Τετάρτη βράδυ, στο απόβροχο και εν μέσω καπνογόνων, 153 βουλευτές, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν είχαν καν προλάβει να διαβάσουν τι υπερψήφιζαν, δήλωναν υποταγή στο Βερολίνο και μας εξέθεταν, για μια ακόμη αδιέξοδη φορά, στις τιμωρητικές του διαθέσεις. 153 ΝΑΙ, που στην ουσία εξέφραζαν την κρυφή ελπίδα της διεφθαρμένης πολιτικοοικονομικής ελίτ της χώρας, ότι οι ξένοι θα τους δώσουν ένα ακόμη πρόσκαιρο, έστω τελευταίο, φιλί της ζωής…

Η υστερία καθησυχασμού ή επανεκφοβισμού της κοινής γνώμης για τη δόση, από τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης, λίγο πριν την υπερψήφιση του προϋπολογισμού, δεν είναι παρά το γνωστό πια σύμπτωμα του στερητικού συνδρόμου από το οποίο πάσχει η εξουσία, όποτε κινδυνεύει να αποστερηθεί τον παρασιτισμό της. Μια εξουσία σε παραλήρημα, που αλλάζει λόγια και πράξεις από μέρα σε μέρα αρκεί να «δανειστεί» λίγο περισσότερο χρόνο.

Αλλά όπως κάθε στερητικός ασθενής είναι και αυτή επικίνδυνη διότι πάνω στις «κρίσεις της» εγκαθιστά μια Πολιτεία πλήρως αποξενωμένη από τους πολίτες της, που τους εχθρεύεται ολοένα και πιο έντονα με ψυχολογική και σωματική βία. Και όπως κάθε στερητικός ασθενής δεν λειτουργεί με τη λογική, αλλά με την απεγνωσμένη ανάγκη να συντηρήσει το πάθος του, έτσι και η νοσηρή πολιτικοοικονομική ελίτ της χώρας, δεν ανησυχεί για τον παραλογισμό των πολιτικών που υιοθετεί.

Ένας παραλογισμός τουλάχιστον διπλός. Από την μια η αδιέξοδη προοπτική των περικοπών, που στραγγίζει τσέπες και οικονομική δραστηριότητα και από την άλλη η ίδια η πολιτική εξουσία, που συμπεριφέρεται ως να μην είναι κι αυτή που θα υποστεί την καταστροφική πραγματικότητα, ως να μην την αφορά όλη αυτή η ανθρωπιστική κρίση που μέρα τη μέρα ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια της, ως τελικά, να θεωρεί ότι μπορεί ανέξοδα να υπερψηφίζει τα αδιέξοδα της κοινωνίας. Πολύ πιθανό, οι συγκριτικά «Βασιλικές» απολαβές και προνόμια  αιρετών και διορισμένων εντός του κτηρίου της Ελληνικής Βουλής να απαντούν και στις δύο πτυχές του παραλογισμού.

Αντίθετα η κοινή λογική υπαγορεύει ότι τo θέμα δεν είναι πόσα δις και πότε θα τα πάρουμε, αλλά αν αυτή η δόση έχει νόημα και πρακτική αξία σε σχέση με τη βιωσιμότητα του χρέους (όχι μόνο λογιστικά σαν ποσοστό του ΑΕΠ, αλλά γενικά σαν χρέος που μπορεί κάποτε να ξεπληρωθεί), αλλά και σε σχέση με τη  βιωσιμότητα της κοινωνίας. Με άλλα λόγια η λογική ερωτά: εκεί που πάνε τα χρήματα (αυτά, τα πρώην και τα επόμενα), βοηθούν ή δεν βοηθούν στην ανάκαμψη της χώρας;

Από πού, για παράδειγμα, διασφαλίζεται ότι τα χρήματα για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα φτάσουν και στην αγορά; Από πουθενά! Από πού διασφαλίζεται ότι τα δις που χρωστά  το κράτος στους ιδιώτες θα επιστραφούν; Από πουθενά! Από πού διασφαλίζεται ότι έστω και ελάχιστα θα φτάσουν στους Έλληνες πολίτες που είναι πολλούς μήνες άνεργοι; Ή στις επιχειρήσεις και τους επαγγελματίες που έχουν ήδη λυγίσει κάτω από τα βάρη του άνισου αγώνα με τα έξοδα και τα χρέη; Πώς θα στηρίξουν τα τελευταία απομεινάρια της πραγματικής αγοράς; Πού υπάρχουν γραμμένες αυτές οι εγγυήσεις στις εκατοντάδες σελίδες του Μνημονίου-3, που υπερψήφισαν οι 153; Πού υπάρχουν γραμμένες αυτές οι εγγυήσεις στον προϋπολογισμό, που καλούνται να υπερψηφίσουν ακόμη περισσότεροι την Κυριακή; Ποιόν τελικά δεσμεύονται να σώσουν με το ΝΑΙ, αν όχι τον θλιβερό τους εαυτό, και ποιον τελικά βοηθούν, αν όχι κάποιους διεστραμμένους σαδιστές και κερδοσκόπους του εξωτερικού;

Ούτε στην επταετία, η εξουσία δεν ήταν τόσο αποξενωμένη από την πλειοψηφία της κοινωνικής βάσης. Ούτε στην επταετία η διείσδυση των ξένων στα ελληνικά πράγματα δεν ήταν τόσο κυνική. Ούτε στην επταετία ο αγώνας της μειοψηφίας για μια ελεύθερη και καλύτερη ζωή δεν ήταν τόσο μάταιος. Φαίνεται σαν να διανύουμε το τρίτο έτος μιας ιδιότυπης εκσυγχρονισμένης δικτατορίας, που οι εκδοχές της μπορεί να είναι ακόμη σε «βήτα μορφή», αλλά ήδη με κάποια χαρακτηριστικά της να γίνονται προφανή, όπως για παράδειγμα η καταστρατήγηση θεμελιακών συνταγματικών διατάξεων της δημοκρατίας.

Βέβαια στις συνθήκες της παρούσας οικονομικής κρίσης, ένα κίνημα για «Δημοκρατία ξανά» δεν θα μπορούσε να περιοριστεί και να είναι αποτελεσματικό μόνο στη χώρα μας, αλλά συντονισμένα σε όλην την Ευρώπη. Μια τέτοια ανάγκη σήμερα ωριμάζει και είναι πιθανό να εκφραστεί με τη μορφή κινημάτων για την «επανεθνικοποίηση» στα πλαίσια της ευρωπαϊκής συνεργασίας, όπως πρόσφατα ανέφερε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς. Σαν εναλλακτική στην ευρωπαϊκή ενοποίηση εφόσον αυτή συνεχίσει να προωθείται με τον ίδιο παράλογο και αντιδημοκρατικό γερμανικό τρόπο.

Στο μεταξύ, το εγχώριο πολιτικό σύστημα θα συνεχίσει να διαλύεται. Με τον ραγιαδισμό κανείς αφέντης δεν συγκινείται. Αντίθετα γίνεται πιο απαιτητικός. Το κακό στη χώρα θα αρχίσει να σταματά όταν οι δανειστές βρουν απέναντί τους αδιάφθορους, αδέσμευτους, ικανούς και αποφασισμένους συνομιλητές. Και αυτό θα είναι και για το δικό τους συμφέρον και για το συμφέρον της Ευρώπης. Ο δρόμος θα είναι μακρύς, μια «Νύχτα γεμάτη θάματα, νύχτα σπαρμένη μάγια», με θυσίες και απώλειες από όλες τις πλευρές…


Δ. Τρικεριώτης