του Κωστα Καναβούρη


Είναι πολλά πράγματα που έχουμε λησμονήσει -και όχι ξεχάσει- δεκαετίες επί δεκαετιών έως τώρα περί το πρόβλημα το οποίο ονομάζεται δημοκρατία. Κυρίως όμως έχουμε ξεχάσει -και όχι λησμονήσει- πως η δημοκρατία είναι πολίτευμα. Ένα εκκλησίασμα ελευθερίας. Το οποίο είναι αποτέλεσμα πολύπλοκης διεκδίκησης αδιακόπως. Επομένως, η δημοκρατία είναι το καθολικό προϊόν μιας καθολικής ελευθερίας που προέρχεται από την καθ' έκαστα πολύπλοκη αντίληψη του καθενός μέχρι το πολύπλαγκτο διεκδικούμενο του καθ' όλου. Συνεπώς, αφού δεχτούμε ότι η δημοκρατία είναι πολίτευμα, άρα όσα συμβαίνουν εντός της πόλεως, θα πρέπει και να δεχτούμε ότι η δημοκρατία δεν απονέμεται στους πολίτες που τη συναπαρτίζουν ούτε διανέμεται ως αντίδωρο κάποιας μεταφυσικής ελπίδας περί την αποφυγή ασφυκτικών δεινών.



Η δημοκρατία, λοιπόν, είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. Δεν είναι διακύβευμα. Αυτή η άθλια λέξη που χρησιμοποιείται επί παντός του επιστητού. Μα το διακύβευμα, ω άθλιοι, δεν είναι παρά η ζαριά. Να ρίχνεις τον κύβο, το ζάρι, περιμένοντας να σε ευνοήσει άσχετα και ακατάσχετα η τύχη προκειμένου να κερδίσεις το παίγνιον. Το άθροισμα λαθών της τύχης. Αυτό είναι το διακύβευμα που κάποτε άρεσε πολύ -κι ακόμη αρέσει- και χρησιμοποιήθηκε ως έννοια τάχα μου βαθυνούστατης εντρυφείας.

Ω άθλιοι. Διακυβεύοντες. Παίκτες δηλαδή. Με κλεμμένα λεφτά επάνω στην κουβέρτα της παράνομης λέσχης που σκέπασε και σκεπάζει ακόμα το χωματένιο πάτωμα που λέγεται Ελλάδα. Και έρχεστε τώρα για να απονείμετε και να διανείμετε δημοκρατία. Λες και η δημοκρατία είναι τα κέρδη που τα μοιράζονται οι παίκτες -εν ου παικτοίς, φυσικά- μέσα στην ασφάλεια που εκπαραθύρωσε και εκπαραθυρώνει (ως ασφάλεια του σκοταδιού) κάθε απόπειρα μετατροπής του διακυβεύματος σε διεκδίκηση. Αλκοολικοί του διακυβεύματος.

Αλκοολικοί των εξωνημένων ιδεών που επωάζονται μέσα στις τράπεζες και μέσα στις χοντρές χειρονομίες σας. Απόγονοι προικοσύμφωνων υποταγής. Δένδιες, ε Δένδιες εκ του Μεταξά ορμώμενοι. Κι άλλοι κι άλλοι. Που σας αποπάτησαν για λίγα φράγκα νυκτωδίας. Και τώρα έρχεστε Στουρνάρια για να σώσετε τη δημοκρατία. Τίποτα δεν μάθατε μέσα στην ευωχία του διακυβεύματος με τις σημαδεμένες ζαριές. Νομίσατε ότι είστε το παιχνίδι και γι' αυτό τίποτα δεν σας ακουμπά. Καμία σφαίρα λύπης δεν σας τιτρώσκει.

