Ο φασισμός δεν είναι ένα φαινόμενο που παρουσιάζεται ξαφνικά σε μια κοινωνία. Μπορεί να ερμηνευτεί, όπως ερμηνεύεται και ένα φυσικό φαινόμενο. Στην ελληνική περίπτωση, η άνοδος της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, για ορισμένους ήταν κεραυνός εν αιθρία, αφού πολλοί δεν γνώριζαν τον πρότερο βίο της οργάνωσης. Σαφώς και η οικονομική κρίση, αλλά και ο αυταρχικός τρόπος εφαρμογής των πολιτικών, οδήγησε ολοένα και περισσότερους να μην πιστεύουν στην δημοκρατία, ούτε στις διαδικασίες που υποτίθεται πως την χαρακτηρίζουν.

Αυτή η στροφή όμως δεν είναι η αιτία, αλλά το σύμπτωμα. Στην ελληνική περίπτωση διαδραμάτισαν κι άλλοι παράγοντες ρόλο. Η ελληνική κοινωνία ως βαθιά συντηρητική, είχε πάντα προσκόλληση με την παράδοση και την προγονολατρεία. Αυτό σε συνδυασμό με την έντονη παρέμβαση της θρησκείας στην κοσμική ζωή, δημιούργησε μη ανεκτικούς πολίτες, ειδικά όσους δεν είχαν λάβει παιδεία ανοιχτών οριζόντων. Η γνώση δεν είχε τόσο μεγάλη σημασία, όσο η “μόνη αλήθεια” που κρύβει η παράδοση. Γι’ αυτό πολλοί θέτουν ως επιχείρημα, “έτσι τα βρήκαμε από τους δικούς μας”. Ο ναζισμός παραδοσιακά τρεφόταν από την παράδοση και τον μυστικισμό.

Αυτός ο δογματικός τρόπος σκέψης οδηγεί στο επόμενο στάδιο, δηλαδή την απόρριψη της κουλτούρας όποιου δεν μοιράζεται την ίδια παράδοση. Η πνευματικίστικη αντίληψη περί “εθνότητας” ή “ιστορίας” δεν αποδέχεται οποιονδήποτε τις αμφισβητεί, γι’ αυτό γίνεται καταπιεστική. Επιπλέον, το σύνθημα της Χρυσής Αυγής “Αίμα, Τιμή…”, μοιάζει φοβερά με το “Αίμα και Γη”. Αυτή η εμμονή με το “ιερό αίμα”, μαρτυρά μια ψυχοπαθολογία βασισμένη στην παράδοση των προγόνων, που πρέπει να διαφυλαχτεί. Γι’ αυτό όσοι δεν συμφωνούν, χαρακτηρίζονται “κουλτουριάρηδες”, ή στα δικά μας “θολοκουλτουριάρηδες” .Έτσι απαξιώνεται η φωνή της αμφισβήτησης, με αποτέλεσμα εύκολα να οδηγούμαστε στην κατάλυση της λογικής. Τυχαία, οι ακροδεξιές ομάδες θεωρούν τα πανεπιστήμια, “γιάφκες αναρχικών”;

Έτσι, όποιος διαφωνεί, δεν υπολογίζεται ως κριτικό πνεύμα, αλλά ως προδότης. Ένα ακόμη σημάδι φασισμού. Το να διαφωνείς, σημαίνει ότι αποδέχεσαι την ποικιλομορφία. Για τον φασισμό, πολλώ δε μάλλον για τον ναζισμό, η διαφορετικότητα είναι ασθένεια που πρέπει να θεραπευτεί. Η τυποποίηση του ατόμου υμνείται. Γι’ αυτό οι ναζιστικές ομάδες θαυμάζουν τν στρατιωτικό τρόπο ζωής και την ομοιομορφία. Θέλουν το άτομο να θυσιαστεί, για την μάζα. Γι’ αυτό ο φασισμός πάντα, μα πάντα είναι συνώνυμο και του ρατσισμού.

