Τουλάχιστον ένας στους πέντε Ευρωπαίους πάσχει από χρόνιο πόνο. Υπολογίζεται ότι το κοινωνικό κόστος του χρόνιου πόνου είναι παρόμοιο με αυτό του καρκίνου ή των καρδιαγγειακών παθήσεων, ενώ η συχνότητά του φθάνει το 32% και προβλέπεται να αυξηθεί έως το 2020 7%.

Ειδικά ο χρόνιος μεικτός πόνος στη μέση, δηλαδή ο πόνος με αλγαισθητικά και νευροπαθητικά στοιχεία, στην Ελλάδα συχνά δεν διαγιγνώσκεται ή διαγιγνώσκεται εσφαλμένα. Περισσότεροι από τους μισούς έλληνες ασθενείς υποφέρουν από χρόνιο πόνο στη μέση για πάνω από 6 μήνες, 40% των ασθενών νιώθει πόνο στη μέση τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, 63,6% δηλώνει ότι νιώθει συνεχώς κουρασμένο λόγω αυτού του πόνου και 45,5% ότι ο πόνος δυσκολεύει τις καθημερινές δραστηριότητές του, την παραγωγικότητά του, ακόμα (27,3%) και τις κοινωνικές και ερωτικές σχέσεις του.

Σχεδόν οι μισοί ανησυχούν ότι ο χρόνιος πόνος επηρεάζει και την πνευματική υγεία τους, ενώ 85% των γιατρών δηλώνει ότι ο πόνος αυτός μπορεί να προκαλέσει στους ασθενείς κατάθλιψη. Παρ’ όλα αυτά, 67,1% των ασθενών δεν γνωρίζει ότι υπάρχουν Ιατρεία Πόνου και μόνο 10% ξέρει ότι ο κατάλληλος γιατρός για την αντιμετώπιση του χρόνιου πόνου είναι ο αναισθησιολόγος.
Αυτά είναι τα ευρήματα της πρόσφατης έρευνας Back Pain, που διενεργήθηκε σε δέκα ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα (σε δείγμα 1.200 Ελλήνων, ηλικίας 26-45 ετών).

«Ο νευροπαθητικός πόνος περιγράφεται από τους ασθενείς ως επίμονη αίσθηση διαξιφιστικού και καυστικού πόνου, μπορεί όμως να εκφραστεί και με άλλους τρόπους. Οι ασθενείς μπορεί να νιώσουν τον πόνο ως μούδιασμα, βελονιές, ηλεκτρικό ρεύμα, με καθένα από τα συμπτώματα αυτά ξεχωριστά ή σε συνδυασμό», είπε η αναπληρώτρια καθηγήτρια Αναισθησιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Θεραπείας Πόνου και Παρηγορητικής Φροντίδας Αθηνά Βαρδαλούκα, σε ομιλία της στο πλαίσιο του πρόσφατου 14ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Περιοχικής Αναισθησίας, Θεραπείας Πόνου και Παρηγορητικής Φροντίδας.

«Συχνά δυσκολεύονται να τον περιγράψουν, δυσκολεύοντας και τους γιατρούς στο να ξεχωρίσουν με σαφήνεια το είδος του πόνου. Η επιτυχημένη έκβαση της θεραπείας των ασθενών εξαρτάται από τη σωστή κλινική εξέταση και διάγνωση από ειδικούς ώστε να βρεθεί ο τύπος του πόνου από τον οποίο υποφέρουν».

Οπως τόνισε η καθηγήτρια, παρά τη μεγάλη συχνότητα και τις σοβαρές επιπτώσεις του χρόνιου πόνου στη μέση, η αντιμετώπισή του στη χώρα μας υστερεί: 54% των ασθενών με χρόνιο πόνο νευροπαθητικής προέλευσης δεν ζητά ιατρική συμβουλή γιατί πιστεύουν ότι η κατάσταση δεν είναι αρκετά σοβαρή και θα περάσει μόνη της ή με γιατροσόφια, ενώ 66,7% λαμβάνει παυσίπονα χωρίς ιατρική συνταγή για να ανακουφιστεί.

Οταν τελικά οι ασθενείς απευθύνονται σε κάποιο ειδικό, κυρίως σε ορθοπεδικό, άνω του 50% πρέπει να περιμένει ένα μήνα για να γίνει η σωστή διάγνωση και να λάβει αποτελεσματική θεραπεία. «Τα νέα διαγνωστικά και φαρμακευτικά εργαλεία που παρέχει η επιστήμη, μας δίνουν τη δυνατότητα να κάνουμε γρήγορα σωστή διάγνωση και να δώσουμε αποτελεσματική θεραπεία ώστε να βελτιώσουμε την ποιότητα ζωής των ασθενών, αλλά και να συμβάλουμε στη μείωση των δαπανών υγείας», επισήμανε η κ. Βαρδαλούκα.

Τα συνοδά αναλγητικά, δηλαδή φάρμακα που η κύρια ένδειξή τους δεν είναι η αναλγησία (αντιεπιληπτικά, αντικαταθλιπτικά, τοπικά επιθέματα κ.ά.) θεωρούνται φάρμακα πρώτης γραμμής για τον νευροπαθητικό πόνο.

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα την οποία ανέφερε η κ. Βαρδαλούκα, η χορήγηση πρεγκαμπαλίνης σε ασθενείς με χρόνιο πόνο στη μέση, παρά το σχετικά μεγαλύτερο κόστος της αγωγής, τελικά βρέθηκε ότι συμφέρει οικονομικά, βελτιώνοντας τον πόνο και αυξάνοντας την παραγωγικότητα του ασθενούς.
«Ο χρόνιος πόνος πρέπει να αναγνωριστεί και από το ελληνικό Κοινοβούλιο ως νόσος, όπως έχει γίνει και σε άλλες χώρες (π.χ. Ισπανία, Πορτογαλία», κατέληξε η κ. Βαρδαλούκα.