Το χειρότερο που συμβαίνει στο κοσμάκη με όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου που βιώνει εδώ και τρία χρόνια, δεν είναι το χαλί που χάνει κάτω από τα πόδια του όλο και πιο βίαια, είναι πως δεν μπορεί να καταλάβει με απλά λόγια τι του συμβαίνει. Όταν του λένε για το χρέος δεν ξέρει τι ακριβώς είναι αυτό. Όταν του μιλάνε πως το γιουρογκρουπ  πήρε τη τάδε απόφαση δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς είναι αυτή η απόφαση. Ο απλός πολίτης δεν έχει καμιά απολύτως υποχρέωση να γνωρίσει τι είναι τα οικονομικά διαγράμματα, οι δείκτες αγοράς, τα ασφάλιστρα κινδύνου, το κούρεμα, τα ομόλογα των ιδιωτών, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ή οτιδήποτε άλλο από όλο αυτό το παράλληλο σύμπαν που κινούνται οι ηγέτες του, οι οικονομικοί αναλυτές, οι υπάλληλοι της κάθε τρόικα, οι τραπεζίτες, οι υπάλληλοί τους ή οι τζογαδόροι των διεθνών αγορών.

Ο απλός κόσμος όλο αυτό το παιχνίδι κέρδους το μεταφράζει απλά με αυτά που συμβαίνουν στη καθημερινότητά του.  Το βλέπει στη τσέπη του. Στο εισόδημα που συρρικνώνεται με ταχύτατους ρυθμούς. Στην αδυναμία του να εξασφαλίσει μια ελάχιστη αξιοπρεπή διαβίωση. Το βλέπει στη δουλειά που δεν έχει, στη σύνταξη που δεν έχει, στο μισθό της πλάκας, στη σύνταξη κοροϊδίας, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που εξευτελίζεται, στο παιδί του που δεν μπορεί πλέον να το αναθρέψει καλά και να το σπουδάσει, στη ζωή του που έχει καταντήσει ένα έκτρωμα που αποτελείται από χρέη, ταπεινώσεις, εκβιασμούς και τρομοκρατία.

Η διάσταση μεταξύ πολιτικής ηγεσίας και πολιτών είναι πλέον μια άβυσσος. Είναι παράλληλα σύμπαντα που συναντιούνται μόνο σε ένα σημείο. Στα ουσιώδη και ζωτικά που συστηματικά η πολιτεία αφαιρεί από τους πολίτες και στα άχρηστα και νεκρά που τους προσθέτει. Το μόνο σημείο τομής των δύο κόσμων είναι η απορρόφηση όλης της ενέργειας που οι άνθρωποι της μιας μεριάς διαθέτουν για να θρέφονται οι βρυκόλακες της άλλης μεριάς.

Η Ελλάδα ονομάστηκε πειραματόζωο. Και είναι. Κι αυτό αποδεικνύεται όχι μόνο από το πακέτο που έχει φάει στη μούρη και την απώλεια της εθνικής της αξιοπρέπειας και την εξαθλίωση του λαού της, αποδεικνύεται με το πόσο μεθοδευμένα και προσεκτικά έχουν ρίξει εκατομμύρια πολιτών στην απελπισία και την αδυναμία να ορθώσουν έστω και στο ελάχιστο το ανάστημά τους. Αυτό μοιάζει ένα εθνικό ελάττωμα πλέον. Όμως ίσως αυτό να είναι και το πιο αισχρό ψέμα.

Ο ένας φωνάζει στον άλλον. Πως είναι δυνατόν να μην κινείται κανείς? Πως είναι δυνατόν οι Έλληνες να είναι τόσο πολύ υποταγμένοι και ανίκανοι να βρουν ένα οποιοδήποτε τρόπο να σπάσουν αυτό το άρρωστο νήμα που τους έχουν δέσει?

Η εύκολη απάντηση είναι πως έτσι έχουμε καταντήσει. Λόγω φιλοτομαρισμού, λόγω ραγιαδιαδισμού λόγω του ότι οι εγκέφαλοι μας είναι ψημένοι και αδυνατούν να λειτουργήσουν δυναμικά.  Όμως για σκεφτείτε το καλύτερα. Καταντήσει εξ΄αιτίας ποιών δεδομένων?  Φιλοτομαρισμός που έγινε τρόπος ζωής και μεθοδεύτηκε από ποιόν? Ραγιαδισμός που ζωγραφίζει των ψυχισμό μας αλλά συντηρήθηκε από ποιόν? Και το τελευταίο και καλύτερο. Ψημένοι εγκέφαλοι. Αλλά πως ψήνονται τελικά οι εγκέφαλοι?