Ευκολότερα ο φασισμός χτυπάει τις χαμηλότερες τάξεις κι αυτό γιατί εκείνος που δεν έχει μέλλον ή είναι απελπισμένος λόγω των κοινωνικών συνθηκών, ρέπει προς πιο αντιδραστικές και βίαιες ομάδες και πρακτικές. Μάλιστα σταδιακά πείθεται πως είναι και οι μόνες που φέρνουν αποτέλεσμα. Στην Ελλάδα, η απαξίωση της όποιας δημοκρατίας συντηρεί το αστικό μπλοκ, συνδέθηκε με το πλήθος σκανδάλων και την ταυτόχρονη ατιμωρησία. Επίσης, η ελληνική κοινωνία ποτέ δεν είχε ιδιαίτερα αυξημένα αντανακλαστικά, ενώ λόγω του ατομοκεντρικού τρόπου ζωής, δεν ύψωσε ποτέ το ανάστημά της ως μια κοινωνία των πολιτών. Έτσι, για να επιστρέψουμε απ’ όπου ξεκινήσαμε, η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια (ιδιαίτερα η πρώτη) αποτέλεσαν την μαγιά για να ζυμωθεί ο εθνικισμός ως μόνο στοιχεί κατασκευής ταυτότητας. Ο εθνικισμός πάντα αναζητά εχθρούς και συνωμοσίες, για να ενισχύσει την “αγάπη για την πατρίδα”. Βούτυρο στο ψωμί του φασισμού. Γι’ αυτό και στις τελευταίες εκλογές, το ΛΑΟΣ καταποντίστηκε και οι ψηφοφόροι αναζήτησαν πιο “Έλληνες”.

Ο φασισμός ποτέ δεν δείχνει συμπόνοια στους αδύναμους. Ωστόσο, όταν πρόκειται να τους εκμεταλλευτεί, παρουσιάζεται συμπονετικός. Ο έντονος λαικισμός της πολιτικής ζωής, κάνει την Χρυσή Αυγή οικεία στον τρόπο έκφρασής της, σε μερικές χιλιάδες ελληναράδες. Γι’ αυτό και τα “λεβεντόπαιδα” δήθεν βοηθούν γιαγιάδες να πάνε στην τράπεζα ή ως άλλες παραδουλεύτρες τους κουβαλάνε τα ψώνια προκειμένου να μην τους πειράξουν οι “κακοί μετανάστες”. Όπως τουλάχιστον οι ίδιοι διαδίδουν. Επίσης, λόγω της μιλιταριστικής ιεραρχίας και λογικής, θέλουν όλοι να είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για τα “υψηλά ιδανικά”. Συμπτωματικά, πάλι η “αγάπη για την πατρίδα” κρύβεται πίσω από αυτό. Κι έτσι κατασκευάζονται και οι “προδότες, ανθέλληνες, κομμουνιστές”. Δεν είσαι μαζί μας; Τότε είσαι εναντίον μας!


Μια σημαντική παράμετρος είναι η ψευτομαγκιά και ο κακώς εννοούμενος τσαμπουκάς, που στην ελληνική κοινωνία υπήρχε σε αφθονία. Πολλοί “άντρακλες” έπρεπε να δείξουν από την συμπεριφορά τους με το αμάξι ως το ότι “όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες”, πως είναι macho. Έτσι τα ψευτονταηλίκια της Χρυσής Αυγής, φαίνονται φυσιολογικά και κοντά στην αισθητική του ελληναρά, ειδικά όταν το κράτος είναι ανύπαρκτο. Πάντα ο φασισμός καλλιεργεί την αγάπη και ταυτόχρονα τον φόβο για την Εξουσία και παράλληλα τα συνδέει όλα αυτά με την σεξουαλική συμπεριφορά.

Έτσι, ακόμη και οι σεξουαλικές “αποκλίσεις” θεωρούνται ασθένεια. Οι ομοφυλόφιλοι μπαίνουν εύκολα στο στόχαστρο. Αναλογιστείτε πόσο ομοφοβική ήταν και παραμένει η ελληνική κοινωνία. Ο φασισμός περιέχει ως υλικό και τον φαλλοκρατισμό.

Όταν η κοινωνία των πολιτών απουσιάζει ή δεν υπάρχει κοινωνική συνείδηση, πλήττονται τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα, κάτι που τέμνεται απόλυτα με το πως αντιλαμβάνεται ο φασισμός των λαό. Ως ένα άβουλο μπουλούκι που ακολουθεί τον “ηγέτη”. Και δυστυχώς ο ελληνικός λαός ακόμη πιστεύει σε ηγέτες.

Η άνοδος και η καλλιέργεια του φασισμού, ποτέ δεν είναι ουρανοκατέβατες.Έχουν αιτίες και η μεγαλύτερη είναι η έλλειψη παιδείας, αλλά και η απάθεια. Η αδιαφορία και η κοιμισμένη συνείδηση. Το να λες “ναι μεν αλλά” σε επιθέσεις εναντίον ατόμων που δεν έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά με σένα. Και κυρίως, η υποτίμηση του διαλόγου, του Λόγου γενικότερα, ως μέσου τρόπου επίλυσης προβλημάτων και διαφορών.

strange journal