουν ειδική επιδότηση ανεργίας, θα συνεχίσουν να επιδοτούνται με το βασικό επίδομα ανεργίας, για χρονικό διάστημα που δεν θα ξεπερνά το ένα έτος.

Σε περίπτωση που η ειδική επιδότηση ανεργίας επρόκειτο, σύμφωνα με τα όσα ίσχυαν έως τώρα, να λήξει πριν από την 31.12.2013, οι επιδοτούμενοι θα συνεχίσουν να λαμβάνουν το κοινό επίδομα ανεργίας, αλλά μόνο μέχρι την ημερομηνία που επρόκειτο να λήξει η ειδική επιδότηση.

Οι ειδικές επιδοτήσεις ανεργίας, χορηγούνταν σε απολυμένους συγκεκριμένων προβληματικών επιχειρήσεων ή κλάδων σε διάφορες περιοχές της χώρας.

Η συνολική δαπάνη ανά επιδοτούμενο, ήταν μεγαλύτερη από εκείνη των άλλων ανέργων, ενώ η διάρκεια της επιδότησης διέφερε, ανάλογα με τη ρύθμιση. Το ετήσιο κόστος για τον ΟΑΕΔ ήταν περίπου 18 εκατ. ευρώ.

Ακόμη, από την 1η του νέου έτους, καταργούνται και οι διατάξεις που αφορούν στην επιδότηση λόγω ανεργίας απολυμένων μισθωτών, λόγω συγχώνευσης-μεταφοράς-συνένωσης επιχειρήσεων.

Ηπιότερες ποινές θα επιβάλλει η εφορία στους παραβάτες για τα περισσότερα «αδικήματα» που διαπράττουν, σύμφωνα με το κείμενο του προσχεδίου για το νέο ποινολόγιο της εφορίας που δόθηκε στη δημοσιότητα. Σύμφωνα με τα όσα προβλέπονται και τα οποία αναμένεται να οριστικοποιηθούν και κατατεθούν σύντομα στη Βουλή προβλέπονται τα εξής:


 1. Αλλάζει ο τρόπος υπολογισμού των πρόσθετων φόρων για υποβολή εκπρόθεσμης, ανακριβούς ή μη υποβολής δήλωσης. Ενώ με το σημερινό ποινολόγιο ο πρόσθετος φόρος κυμαίνεται από 1% έως 2,5% για κάθε μήνα καθυστέρησης επί του οφειλόμενου με τη δήλωση φόρου, με το νέο ποινολόγιο ορίζεται ότι ο πρόσθετος φόρος ισούται με το εκάστοτε επιτόκιο των τρίμηνων εντόκων γραμματίων του δημοσίου. Να σημειωθεί ότι στην τελευταία έκδοση των τρίμηνων εντόκων το ελληνικό δημόσιο δανείστηκε με επιτόκιο 4,2%. Αυτό θα ήταν και το ποσοστό του πρόσθετου φόρου.

2. Στη φορολογία μεταβίβασης ακινήτων και στο Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας δεν θεωρείται η δήλωση ανακριβής όταν η διαφορά μεταξύ της δηλωθείσας αξίας των ακινήτων και αυτής που προσδιορίστηκε με βάση τα «συγκριτικά στοιχεία» μεταβίβασης ομοειδών ακινήτων δεν υπερβαίνει το 50%. Το ποσοστό που ισχύει σήμερα είναι 20% οπότε με την παρέμβαση αυτή γλιτώνουν από πρόσθετους φόρους περισσότεροι φορολογούμενοι που απέκτησαν ή κληρονόμησαν ακίνητο εκτός του συστήματος των αντικειμενικών τιμών.

3. Τα ποσοστά του πρόσθετου φόρου δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να υπερβαίνουν το 50% για την υποβολή εκπρόθεσμης δήλωσης και το 100% για την υποβολή ανακριβούς δήλωσης ή μη υποβολής δήλωσης. Επέρχεται μείωση των σχετικών ποσοστών καθώς σήμερα ισχύουν ποσοστά 60% και 120% αντίστοιχα.

4. Σε περίπτωση επίλυσης της διαφοράς με δικαστικό συμβιβασμό ή διοικητική επίλυση ο πρόσθετος φόρος περιορίζεται στο 1/3 (έκπτωση 66%) αντί για τα 3/5 (έκπτωση 40%) που προβλέπει το υφιστάμενο ποινολόγιο.

