Αυτό ακριβώς έπαθα και εγώ χθες όταν κατέβαινα στη πορεία του Πολυτεχνείου. Φτάνω στο τοπικό σταθμό του μετρό και βλέπω 5 νεαρούς μπαστακομένους ακριβώς στη κυλιόμενη σκάλα του μετρό -δεξιά κι αριστερά στην είσοδο- να τσεκάρουν ένα, ένα τα πρόσωπα που πέρναγαν. Δίπλα τους και μερικοί αστυνομικοί. Ήταν ολοφάνερα ασφαλίτες, χωρίς καμία προσπάθεια κάλυψης, προσποίησης - τίποτα. Ήταν ασφαλίτες και κάναν "πόρτα" στο μετρό έτοιμοι να προσαγάγουν "προληπτικά" οποιοδήποτε άτυχο νεαρό περνούσε με μακριά μαλλιά ή τσάντα. Επειδή μαντεύουν ότι θα κάνει κάτι. Κοινώς επειδή μπορούν...

Δεν πίστευα ποτέ στη ζωή μου ότι θα έφτανε η μέρα να βλέπω μυστικούς αστυνομικούς στη πόρτα του μετρό, ούτε περίμενα ποτέ να δω να κλείνουν 10 σταθμούς του μετρό και να σταματούν τα λεωφορεία για να μη μπορέσει ο κόσμος να φτάσει στη πορεία.  Και είναι εφιαλτικά πολλά αυτά που δεν περίμενα να δω και σήμερα τα βλέπω να γίνονται: τα συσσίτια στο πεδίον του Άρεως, τους εκατοντάδες ΔΕΛΤΑδες, τους αστέγους στο Θησείο. Περνάνε οι παρέες τα βράδια και χαμηλώνουν τις φωνές τους. "Εδώ κάποιος κοιμάται". Ησυχία και σεβασμός για τη δημόσια κρεβατοκάμαρα ή μάλλον για το δημόσιο νεκροταφείο που έχει γίνει αυτή η πόλη. Tα μέχρι χθες αδιανόητα γίνονται καθημερινότητα. Και εμείς οι νέοι φοιτητές, παιδιά της μεσαίας τάξης οι περισσότεροι, χαμένοι, σοκαρισμένοι  που θα ζήσουμε άλλες ζωές από αυτές που περιμέναμε. Σοκαρισμένοι που τα δικά μας νιάτα δεν θα ναι και τόσο δήθεν και τόσο "χλιαρά" τελικά.

Δεν έχουμε χούντα, όχι. Δεν έχει ελεύθερους σκοπευτές, δεν έχει ΕΑΤ-ΕΣΑ (αν και κάποιοι θέλουν να τους μοιάσουν), δεν έχει τανκς. Το "δημοκρατικό" όμως αστυνομικό κράτος έκτακτης ανάγκης που ζούμε θέλει να μας δείξει ότι δεν αστειεύεται και το έδειξε χθες με το πιο εμφατικό τρόπο. Οι χιλιάδες μπάτσοι, οι ασφαλίτες, ο αποκλεισμός του κέντρου δεν αφήνουν περιθώρια για παρεξηγήσεις. Τελικά είναι δύσκολο να είσαι αριστερός, πόσο μάλλον αναρχικός, σ αυτή τη πόλη. Γίνεται κάθε μέρα και πιο δύσκολο, πιο κουραστικό, πιο επικίνδυνο. Δεν είναι παιχνίδι πιά και εμείς ακόμα δεν το χουμε καταλάβει. Ίσως καλύτερα έτσι. Αν το συνειδητοποιήσουμε μπορεί να φοβηθούμε τόσο που να κρυφτούμε. Δεν είμαστε ήρωες, μικρά παιδιά είμαστε. Αλλά θα μου πεις και αυτοί το 73' τι ήτανε. Μικρά παιδιά ήταν και αυτοί που δε ξέρανε καλά καλά τη κάνανε. Ίσως γιαυτό και να το κάνανε τελικά. Αυτοί πλήρωσαν με αίμα το κουράγιο τους. Εμείς ελπίζω όχι.

Δεν έχει κανένα νόημα να αναζητούμε αναλογίες. Τότε ίσως να ήξερες ότι μπορεί να πεθάνεις, ίσως το είχες δει να συμβαίνει. Τότε ήταν θέμα δημοκρατία, σήμερα είναι πιο πολύ ταξικό. Τότε οι νέοι μπήκανε μπροστά, σήμερα βλέπω τους άνεργους σαραντάρηδες να έχουν το πρώτο λόγο. Αυτονών οι ζωές καταστρέφονται ολοκληρωτικά - εμείς μπορούμε και να φύγουμε. Δεν ξέρω, μετά βλέπεις όσα γίνονται στη Γάζα και στη Συρία, και η Ελλάδα, ακόμα και αυτή του 2012, ξαφνικά μοιάζει με παιδική χαρά...

Για μας τους φλώρους πάντως και αυτά που ζούμε τώρα δεν είναι καθόλου λίγα αν σκεφτείς πως μεγαλώσαμε. Και θα πρέπει να (αυτό)οργανωθούμε για να τ' αντιμετωπίσουμε. Αλλιώς πάμε χαμένοι. Το παιχνίδι τέρμα. Για να νικήσεις εκτός από πάθος χρειάζεται και δουλειά. Πολύ δουλειά. Και αν το έπαθλο της νίκης είναι πια η αξιοπρεπής ζωή (ή απλά η ζωή) δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια για ήττα.

Τελικά, αν κάτι καταλαβαίνω είναι ότι εμείς δεν είμαστε "νέοι χλιαροί". Ούτε μας βλέπω να γινόμαστε. Όχι γιατί δεν θα το θέλαμε αλλά γιατί δεν θα έχουμε αυτή τη πολυτέλεια... Αυτά μας τύχαν δυστυχώς...

tsadilas