Της Ζέζας Ζήκου


Η δυναμική του δημόσιου χρέους είναι ανεξέλεγκτη, εντοπίζοντας οικτρή αδυναμία εξυγίανσης της δημοσιονομικής διαχείρισης, προειδοποιούν τώρα οι πάντες! Η χώρα βρίσκεται σε «βρώμικη» ομηρία και η πολιτική φαίνεται να συνοψίζεται –και να εξαντλείται– στη θεσμοθέτηση νέων Μνημονίων... Και έζησαν αυτοί καλά και ο λαός χειρότερα...

Ομως, το θέατρο σκιών συνεχίζεται. Ολα όσα συνέβησαν στη Βουλή, προχθές, ανεξάρτητα από όσα κλήθηκαν να ψηφίσουν οι βουλευτές, θα καταγραφούν ως τα χειρότερα του ελληνικού κοινοβουλευτικού βίου. Στημένο χάος και περισσή υποκρισία με συνέπεια να κινδυνεύσει να τιναχτεί στον αέρα όλη η διαδικασία. Δυστυχώς, οι πολίτες παρακολουθούσαν τις σκηνές μέσα σε κλίμα εθνικού κλαυσίγελου...

Η Βουλή ψήφισε τελικά τα μέτρα του τρίτου Μνημονίου με πλειοψηφία 153 ψήφων. Η συγκεκριμένη ψηφοφορία, που είχε χαρακτηριστεί η «μητέρα όλων των μαχών», έδωσε στον κ. Σαμαρά το «ναι»που ζητούσε, αλλά είναι φανερό ότι η κυβέρνηση και η χώρα εξέρχονται τραυματισμένες. Η επόμενη μέρα προφανώς έχει αρκετούς έτοιμους –εντός και εκτός– να την πληγώσουν ανά πάσα στιγμή.

Πλήθος είναι τα μηνύματα που μας έρχονται από όλον τον κόσμο. Κυριαρχούν τα άρθρα και οι αναλύσεις, που επιμένουν ότι αποκλείεται να τα καταφέρουμε χωρίς νέα, πολύ πιο εκτεταμένη διαγραφή χρεών του ελληνικού Δημοσίου. Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει την κρίση του χρέους, ούτε και υπό την προϋπόθεση να ακολουθήσει τις αναγκαίες πολιτικές, όπως περιγράφονται στο Μεσοπρόθεσμο κ.ο.κ.: μεταρρυθμίσεις, ιδιωτικοποιήσεις, συμπίεση δημοσίων δαπανών, πληρωμή περισσότερων φόρων, για να οδηγήσουν στη δημιουργία πρωτογενών δημοσιονομικών πλεονασμάτων, θα κλονίσουν τα πάντα.

Οταν οι λαοί φοβούνται –και μεταξύ αυτών, οι Ελληνες που με τρόμο βλέπουν πως η κρατική χρεοκοπία διαλύει με ισχυρούς ρυθμούς την ελληνική οικονομία– τότε, για να περιγράψουμε την κατάσταση, πρέπει να παραφράσουμε τον Μαρξ: Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω στην περιφέρεια της Ευρωζώνης – το φάντασμα του οικονομικού χάους. Οντως, η κρίση χρεών «υποθηκεύει» στην κυριολεξία την οικονομική ανεξαρτησία των πάντων.

Η καταστροφή από μια επερχόμενη κρίση συχνά έρχεται πολύ αργά. Πρόκειται για αξίωμα, κάτι σαν «βρώμικο» μυστικό, της οικονομικής πολιτικής. Αυτοί που τη χαράζουν και είναι υπεύθυνοι για την πορεία της οικονομίας, αργούν να αντιληφθούν (;) τις συνέπειες που εκκολάπτει η διάλυση του ιστού της χώρας. Επειτα αργούν να αντιδράσουν. Το εξοργιστικό είναι ότι, ενώ οι κοινοί θνητοί έχουν πλήρη επίγνωση των προβλημάτων και των κινδύνων, πολύ προτού αυτά γίνουν αντιληπτά (;) στους φωστήρες των υπουργείων Οικονομικών και των τραπεζιτών, εν τούτοις αυτοί καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα.

Στην εποχή που βιώνει η χώρα την πολιτική της χρεοκοπία, μάταια περιμένουμε διασαφήσεις στοιχειώδους πολιτικής ειλικρίνειας. Δεν εμφανίστηκε κανένας που να συνειδητοποιεί ότι τίποτε καινούργιο δεν ξεμύτισε για τη λύτρωσή μας! Oι πολιτικά άσαρκες γενικολογίες και οι αφόρητες κοινοτοπίες συνιστούν την κοινή ιδεολογική ταυτότητα της κυβερνητικής εξουσίας.

Οι πάντες γνωρίζουν πλέον, αλλά δεν το ομολογούν, ότι μόνο ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μπορεί να συγκριθεί με τις συνέπειες στην ελληνική οικονομία και την κοινωνία. Η λιτότητα μείωσε την κατανάλωση, εκτόξευσε την ανεργία, βάθυνε την ύφεση και θρυμμάτισε την κοινωνική συναίνεση που είναι προϋπόθεση για την προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών. Η μεγέθυνση της ύφεσης ανέστειλε τις επενδύσεις, ματαίωσε τις ιδιωτικοποιήσεις και σάπισε τις τράπεζες, οι οποίες, φορτωμένες με «κόκκινα» δάνεια και «κουρεμένα» κρατικά ομόλογα, σταμάτησαν τη χρηματοδότηση της οικονομίας. Οταν επικρατούν τέτοιες συνθήκες, καμία οικονομία δεν ανακάμπτει, ακόμη και αν πραγματοποιηθούν όλες οι διαρθρωτικές αλλαγές μέσα σε μία νύχτα.

Η κρίση μεγέθυνε τις αδυναμίες και απογύμνωσε τους πολιτικούς, τους έδειξε όπως είναι: λίγους, αδύναμους, ανεπαρκείς. Ζούσαν και ζουν με τον δανεικό χρόνο του ευρώ, που μετέτρεψε την ελληνική οικονομία σε σωρό ερειπίων. Οντως, ο Αντώνης Σαμαράς λειτούργησε και λειτουργεί –εντός και εκτός– σχεδόν σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την αποτροπή της άμεσης χρεοκοπίας της χώρας. Η εκλογή του δεν παρουσιάστηκε απλώς ως τομή στο επίπεδο συμβολισμών και μόνο της πασοκικής παρακμής. Αλλά βιώνεται και ως λύτρωση από το ασφυκτικό οικονομικό περιβάλλον που έχουν επιβάλει οι εταίροι–δανειστές μας.