5. Αλλάζει ο τρόπος υπολογισμού των προστίμων. Ορίζεται ότι για τις περιπτώσεις ανακριβών και μη υποβληθεισών δηλώσεων το πρόστιμο ανέρχεται σε 10% επί του οφειλόμενου φόρου με ελάχιστο τα 150 ευρώ. Στο υφιστάμενο ποινολόγιο ορίζεται ότι το ελάχιστο πρόστιμο ανέρχεται σε 117 ευρώ και φθάνει έως τα 1.170 ευρώ. Για τις εκπρόθεσμες δηλώσεις το πρόστιμο ορίζεται σε 150 ευρώ. Να σημειωθεί ότι με το νέο ποινολόγιο τα παραπάνω πρόστιμα επιβάλλονται και στις περιπτώσεις που προκύπτει πρόσθετος φόρος ή ποσό φόρου για καταβολή. Με το υφιστάμενο ποινολόγιο επιβάλλονταν όταν δεν προβλεπόταν η επιβολή πρόσθετου φόρου ή όταν δεν προέκυπτε φόρος για καταβολή.

6. Επέρχεται σημαντική μείωση των προστίμων για τις παραβάσεις έκδοσης πλαστών , νοθευμένων φορολογικών και άλλων στοιχείων.

7. Επέρχεται σημαντική μείωση των ειδικών προστίμων για τη λήψη εικονικών τιμολογίων. Το πρόστιμο μειώνεται από το 200% στο 20% του ΦΠΑ που γλίτωσε ο λήπτης. Επιπλέον όταν η εικονικότητα ανάγεται στο πρόσωπο του εκδότη του εικονικού τιμολογίου και ο λήπτης αποδεικνύει ότι έχει καταβάλει το ποσό του ΦΠΑ στον εκδότη τότε δεν επιβάλλεται πρόστιμο.

8. Δίνεται η δυνατότητα σε όσους έχουν υποθέσεις προστίμων με βάση το υφιστάμενο ποινολόγιο οι οποίες εκκρεμούν ενώπιον των διοικητικών δικαστηρίων και του Συμβουλίου της Επικρατείας να υποβάλουν αίτηση εντός 60 ημερών από τη δημοσίευση του νόμου για το νέο ποινολόγιο προκειμένου να επαναϋπολογισθούν τα πρόστιμα με βάση τις νέες ευνοϊκότερες διατάξεις. Η διαφορά που προκύπτει μετά τον επανϋπολογισμό των προστίμων και αφού αφαιρεθούν τυχόν ποσά που έχε καταβάλει ο φορολογούμενος μπορεί να εξοφληθεί είτε εφάπαξ με έκπτωση 60% είτε σε 10 μηνιαίες δόσεις με έκπτωση 40%.

9. Γίνεται πιο ελαστική η νομοθεσία για τη δέσμευση καταθέσεων στις περιπτώσεις που διαπιστώνεται φοροδιαφυγή άνω των 150.000 ευρώ. Ενώ με το σημερινό ποινολόγιο επιβάλλεται δέσμευση του 50% των καταθέσεών του, με το νέο ποινολόγιο δεσμεύεται το 70% του κατά την προεκτίμηση των ελεγκτών μη αποδοθέντων φόρων. Αυτή η διάταξη ευνοεί σημαντικά μεγαλοφοροφυγάδες. Για παράδειγμα, αν ένας μεγαλοφοροφυγάς που εντοπίσθηκε να μην έχει πληρώσει φόρο 200.000 ευρώ διέθετε σε τραπεζικούς λογαριασμούς 1 εκατ., ευρώ αντιμετώπιζε δέσμευση των 500.000 ευρώ από τις φορολογικές αρχές. Με το νέο ποινολόγιο θα του δεσμευτεί το 70% της προεκτίμησης του φόρου που δεν αποδόθηκε, δηλαδή θα του δεσμευτούν 140.000 ευρώ.

10. Μειώνεται από τις 235.000 στις 50.000 ευρώ το όριο της αξίας έκδοσης πλαστών ή εικονικών τιμολογίων πάνω από το οποίο επιβάλλεται η ποινή του «λουκέτου» για ένα μήνα στην επιχείρηση του παραβάτη. Από τη συγκεκριμένη ποινή απαλλάσσεται με το νέο ποινολόγιο ο λήπτης τιμολογίου του οποίου η εικονικότητα ανάγεται στο πρόσωπο του εκδότη.

Την ανάκληση συντάξεων που έχουν εκδοθεί με συνυπολογισμό πλασματικών χρόνων που υπερβαίνουν το ανώτατο όριο αναγνώρισης που προβλέπει ο νόμος, ζητά από τις υπηρεσίες του ΙΚΑ, με έγγραφό της, η γενική διευθύντρια Ασφαλιστικών Υπηρεσιών του Ιδρύματος, Χαρίκλεια Γοντικάκη.

