Σε ξερεις; Ξερεις οσα στοιχειωδως μπορει να μαθει ενας ανθρωπος για τον ιδιο του τον εαυτο; Ξερεις τι πραγματικα θα εκανες, τι θα ηθελες, ποιος θα ησουν και τι ζωη θα ειχες επιλεξει να κανεις αν δεν ειχες μπερδεψει τα θελω σου με τα θελω που πρεπει να θελεις και νομιζεις τελικα πως τα θελεις;

Συζητησες ποτε σου ειλικρινα με καθε πτυχη της προσωπικοτητας σου εκτος απο αυτη που καλεισαι να παρουσιασεις σε ολους εμας ατσαλακωτη προκειμενου να μη χαρακτηριστεις και βιωσεις τις επιπτωσεις του στιγματισμου (μεγαλου η μικρου);

Εχεις τολμησει ποτε τα ανειπωτα που τωρα φοβασαι πως θα σου στοιχισουν τα λιγα κεκτημενα σου; Ολα εκεινα τα ανειπωτα που ενω δεν αφορουν κανεναν περα απο εσενα τον ιδιο παραμενουν ξεχασμενα και παραγκωνισμενα να σαπιζουν μεσα σου γιατι ακομη  μπορει να μην ταιριαζουν στις ασκοπες και ανοητες συνηθειες που απεκτησε η ανθρωποτητα οι οποιες εχουν γινει καθεστως μεσα στα χρονια για να καθοριζουν με τον πιο υπουλο τροπο τη ζωη σου...

 Οι ερινυες εχουν τη μορφη αγραφων νομων, κανονισμων χωρις νοημα, τυπων, τυπων κι αλλων τυπων τοσο που καταληξαμε να ζουμε μια ζωη τυποποιημενη σαν ανοστη κονσερβα κοντα στη ληξη της. Ειναι ομως η ζωη μια ανοστη κονσερβα; Αξιζει ως τη ληξη της να ζεις σαν αποστειρωμενος ασθενης σε καραντινα μακρυα απο καθετι που ενω δεν πειραζει κανεναν εντουτοις εχει ενοχοποιηθει χωρις ποτε κανεις να ξερει απο ποιους και γιατι; Αληθεια μπροστα στα ματια μας εισαι ο πραγματικος εσυ; Ποσα πραγματα αναγκαζεσαι να καταπινεις για να μην απορριφθεις απο ενα κοινωνικο συνολο που κατεληξε δυναστης του εαυτου του; Τι δε λες εκει εξω και γιατι; Τι δεν κανεις και για ποιον λογο; Ποσα φοβασαι αληθεια να παραδεχτεις και στον ιδιο σου τον εαυτο; Τι θα αλλαζες στη ζωη σου αν δεν ειχες να φοβηθεις τιποτε και κανεναν; Ποσα απο τα πραγματικα κι αυθορμητα σου ονειρα εγιναν πραγματικοτητα;

Τολμησες ποτε να βαλεις εναν στοχο περα απο τα δεδομενα προβλεπομενα που οι αλλοι προσμενουν απο σενα; Σε ποσα απο αυτα που πραγματικα ηθελες δοθηκε μια ευκαιρια απο την κοινωνια μας; Πιστευεις πως ζεις ελευθερος μα εχεις μπροστα σου μια εικονα μαγικη. Ξερεις, απο αυτες που χρησιμοποιουνται σε κατι ψυχολογικα τεστ και ενω απεικονιζουν δυο πραγματα ταυτοχρονα, συνηθως αρχικα βλεπουμε μονο το ενα απο τα δυο και λιγη ωρα μετα, κατοπιν παρατηρησης, αντιλαμβανομαστε και το δευτερο. Ετσι ειναι και η ζωη σου αυτη τη στιγμη που μιλαμε. Ετσι ειναι και η κοινωνια η οποια φτιαξαμε. Με την πρωτη ματια εχοντας γινει πια ρουτινα μας, καθημερινοτητα μας και μοναδικη μας πραγματικοτητα νομιζουμε πως αυτη ειναι η μονη προοπτικη μας, πιστευουμε πως ειμαστε ελευθεροι κι απλως καποια πραγματα σε καποιους τομεις "δεν πανε και τοσο καλα"

Νομιζουμε πως αυτο ειναι ο,τι καλυτερο μπορουμε να κανουμε και μη εχοντας πια καμια φαντασια η μετρο συγκρισης, κανενα αλλο ερεθισμα η κινητρο για σκεψη θεωρουμε τα παντα δεδομενα και αμετακινητα. Κατι μεσα μας ομως παραμενει ανικανοποιητο, κενο, ανεκπληρωτο. Κατι μας τρωει σαν το σαρακι αργα και βασανιστικα χωρις καν να εχουμε τις καταλληλες λεξεις για να το κατονομασουμε. Δεν μπορουμε να προσδιορισουμε τι ακριβως μας φταιει οπως στις περιπτωσεις εκεινες που εχουμε κατι στην ακρη της γλωσσας μας αλλα δε μας ερχεται στο μυαλο η λεξη. Τις πιο πολλες φορες αυτο γινεται ακομη πιο εντονο, τοσο που πια δε γινεται να το αποφυγεις και καλεισαι να το αντιμετωπισεις τελικα, καπου προς το τελος της ζωης σου.

Τοτε που αντι να κοιτας μπροστα ατενιζοντας το μελλον, κοιταζεις πισω κανοντας απολογισμο του παρελθοντος σου. Τι δεν εκανες; Τι σου εφταιγε και παρεμεινε το μεσα σου κενο ενω εκανες ολα εκεινα τα "προβλεπομενα"; Η μοναδικοτητα του καθε ανθρωπου θυσιαστηκε απεναντι σε ενα ισοπεδωμα που υποτιθεται μας κραταει ασφαλεις με το να μη μας αφηνει "ανεξελεγκτους" να δρουμε. Μας κραταει ασφαλης απο τι; Απο τους ιδιους μας τους εαυτους; Απο τη δημιουργικοτητα μας και τη φαντασια μας; Απο ολα οσα θα καναμε ο καθενας με τον τροπο του αν δεν ειχαμε πακεταριστει μεσα σε αυτο το προκαθορισμενο μοντελο ζωης με το οποιο μας πιπιλανε απο μικρους το μυαλο ειτε με λογια ειτε με εικονες εμμεσα και αμεσα;

Τι θα μου ελεγες αν ηξερες πως θα σε καταλαβω; Τι θα μου ψιθυριζες αν σου ελεγα πως δεν ακολουθω κανενα προτυπο αλλου στη ζωη μου; Τι θα μου αποκαλυπτες αν ηξερες πως δε θα σε κατακρινω; Τι μου κρατας κρυφο αλλα ισχυριζεσαι πως εισαι ολοκληρος κι ακεραιος μπροστα μου;

Τι φοβασαι;

logosendrasei