Αν στην Ελλάδα έπρεπε να γίνει ένα πείραμα – πιλότος για τη νέα μορφή που θα ακολουθήσουν οι χώρες της δύσης στον 21ο αιώνα, αυτό το πείραμα δεν είναι κάτι που γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη.  Όλα όσα βλέπουμε πλέον είναι το τελικό στάδιο ενός πειράματος. Όμως ίσως αν ανατρέξουμε στην αρχική του σύλληψη και το σχεδιασμό του ίσως να χρειαστεί να πάμε πάρα πολύ πίσω.  Κι οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για να πετύχει αυτό το πείραμα μοιάζουν να είναι όλα αυτά που μας συμβαίνουν τώρα ή τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια. Όμως αυτό είναι η επιδερμίδα. Οι ουσιαστικές τακτικές προετοιμασίας των πειραματόζωων δεν είναι βρίσκονται στην μνημονιακή εποχή αλλά πολύ πίσω. Βρίσκονται σε όλες εκείνες τις τακτικές που μεθόδευσαν με μεγάλη μαεστρία για πάρα πολλά χρόνια έτσι ώστε όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή το πειραματόζωο να είναι αυτό που είναι όλα τα πειραματόζωα.

Ναρκωμένο, φοβισμένο, αδύναμο να αντιδράσει, και απόλυτα εξαρτημένο από συγκεκριμένες ουσίες που μόνο ο πειραματιστής πρέπει να του δώσει.  Όταν κατορθώσεις να βγεις από το λαβύρινθο στο τέλος σε περιμένει ένα ωραίο καρότο. Για να βγεις όμως πρέπει να ακολουθήσεις μια συγκεκριμένη οδό. Κάθε φορά που θα κάνεις λάθος θα δέχεσαι μια πολύ επώδυνη ηλεκτρική εκκένωση, μέχρι να μάθεις πως ένας δρόμος υπάρχει για το καρότο.
Οι άνθρωποι που έχουν δημιουργήσει όλο αυτό το πείραμα δεν το έφτιαξαν έτσι για πλάκα. Εργάστηκε μαζί τους  όλη η αφρόκρεμα των ξεπουλημένων υποτακτικών επιστημόνων και επαγγελματιών κάθε είδους. Οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι, ψυχίατροι μελετητές της ανθρώπινης συμπεριφοράς, γιατροί, νομοθέτες, επικοινωνιολόγοι, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, καλλιτέχνες και ότι άλλο βάζει ο νους.

Και σε τέτοιου είδους πειράματα, μέχρι να επέλθει το ποθητό αποτέλεσμα και να επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις των επιστημόνων, πολλά πειραματόζωα πεθαίνουν. Πολλά μένουν ανάπηρα. Πολλά χάνουν τα λογικά τους ή αφαιρούν τα ίδια τη ζωή τους. Πολλά άλλα μαθαίνουν σιγά σιγά να υποτάσσονται στο «σωστό» δρόμο γιατί τρέμουν τις ηλεκτρικές εκκενώσεις. Αλλά τα πιο ανυπότακτα, βασανίζονται με πιο βίαιες μεθόδους. Κι άλλα γίνονται το υγιές παράδειγμα για τα υπόλοιπα, για το πως είναι το ορθώς σκέπτεσθαι. Τα βάζουν μπροστά να τρώνε ικανοποιημένα το καρότο τους και να γίνονται η εικόνα της επιτυχίας και της ικανότητας του να φτάσεις.... το καρότο!

Το πρόβλημα είναι,  πως ένα κουνέλι έχει περισσότερες πιθανότητες να πάρει χαμπάρι πως είναι αναλώσιμο είδος, από έναν άνθρωπο που ακόμα και στο πάτο του γκρεμού και του απόλυτου πνευματικού σκοταδιού νομίζει πως βλέπει καλύτερα ακόμα και από τις γάτες. Δημιουργεί τη ψευδαίσθηση πως μυρίζεται καλύτερα κι από τους λύκους. Πως κολυμπάει καλύτερα κι από τους καρχαρίες.

