Δεν ξέρω αν τελικά είναι πιο επικίνδυνο για την διανοητική μας υγεία η εξώφθαλμη και εγκληματική παρουσία των ναζιστών της Χρυσής Αυγής ή οι χιπστεροδιανοούμενοι που όχι μόνο προωθούνται ως “εναλλακτικοί” αλλά αποκρύπτουν την πραγματική τους αποστολή. Συνήθως τυγχάνουν την εκτίμηση του καθεστώτος, το οποίο φροντίζουν να καλλωπίζουν και να εξωραίζουν τις καταστάσεις για τις οποίες είναι υπεύθυνο.

Αισθάνονται άνετα με λόγια “υπευθυνότητας”, χαιδεύουν το λούμπεν και τις παρεκτροπές του, ενώ οποιαδήποτε ψυχωσική απόφαση των ελίτ δεν κριτικάρεται, καθώς στην life styl-οποίηση της κριτικής σκέψης η πολιτικοποιημένη γλώσσα θεωρείται αυτομάτως ταγμένη, άρα μη επιτρεπτή, αφού η εκδήλωσή της και μόνο προσβάλει την ουδετερότητα που ευαγγελίζονται οι διεφθαρμένοι, δήθεν διανοούμενοι-χαιδεμένοι της αστικής τάξης.

Πρόκειται για έναν διανοητικό φασισμό, από άτομα που αυτοαποκαλούνται καλλιτέχνες και χτίζουν καριέρες διαπραγματευόμενοι με την μνημονιακή χούντα, μένοντας σιωπηλοί και “ουδέτεροι”, παίζοντας τον ρόλο του ξεπουλημένου διασκεδαστή στο “άρτος και θεάματα“. Ο καλλιτέχνης και ο διανοούμενος δεν συμμαχούν ποτέ με καθεστώτα απολυταρχικά και αντιλαικά. Η Τέχνη οφείλει να είναι ενοχλητική κι όχι να πουλάει best sellers. Οποιοσδήποτε αυτού του σιναφιού δικαιολογείται, το κάνει επειδή είναι αδίστακτος.

Ποιοι ανήκουν στην κατηγορία αυτή; Συγγραφείς του ΔΟΛ, σκηνοθέτες με χορηγίες υπουργείων, ψώνια που το παίζουν ποιητές ποζάροντας σε φυλλάδες εναγκαλισμένες με την ναζιστική στροφή, πένες που ομιλούν περί γραμμάτων και τεχνών, ενώ λίγο πιο δίπλα συνάδελφός τους υιοθετεί ρατσιστικά παραληρήματα. Είναι μουσικοί που έχουν για χορηγό την κάθε Cosmote, που διαφημίζουν προιόντα πολυεθνικών και παρουσιαστές που έχουν ως ονείρωξη να δουλεψουν στο πόστο του κυβερνητικού εκπροσώπου.

Όλοι αυτοί δεν είναι παρά ξεπουλημένοι αλήτες που πουλάνε και την ψυχή τους για να “βγάλουν το ψωμί τους” ακόμα κι ας είναι να στηθούν σε ναζιστές, βασανιστές και εθνικά λαμόγια. Δεν είναι ούτε καλλιτέχνες, ούτε άνθρωποι του πνεύματος, ούτε διανοούμενοι. Από την στιγμή που έχουν ως προτεραιότητα το “ψωμί τους” δεν είναι παρά καιροσκόποι, υποκριτές και στυγνοί έμποροι.

Κι όμως, υπάρχει κόσμος που αποπροσανατολίζεται από αυτές τις μαριονέτες που πουλάνε τις “ψαγμένες” και “σοφιστικέ” απόψεις τους σε free press σκουπίδια, δίνοντάς τους άλλοθι, τάχα μου ότι είναι ποιοτικά. Σε όλες τις περιόδους της ιστορίας όπου υπήρχαν απολυταρχικά και αυταρχικά καθεστώτα, γεννήθηκε κουλτούρα που μπολιάστηκε με τον λαό και αποτέλεσε το λίπασμα την επόμενης κατάστασης. Στην Ελλάδα η παρηκμασμένη “υψηλή διανόηση” και οι στρατευμένοι καλλιτέχνες (αλλά υπέρ της μνημονιακής χούντας) με τα περιττώματά τους συνεχίζουν την ίδια αρρωστημένη κατάσταση που επικρατούσε. Καμουφλάρουν το τέρας. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί από την κρίση αναδύθηκε η Πάολα και ο Παντελίδης.

ΥΓ. Η φωτογραφία στην αρχή του κειμένου είναι από τον φετινό τελικό της επιλογής ελληνικού τραγουδιού για την Eurovision. ΜΑΤ περιφρουρούν τον χώρο, από διαδηλωτές. Ποιοι είναι αυτοί; Οι θρασύτατοι εργαζόμενοι των Metropolis που τους οφείλονται δεδουλευμενα μηνών από τον Κουρή, ο οποίος βρίσκει χρήματα για να συμμετέχει σε happenings απ’ ότι φαίνεται.

strange journal