Παράλληλα με την ανάκληση, σύμφωνα με το έγγραφο, θα πρέπει να επιστραφούν τα επιπλέον ποσά που έχουν καταβληθεί και οι ασφαλισμένοι να ενταχθούν σε πρόγραμμα αυτασφάλισης έως τη συμπλήρωση των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης.

Πρόκειται για ασφαλισμένους που είχαν αναγνωρίσει πλασματικούς χρόνους ασφάλισης πριν από το 2010, με βάση ειδικές νομικές ρυθμίσεις και αναγνώρισαν επιπλέον χρόνους με τις διατάξεις του νόμου 3996/2011, «Αναμόρφωση του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας, ρυθμίσεις θεμάτων Κοινωνικής Ασφάλισης και άλλες διατάξεις», με αποτέλεσμα να υπερβούν το ανώτατο επιτρεπτό όριο.

Στις κατηγορίες αυτές περιλαμβάνονται, επαναπατρισθένες Έλληνες υπήκοοι και ομογενείς, οι τεχνικοί σεναριογράφοι και σκηνοθέτες για αποδεδειγμένη υπηρεσία για την οποία δεν είχαν καταβληθεί εισφορές, οι εργαζόμενοι στην τέως Ε.Α.Σ. μέχρι την επαναπρόσληψή τους από τον Ο.Α.Σ.Α., και απολυμένοι από το Δημόσιο, Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμούς κατά τη χρονική περίοδο 01.01.1990 έως 31.10.1993, οι οποίοι στη συνέχεια επαναπροσλήφθηκαν στις ίδιες επιχειρήσεις. Ακόμη, εκτοπισθέντες ή φυλακισθέντες κατά το χρονικό διάστημα από 21/04/1967 έως 24/07/1974, απολυμένοι της Πειραϊκής Πατραϊκής (ν. 2458/1997), εργαζόμενοι της πρώην Ολυμπιακής Αεροπορίας (ν. 3717/2008) και απολυμένοι από τα Μεταλλεία Κασσάνδρας (ν. 2335/1995).

Επίσης, μπορούσε να αναγνωρισθεί ο χρόνος της εφεδρικής υπηρεσίας των μισθωτών, κατά τον οποίον καταβάλλονταν το εφεδρικό επίδομα από τον Ειδικό Λογαριασμό Στρατευομένων Μισθωτών του Ο.Α.Ε.Δ. και ο χρόνος συμπληρωματικών παροχών λόγω μητρότητας, κατά τον οποίο καταβαλλόταν το σχετικό επίδομα μητρότητας από τον Ο.Α.Ε.Δ., με σχετική σφραγίδα του Ο.Α.Ε.Δ. επί των ασφαλιστικών βιβλιαρίων.

Σύμφωνα με ανώτερα στελέχη του ΙΚΑ, οι περιπτώσεις αυτές, όπου εντοπισθούν, αφορούν πολύ μικρό αριθμό ασφαλισμένων.

Χωρίς φρένα τρέχει η ανεργία και στην Ευρώπη αφού τα ποσοστά της συνεχώς αυξάνονται. Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat), η ανεργία για το μήνα Οκτώβριο έφτασε στο 11,7%, από 11,6% που ήταν τον Σεπτέμβριο 2012 και από 10,4% τον Οκτώβριο του 2011.

Στην ΕΕ των «27», η ανεργία αυξήθηκε στο 10,7% από 10,6% τον προηγούμενο μήνα και 9,9% ένα χρόνο πριν. Τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας έχουν η Ισπανία (26,2%) και η Ελλάδα (25,4% τον Αύγουστο), ενώ τα χαμηλότερα ποσοστά έχουν η Αυστρία (4,3%), το Λουξεμβούργο (5,1%), η Γερμανία (5,4%) και η Ολλανδία (5,5%).

Η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας των νέων κάτω των 25 ετών (57% τον Αύγουστο) και ακολουθεί η Ισπανία (55,9%). Στο σύνολο της Ευρωζώνης, η ανεργία των νέων αυξήθηκε τον Οκτώβριο στο 23,9% από 21,2% ένα χρόνο πριν. Η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στις γυναίκες (29% τον Αύγουστο), με δεύτερη την Ισπανία (25,8%).

Οι μεγαλύτερες αυξήσεις της ανεργίας σε σχέση με πέρυσι καταγράφηκαν στην Ελλάδα (στο 25,4% τον Αύγουστο του 2012 από 18,4% ένα χρόνο πριν), στην Ισπανία (στο 26,2% από 22,7%), στην Κύπρο (12,9% από 9,2%) και την Πορτογαλία (16,3% από 13,7%). Οι μεγαλύτερες μειώσεις σημειώθηκαν στις βαλτικές χώρες και συγκεκριμένα στην Εσθονία (στο 9,6% τον Σεπτέμβριο από 11,5% ένα χρόνο πριν), στη Λιθουανία (12,4% από 14,2%) και τη Λετονία (14,2% από 15,7%).