Ο Έλληνας – άνθρωπος σήμερα δεν αντιδρά σε ότι συμβαίνει γύρω του γιατί πολύ απλά είναι ήδη μέσα στο λαβύρινθο και σε κάθε παραστράτημα δέχεται ηλεκτρικές εκκενώσεις που του τρομοκρατούν τον εγκέφαλο. Δέχεται απειλές πως αν δεν περάσει το λαβύρινθο του μνημονίου θα πεθάνει από τη πείνα γιατί δεν θα φτάσει στο καρότο ποτέ. Η εποχή που είχε την ευκαιρία να αντιδράσει, πριν να μπει στο λαβύρινθο ήταν πολύ παλιά. Πάρα πολύ παλιά. Τότε είχε ακόμα την ευκαιρία να το σκάσει στο δάσος ελεύθερος. Τώρα είναι ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ και θα χρειαστεί να ανατραπεί κάθε δεδομένο, να αποτοξινωθεί από εκατοντάδες ναρκωτικές ουσίες, να δαγκώσει χωρίς έλεος τα χέρια που απλώνονται τεράστια πάνω από τη φυλακή του, να πάρει το θάρρος ακόμα και να θυσιαστεί και να πείσει τον ευαυτό του πως κάτι σπουδαιότερο υπάρχει στην ουσία της υπάρξής του από εκείνο το άθλιο καρότο στο τέλος του διαδρόμου. Κι αναρωτιέμαι ένα πειραματόζωο που γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα στη φυλακή του, με τα ίδια χέρια να καθορίζουν τη μοίρα του μπορεί ποτέ να αντιδράσει? Εφόσον δεν γνωρίζει πως υπάρχει κι άλλο σύμπαν εκτός από αυτό του λαβυρίνθου?

Δεν ξέρω αν είναι δυνατόν ένα πλήθος πειραματόζωων να εξεγερθεί και να ανοίξει άλλο δρόμο για την έξοδο. Σίγουρα όμως σε ατομικό επίπεδο μπορούμε να κάνουμε πολλά, εκτός και έχουμε πεισθεί πως είμαστε κουνέλια. Και τελικά τα πολλά συνειδητοποιημένα ατομικά επίπεδα είναι ο μόνος τρόπος να βάλουν πλάτες για να δημιουργηθεί μια πλατφόρμα διαφυγής για όλους. Ακόμα κι εκείνους που δεν μπορούν πλέον να σκεφτούν, να λειτουργήσουν, να ζήσουν.

Και γι΄αυτό υπάρχει άμεση ανάγκη συνεννόησης και συνεργασίας όλων των υγιών εναπομείναντων μονάδων, να σχεδιάσουν χρησιμοποιώντας κάθε πόρο, τους δικούς τους χάρτες. Οπως στο ένα σύμπαν υπάρχουν οικονομολόγοι, ψυχίατροι, κοινωνιολόγοι, ερευνητές, νομοθέτες, γιατροί, και εργάτες πιστοί στα σχέδια των βρυκολάκων, έτσι και στο άλλο σύμπαν υπάρχουν οι ανάλογοι. Που είναι λοιπόν αυτή η συνολική συνεργασία,που είναι το όλοι μαζί ενωμένοι να εργαστούμε για να σώσουμε τη πατρίδα μας και το λαό μας από τη τελική εκτέλεση? Γιατί ακόμα και οι έξυπνοι άνθρωποι συνεχίζουν να τσιμπάνε το φρούτο το διχόνοιας, της αντιπαλότητας, του ανταγωνισμού και να παραμένουν ανίκανοι να σχηματίζουν κάτι αληθινά ανατρεπτικό? Μια αντιπρόταση με γερά θεμέλια που θα γίνει πιστευτή και κατανοητή από το κόσμο που υπόφέρει και ελπίζει σε ένα θαύμα?

Ισως ονειροβατώ αλλά δεν μπορώ να δεχτώ πως όλα τέλειωσαν. Δεν μπορώ να δεχτώ πως το πείραμα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία. Μπορεί όμως και να κάνω λάθος και να κουράζω το μυαλό μου άδικα. Όμως αδυνατώ να παραδεχτώ πως επιλεχτήκαμε τυχαία. Υπάρχει λογος σοβαρός που συμβαίνει αυτό τώρα εδώ και θα παρασύρει κι άλλους λαούς στον ίδιο ολέθριο δρόμο.

Είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει άμεσα κατανοητό πως είμαστε μέσα στο εργαστήριο. Το να συγκεντρώσουμε τη προσοχή μας στο τι είναι απέξω είναι ο μόνος τρόπος για να βγούμε. Τίποτα άλλο δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να μας βοηθήσει εκτός από την επίγνωση της άγνοιάς μας.

