Καταργήστε τους δημοσιογράφους..
Μεγάλη
κουβέντα άνοιξε τις τελευταίες μέρες γύρω από την ελευθερία Τύπου και
έκφρασης, τους δημοσιογράφους, τη δεοντολογία τους και τα εργασιακά και
ταμειακά τους δικαιώματα.
Συντάκτες βλέπουν τα κείμενα τους λογοκριμένα και τις αναφορές τους για την αστυνομική ή τη χρυσαυγίτικη βία να διαγράφονται. Μπλόγκερ
και πολίτες που δημοσιεύουν φωτογραφίες, βίντεο και κείμενα για τις
πολιτικές εξελίξεις θεωρούνται απειλή για τη δημοκρατική και
συνταγματική σταθερότητα.
Και
μαζί με όλα αυτά, χιλιάδες κόσμου να προσλαμβάνει την πολιτική στάση
απέναντι στα ευγενή δημοσιογραφικά ταμεία ως κυβερνητικό αλισβερίσι και
να θεωρεί τους δημοσιογράφους ως τα παραχαϊδεμένα παιδιά τους
συστήματος.
Μοιραία, λοιπόν, έρχεται εκείνη η στιγμή που διερωτάσαι. Μήπως θα ήταν πολύ καλύτερος ένας κόσμος χωρίς δημοσιογράφους;
Ένας κόσμος που την ενημέρωσή του δεν θα αναλαμβάνει ένας έμμισθος υπάλληλος, οικογενειάρχης με στεγαστικό δάνειο ή νέος που προσπαθεί να χτίζει το μέλλον του, αλλά κάποιο προγραμματισμένο ολόγραμμα σαν την κινηματογραφική “Σιμόν” του αποτυχημένου σκηνοθέτη που έπλασε μια ψηφιακή ηθοποιό για να σαρώσει τα βραβεία και να σαγηνέψει κριτικούς και θεατές;
Ένα
πρόγραμμα υπολογιστή που δεν θα έχει προσωπικότητα, ούτε τη δική του
άποψη, αλλά θα λέει και θα γράφει αυτό που του έχουν φορτώσει στη μνήμη.
Δεν θα ζητά αύξηση του μισθού του, ούτε ένσημα και εργασιακά
δικαιώματα, αλλά θα αναμεταδίδει αδιαμαρτύρητα αυτά που του έχουν πει.
Ώπα, εδώ πέρα κάτι γίνεται όμως.
Αυτό
το προγραμματισμένο ολόγραμμα του δημοσιογράφου - Σιμόν δεν αποτελεί
τον γενικό κανόνα της “mainstream” δημοσιογραφίας; Αυτός δεν είναι ο
λόγος για τον οποίο ο κόσμος φωνάζει αλήτες, ρουφιάνους και παπαγαλάκια
όλους τους λαοπρόβλητους δημοσιογράφους, που σαν προγραμματισμένοι από
καιρό, μεταφέρουν με ακρίβεια δυαδικού κώδικα εκείνα που ο
προγραμματιστής - συντάκτης - μέτοχος -αφεντικό τους έχει φορτώσει;
Αυτές
δεν είναι οι κυρίαρχες εργασιακές συνθήκες των από κάτω, που υπό την
απειλή της απόλυσης ή του εργασιακού μεσαιωνισμού κάνουν φορμάτ στις
προσωπικές τους απόψεις για να μείνουν αρεστοί και να αποτελέσουν τις
νέες μελλοντικές Σιμόν της δημοσιογραφίας;
Πόσο
όμορφα θα ήταν, άραγε, τα πράγματα αν πίσω από την προσωπική άποψη ενός
ανθρώπου, μαθαίναμε την ταυτότητα του πραγματικό προγραμματιστή της; Αν
αντί για την υπογραφή ενός αρθρογράφου βλέπαμε τον ψηφιακό κώδικα
εκείνου που μετέφερε την είδηση ως έχει;
Κανείς
δεν θα είχε παράπονο τότε. Ο κόσμος θα γνώριζε από πού έρχεται η
είδηση, δεν θα διαμαρτυρόταν για καμία ατασθαλία και δεν θα χρειαζόταν
να βιώσει οιαδήποτε εργασιακή διάκριση προς τέρψιν της προβολής ενός
συγκεκριμένου οικονομικοπολιτικού συστήματος.