Η Eurostat εκτιμά ότι 25,913 εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες στην ΕΕ ήταν άνεργοι τον Οκτώβριο, από τους οποίους τα 18,703 εκατομμύρια ήταν στην Ευρωζώνη.

Σε σύγκριση με τον Σεπτέμβριο του 2012, ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κατά 204.000 στην ΕΕ και κατά 173.000 στην Ευρωζώνη.

Με ευρύτατη πλειοψηφία υπερψηφίστηκε από την Γερμανική Βουλή το πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα, αφού οι 473 βουλευτές ψήφισαν υπέρ του «ναι», 100 «όχι», ενώ υπήρχαν και 11 απουσίες.

Η συνεδρίαση ξεκίνησε με τον υπουργό Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να υπερασπίζεται την Ελλάδα λέγοντας πως έχει κάνει πολύ σημαντικά βήματα και κατόρθωσε να πέτυχε την μεγαλύτερη οικονομική προσαρμογή στην ιστορία της ΕΕ, ξεκαθάρισε πάντως πως τα επιπλέον χρήματα θα δοθούν στη χώρα μόνο εφόσον προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις.

Παράλληλα ανέφερε πως η Γερμανία είναι αυτή που επωφελείται οικονομικά και πολιτικά από την Ευρωζώνη. «Οταν επενδύουμε στο μέλλον της Ευρώπης, όταν εργαζόμαστε για μία ισχυρή Ευρώπη, επενδύουμε στο δικό μας μέλλον», είπε χαρακτηριστικά, ενώ τόνισε πως η χρεοκοπία της Ελλάδας θα οδηγούσε τελικά σε διάλυση της Ευρωζώνης.

«Δεν διακυβεύεται μόνο το μέλλον της Ελλάδας, αλλά επίσης το μέλλον της Ευρωζώνης στο σύνολό της. Στο βάθος, σήμερα αποφασίζουμε τη συνέχιση ή τη διακοπή του προγράμματος βοήθειας προς την Ελλάδα, δηλαδή τη μη καταβολή αυτής της δόσης με όλες τις συνέπειες που αυτό μπορεί να έχει όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά επίσης για την Ευρώπη, αλλά και πολύ πέραν αυτής».

Και ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του SPD Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ, στήριξε την απόφαση του Eurogroup της Δευτέρας για την Ελλάδα. «Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε τους Έλληνες. Εμείς θα κρατήσουμε την υπόσχεσή μας απέναντι στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Εάν αυτό το πακέτο θα βοηθήσει να σβήσει η φωτιά στην ευρωπαϊκή οικονομία , το SPD θα συμφωνήσει μαζικά», υποστήριξε.

Ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Φιλελευθέρων Ράινερ Μπρούντερλε τόνισε πως η Αθήνα είναι μία ακραία περίπτωση που δεν έχει προηγούμενο και πρόσθεσε πως τα μέτρα για την παροχή βοήθειας στην Ελλάδα ενδεχομένως να καταλήξουν να κοστίσουν περισσότερα χρήματα.

O εκπρόσωπος των Φιλελευθέρων (FDP) Ότο Φρίκε ανέφερε «η Ευρώπη Ένωση δίνει στα μέλη της ελευθερία, αλλά συνάμα και πολύ μεγάλες ευθύνες. Κάποιος πρέπει να προστατεύσει την ευρωπαϊκή οικογένεια. Για αυτό το λόγο πρέπει να παρθεί μία απόφαση. Η ζημιά έχει γίνει καιρό τώρα, υποχρέωσή μας είναι λοιπόν κάποια στιγμή να ελαχιστοποιηθεί».

Και ο προέδρος της Κοινοβουλευτικής ομάδας των Πράσινων στην ΓιούργκενΤρίτιν είπε «ναι» στο ελληνικό πακέτο βοήθειας αναφέροντας «είναι σωστό να δοθεί παραπάνω χρόνος στην Ελλάδα».

Ο Ντομινίκ Στρος-Καν θα καταβάλει 6 εκατομμύρια δολάρια στην Ναφισάτου Ντιάλο, εμπιστεύθηκε σε κοντινούς του ανθρώπους ο πρώην γενικός διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύονται στο σημερινό (με αυριανή ημερομηνία) φύλλο της Le Monde.