Οσο συνεχίζουμε να νομίζουμε πως καταλαβαίνουμε, πως μας αφορούν όλα αυτά που έχουν σχεδιάσει, πως είναι κομμάτι της δικής μας της ζωής θα είναι είναι αδύνατον να προχωρήσουμε. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως αυτός ο τρόπος αντίληψης των πραγμάτων είναι πλάνη. Το τι αληθινά έχει αξία για εμάς, όσους μπορούμε ακόμα να σκεφτόμαστε,  θα το βρούμε μέσα μας. Οχι μέσω σχεδιασμένων μνημονιακών πειραμάτων. . Οχι εξαρτημένοι από το καρότο στο τέλος τους δρόμου. Οχι φοβισμένοι πως εκτός από αυτό που μας λένε όλα τα άλλα  είτε είναι ανέφικτα είτε είναι καταστροφικά.

Μας βλέπουν σαν τρομοκρατημένα κουνέλια. Είμαστε? Ολος εκβιασμός εστιάζει σε ένα και μοναδικό πράγμα. Στο φόβο. Γνωρίζουν πολύ καλά πως στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση το μεγαλύτερο εμπόδιο δεν είναι ο υπαρκτός κίνδυνος και η αδυναμία του ανθρώπου να  τον αντιμετωπίσει, γιατί αυτό δεν συμβαίνει. Ο άνθρωπος έχει τεράστια αποθέματα επιβίωσης. Το μεγαλύτερο εμποδιο είναι το προστάδιο. Όταν φαντασιώνεται τον κίνδυνο. Ο άνθρωπος φοβάται αυτό που δεν γνωρίζει τι μορφή έχει. Αντιμέτωπος με το μπαμπούλα έχει όλες τις πιθανότητες να τον κερδίσει. Αντιμέτωπος όμως με την ΙΔΕΑ του μπαμπούλα που δεν έχει δει ακόμα, τις νύχτες στο κρεβάτι του, φοβάται.  Και το ξέρουν. Οπως το ξέρει ο καθένας μας.

Η προπαγάνδα λοιπόν δεν είναι καθόλου τυχαίο πως εστιάζει συνέχεια, ασταμάτητα όχι στη καταστροφή που έχει ήδη επέλθει αλλά σε κάποια άλλη αόριστη που ΘΑ έρθει, ΙΣΩΣ, ΑΝ. Στην ανθρώπινη φύση η φαντασία είναι πάντα χαώδης σε σχέση με τη πεζή πραγματικότητα. Οι πολίτες λοιπόν αυτή τη στιγμή εκβιάζονται με ένα φανταστικό σενάριο μελλοντικής καταστροφής τεραστίων διαστάσεων αν δεν υπακούσουν στην καταστροφή light που ήδη συμβαίνει.

Το μνημόνιο δεν είναι ένα οικονομικό σχέδιο. Από ότι τελικά μερικοί αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε, είναι η ηλεκτρική εκκένωση συμόρφωσης. Το αληθινό σχέδιο θα εμφανιστεί πιθανότατα στο τέλος του λαβυρίνθου, αλλά πολύ φοβάμαι πως αυτό πού θα μας περιμένει δεν θα είναι ένα όμορφο καρότο.

Αλλά μια στιγμή.. όλα αυτά τα γράφω για εμάς εδώ. Σκεπτόμενη όμως καλύτερα , αναρωτιέμαι, γιατί αλλού συμβαίνει κάτι διαφορετικό? Το πείραμα αλλάζει, οι επιστήμονες που ασχολούνται έχουν άλλα ονόματα, οι άνθρωποι κουνέλια έχουν άλλη γλώσσα, άλλη θρησκεία, άλλο χρώμα ίσως. Αλλά το καρότο διαφέρει?

Φυσικά φρόντισαν να μας ενημερώσουν πως από αυτό το μάτριξ ξεφεύγει κάποιος πιεί ένα χάπι και φορέσει ένα δερμάτινο παλτό. Η αλήθεια είναι πως από αυτό το μάτριξ για να ξεφύγεις δεν πρέπει να πάρεις ούτε τα παπούτσια που φοράς μαζί σου, κι όσο για το χάπι.. Δεν χρειάζεται τίποτα το ιδιαίτερο για να το κατασκευάσει κανείς. Ενα placebo είναι σε αντιπαράθεση με την nocebo πραγματικότητα που μας έχουν επιβάλει.

Πείθεσαι πως ήπιες το σωστό χάπι, γλύτωσες. Πείθεσαι πως το χάπι που ήπιες ήταν λάθος, σβήνεις. Απλό δεν είναι?

vasiliskos2