Το ότι όμως έχουμε καλύψει εμπροσθοβαρώς τα μέτρα που προβλέπουν τα Μνημόνια μέχρι και το 2015 δεν σημαίνει ότι δεν θα πάρουμε πολλά ακόμη μέτρα μέχρι τότε, διορθωτικά πλέον, εξαιτίας της ύφεσης. Ούτε ότι δεν θα μας επιβληθεί ασφυκτικό και απολύτως αποικιακό καθεστώς ελέγχου των προϋπολογισμών μας, της διοίκησης, της πολιτικής εξουσίας. Ειδικοί λογαριασμοί υπό την διαχείριση του Βερολίνου, ειδικοί και γενικοί επίτροποι παντού και μια απέραντη, χωρίς τέλος φτώχεια για τους Έλληνες.

Αυτό που σε κάθε περίπτωση θα βαραίνει είναι η επιλογή του επιτελείου Σαμαρά και του ίδιου του πρωθυπουργού προσωπικά να αποτελέσουν, μαζί με τους θλιβερούς κομπάρσους της συγκυβέρνησης, που χαρακτηρίζεται και «ελληνική τρόικα», κάτι σαν τα «παιδιά της Μέρκελ».

Εκτιμούσαν και μάλλον παρά τις έντονες αναταράξεις στο Eurogroup συνεχίζουν να εκτιμούν ότι μια τέτοια στάση θα έδινε στην χώρα μαζικά κεφάλαια, τηρούμενων των ευρωπαϊκών αναλογιών, που θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν κάτι σαν «Σχέδιο Μάρσαλ» για την Ελλάδα του ευρώ. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι πλέον οφθαλμοφανές ότι δεν πρόκειται να συμβεί,.

Διερωτάται πάντως κανείς σχετικά με τη μονομέρεια που τους χαρακτηρίζει. Από πού ξεκινά αυτή η αφοσίωση; Από πού προκύπτει η αισιοδοξία τους, ότι η απόλυτη ταύτιση με το Βερολίνο θα ευνοήσει την Ελλάδα;

Πώς δικαιολογούν το ότι την Δευτέρα, ένα 24ωρο πριν το «ναυάγιο» του Eurogroup, συναντήθηκαν παρασκηνιακά στο Παρίσι οι υπουργοί Οικονομικών της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας, για να οργανώσουν τη στάση τους απέναντι στο «ελληνικό ζήτημα», χωρίς να είναι εκεί και ο κ. Στουρνάρας; Πόσο απομονωμένη μπορεί να νοιώθει η Ελλάδα, όταν εξαιτίας της στρατηγικής του Μαξίμου, έχει πάψει πλέον να αποτελεί οντότητα τόσο για τον Ευρωπαϊκό Βορρά, όσο όμως (και αυτό είναι το πιο σημαντικό ) και για τον Ευρωπαϊκό Νότο;

Είναι δυνατόν η Αθήνα να παρακολουθεί απαθώς τη διεθνή διελκυστίνδα μεταξύ Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου, όπως αυτός εκφράζεται στο πεδίο του ΔΝΤ, επί της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους;

Αλήθεια η συγκυβέρνηση δεν έχει άποψη αν πρέπει να υπάρξει «κούρεμα» στο δημόσιο χρέος για να καταστεί αυτό βιώσιμο, της τάξης του 120% του ΑΕΠ το 2020; Και γιατί η κυβέρνηση και τα κόμματα που την συγκροτούν δεν εξηγούν στους Έλληνες τη δυσμενή μοίρα τους, για μετά το 2020.

Αφού και να περάσει η άποψη Λαγκάρντ και ΔΝΤ, το 2020 το ελληνικό χρέος θα είναι υπερδιπλάσιο του προβλεπόμενου στη συνθήκη της Λισαβόνας, που με την επερχόμενη συνθήκη του Βερολίνου, το όριο από 60% του ΑΕΠ, θα πέσει στο 40% του ΑΕΠ, με αποτέλεσμα τα μέτρα της δημοσιονομικής πειθαρχίας να συνεχισθούν τη δεκαετία του 2020-2030, έστω και αν οι Έλληνες μέχρι τότε τα έχουν χάσει όλα και όχι μόνον την πατρίδα και τις περιουσίες τους;

Αλήθεια ο κ. Σαμαράς και το επιτελείο του τι συζητήσεις έχουν κάνει με την Κριστίν Λαγκάρντ στο παρασκήνιο; Μην ψάχνετε. Καμία! Για τον απλούστατο λόγο ότι ζητούν την άδεια της Καγκελαρίας για οποιαδήποτε κίνηση τους. Και φυσικά άδεια για παρασκηνιακές επαφές της Ελλάδας, Μέρκελ και Σόιμπλε δεν θα δώσουν.

Επειδή όλα είναι «πονταρισμένα» λάθος και οι επόμενοι μήνες θα είναι δραματικής έντασης, εκεί στο Μαξίμου, ας κρατήσουν ζωντανή στη μνήμη τους τη φωτογραφία του Έλληνα πρωθυπουργού, να περιδιαβαίνει με τη Γερμανίδα Καγκελάριο στην Ηρώδου του Αττικού και μετά στους κήπους των πρώην χειμερινών ανακτόρων. Θα χρειασθούν την ανάμνηση, όταν ο λαός των Ελλήνων αρχίσει το πετροβολητό (χωρίς εισαγωγικά) ταυτόχρονα τόσο εναντίον του Μεγάρου Μαξίμου, όσο και του Προεδρικού Μεγάρου. Ο κάτοικος του οποίου, με τα άψογα γερμανικά, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, υπογράφει άοκνα Πράξεις Νομοθετικού περιεχομένου.

Είναι φανερό! Πλησιάζει η ώρα που οι Έλληνες δεν θα έχουν να χάσουν τίποτα και προοπτική διεξόδου δεν έχει δοθεί, από το σύστημα διακυβέρνησης, εντός Μνημονίων...