Αν
αυτό είναι το μέλλον του δημοσιογράφου, όπως ο ίδιος του έστρωσε το
δρόμο, τότε ας είναι. Ας γεμίσουμε Σιμόν. Χωρίς συνείδηση,
προσωπικότητα, δεοντολογία και συμφέροντα. Δίχως εντάσεις, συλλήψεις,
βιαιοπραγίες και αντιδικίες.
Ας γεμίσουμε Σιμόν, που σαν χειρουργικό λέιζερ νέας γενιάς, θα αντικαταστήσουν τον πραγματικό γιατρό με έναν χειριστή ρομπότ, που θα καρατομεί με τρομακτική ακρίβεια την αλήθεια χωρίς τύψεις.
Ίσως
μόνο τότε θα αναζητήσουμε την πραγματική δημοσιογραφία. Αυτήν την ναι
μεν χρήσιμη, αλλά “περιθωριακή” στα μάτια των σύγχρονων, με σάρκα και
αίμα, ζωντανών Σιμόν των ειδήσεων των 8 και των Κυριακάτικων
εφημερίδων.
Ίσως μαζί με τα άλλα να αλλάξει και το σύνθημα και οι "αλήτες ρουφιάνοι" να μην είναι πλέον οι δημοσιογράφοι, αλλά οι πραγματικοί “προγραμματιστές” συνειδήσεων.
(S1m0ne: η ταινία με πρωταγωνιστή τον Αλ Πατσίνο και την ψηφιακή ηθοποιό Σιμόν. Τον ρόλο της στον πραγματικό κόσμο έπαιζε μια κομπάρσα, που για να μην δει ο κόσμος την απάτη, κυκλοφορούσε με σακούλα σκουπιδιών στο κεφάλι. Σαν κουκουλοφόρος. http://www.imdb.com/title/tt0258153/)
(Τη
δόξα των ταινιών της S1m0ne δεν έκλεψε μόνο ο σκηνοθέτης -
προγραμματιστής της. Την έκλεψαν και οι συμπρωταγωνιστές της που δεν
είπαν κουβέντα για την απάτη. Και ο νοών νοείτο)
polyfimos
Φωτογράφοι
και ρεπόρτερ σαν τον Λώλο και τον Κυπραίο χτυπιούνται και αφήνονται με
μόνιμες αναπηρίες σε πορείες και απεργίες. Εκδότες και παρουσιαστές
εκπομπών σαν τον Βαξεβάνη, τον Σπύρο Καρατζαφέρη, τον Αρβανίτη και την
Κατσίμη διώκονται, συλλαμβάνονται και τίθενται στο περιθώριο γιατί
επέλεξαν να δημοσιεύσουν την αλήθεια ή να εκφράσουν τη γνώμη τους.
Ένας κόσμος που την ενημέρωσή του δεν θα αναλαμβάνει ένας έμμισθος υπάλληλος, οικογενειάρχης με στεγαστικό δάνειο ή νέος που προσπαθεί να χτίζει το μέλλον του, αλλά κάποιο προγραμματισμένο ολόγραμμα σαν την κινηματογραφική “Σιμόν” του αποτυχημένου σκηνοθέτη που έπλασε μια ψηφιακή ηθοποιό για να σαρώσει τα βραβεία και να σαγηνέψει κριτικούς και θεατές;
Ας γεμίσουμε Σιμόν, που σαν χειρουργικό λέιζερ νέας γενιάς, θα αντικαταστήσουν τον πραγματικό γιατρό με έναν χειριστή ρομπότ, που θα καρατομεί με τρομακτική ακρίβεια την αλήθεια χωρίς τύψεις.
Ίσως μαζί με τα άλλα να αλλάξει και το σύνθημα και οι "αλήτες ρουφιάνοι" να μην είναι πλέον οι δημοσιογράφοι, αλλά οι πραγματικοί “προγραμματιστές” συνειδήσεων.
(S1m0ne: η ταινία με πρωταγωνιστή τον Αλ Πατσίνο και την ψηφιακή ηθοποιό Σιμόν. Τον ρόλο της στον πραγματικό κόσμο έπαιζε μια κομπάρσα, που για να μην δει ο κόσμος την απάτη, κυκλοφορούσε με σακούλα σκουπιδιών στο κεφάλι. Σαν κουκουλοφόρος. http://www.imdb.com/title/tt0258153/)
polyfimos