Νομίζετε ότι δεν έχετε ανάγκη και ότι σας προστατεύει ο χαλύβδινος λαιμοδέτης σας που στερεώνει στο πουθενά το ηλίθιο χαμόγελο του τιποτένιου σας εγώ, αλλά και του εχθρόβουλου υποσυνείδητου που σέρνετε μέσα στις καταστροφές των άλλων. Και του εχθρόβουλου συνειδητού επίσης. Λιγοστά αθύρματα που νομίζετε ότι η δημοκρατία -επαναλαμβάνω- διανέμεται και απονέμεται ως αποτέλεσμα διακυβεύματος. Κι ότι εσείς ρίξατε την καλή ζαριά και επομένως είστε σε θέση κερδώας ισχύος ώστε να διανείμετε και να απονείμετε δημοκρατία.

Φαιδροί κόρδακες. Απόφοιτοι σκοτεινών χαλκείων. Δεν είστε τίποτε άλλο πάρεξ ο κόμπος του αλεξίσφαιρου λαιμοδέτη σας, που αποκλείει τον άλλο κόσμο το υγρό να φτάσει μέχρι τα μάτια. Είστε δηλαδή αθύρματα του έξωθεν παράγοντα. Του εκτός σώματος παράγοντα, άρα του αθέσμιστου (και γι' αυτό αθέμιτου) αισθητικά, ηθικά και λογικά παράγοντα. Αρκεί να δει κανείς στην τηλεόραση -επιχειρήστε το σβήνοντας τη φωνή- αυτό το απαύγασμα τιποτοσύνης και υπερχειλίζουσας ανοησίας που παριστάνει τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, τον Σίμο Κεδίκογλου, και θα καταλάβετε τι εννοώ. Είστε, λοιπόν, η θλιπτική ακυριολεξία της δημοκρατίας.

Αδίστακτης ολιγότητας γκροτέσκα φασιστάρια που ανοίγουν τον δρόμο στον ναζισμό, λες και ανοίγουν τον δρόμο στην πανούκλα λόγω ευτυχισμένης άγνοιας και ευτυχέστερης αγνωμοσύνης. Ποιος από σας όμως μπορεί στ' αλήθεια να καταλάβει ως τον αναβαθμό της αλληλέγγυας δημοκρατίας όλον αυτόν τον εσμό της κακιωμένης κούρασης; Ποιος από σας θα εκλάβει ως πολιτικό εννοούμενο -πράττοντας κατά τη σημαντική του γεγονότος- τον πολτό της βραδινής παραίτησης μέσα στα λεωφορεία, στα τρόλεϊ, στα περαστικά όνειρα από το Ταίναρο μέχρι το Σουφλί και μέσα στα χωριά μιας άγνωστης επικράτειας που ονομάζεται ανωνυμία; Ή μάλλον που βαπτίζεται ανωνυμία, ως ταφή του απροστάτευτου γυμνού σώματος, απέναντι στη συμπαγή και σκληρά ενδεδυμένη εξουσία, αυτήν που δεν διστάζει να αλλάζει την περιένδυσή της από τον ένοπλο θωρακοφόρο (της αισχρής ανωνυμίας) μέχρι τον μεταξωτό λαιμοδέτη (της επαίσχυντης επωνυμίας).

Εν ολίγοις: Η δημοκρατία που απονέμετε και διανέμετε ως συσσίτιο επιβίωσης, δηλαδή ως αβίωτο προς άγραν του αβρώτου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας τραγέλαφος. Μια παρενδυσία. Γιατί η ένδυση είναι διαφορετικό πράγμα. Άντε όμως να εξηγήσεις στον κάθε ανύπαρκτο ότι ένδυση δεν είναι τα ρούχα που φοράει. Είτε η φαιά στολή είτε το φαιό κοστούμι, που κι αυτό στολή είναι. Και ότι η "ταξική κομψότητα" στις ενδυματολογικές της προτιμήσεις περιλαμβάνει μια ευρύτατη γκάμα "ρουχισμού": από την ανατροπή μέχρι την επανάσταση. Και πιο πέρα. Ιδίως πιο πέρα.