του Jonathan Livingston



Τι σου είναι τα όνειρα… Σε κάνουν να βλέπεις τα πιο όμορφα και τα πιο απίθανα πράγματα. Σου προσφέρουν για λίγο απλόχερα τους αντικατοπτρισμούς των επιθυμιών σου με σάρκα και οστά. Κάτι τέτοιο έγινε και χθες το βράδυ…

Ήταν λέει ένα ηλιόλουστο πρωινό  καθημερινής στο κέντρο της Αθήνας. Το κέντρο ήταν κλειστό μιας και είχαν πορεία τα εργατικά συνδικάτα για τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που ήθελε να περάσει η κυβέρνηση. Ανέβαινα  μαζί με ένα φίλο μου την Ερμού, έτσι ώστε να βρεθούμε στο Σύνταγμα και να προλάβουμε εκεί την πορεία. Είχε λέει αρκετό κόσμο, άνθρωποι όλων των ηλικιών, των ιδεολογιών και των κοινωνικών τάξεων είχαν έρθει για να διαδηλώσουν.

Φτάνοντας στη πλατεία , πλήθος κόσμου ήταν ήδη συγκεντρωμένο . Όλα ήταν ήρεμα μέχρι ώρας και τα μεγάφωνα της πλατείας έπαιζαν όπως πάντα τραγούδια επαναστατικά. Ξεκινήσαμε να κάνουμε μια βόλτα στους γύρω δρόμους για να πάρουμε κλίμα. Οι δυνάμεις καταστολής ήταν ήδη παρατεταγμένες περιμετρικά του μνημείου του άγνωστου στρατιώτη , ενώ χαμηλά της Βασιλίσσης  Σοφίας ήταν στημένος ο γνωστός φράχτης που έκλεινε εντελώς το δρόμο.

Δεν έτρεφα αυταπάτες για την έκβαση της πορείας. Ήμουν σίγουρος για το αποτέλεσμά της. Ήξερα ότι κάποια στιγμή και με μια αναίτια αφορμή οι δυνάμεις καταστολής θα έπνιγαν την πλατεία στα χημικά και με συνοπτικές διαδικασίες θα διέλυαν τον κόσμο με τα γκλομπ τους.

Η ώρα πέρναγε λέει, και ο κόσμος άρχιζε να πληθαίνει. Η πορεία είχε ήδη ξεκινήσει να φτάνει, ενώ όπως μετέδιδε το ραδιόφωνο, η διαδικασία ψήφισης των νέων μέτρων είχε αρχίσει στη βουλή. Τα συνδικάτα έφταναν στο Σύνταγμα από τη Σταδίου και ανέβαιναν το δρόμο μπροστά απ’ τη Μεγάλη Βρετανία για να ξαναστρίψουν μετά και να πάρουν το δρόμο της επιστροφής προς την Ομόνοια.

Ξαφνικά , σαν σε επανάληψη προηγούμενων πορειών , είδα νεαρά άτομα ντυμένα στα μαύρα και με κράνη να ξεπετάγονται απ’ την πορεία και με μίσος να πετούν μολότοφ και πέτρες στις δυνάμεις καταστολής που βρίσκονταν μπροστά απ’ το φράχτη και στη γωνία της βουλής. Εκείνοι χωρίς να χάσουν δευτερόλεπτο , απαντούν με δακρυγόνα και κρότου λάμψης. Αναπάντεχα και τόσο αναμενόμενα το σημείο μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος προσπαθούσε αγωνιωδώς να απομακρυνθεί από το σημείο.

Εγώ με το φίλο μου στεκόμασταν λέει στην πλατεία και αμέσως κάναμε κίνηση να κατευθυνθούμε προς την Ερμού.  Τότε στο όνειρό μου συνέβη κάτι πρωτόγνωρο και θαυμάσιο.

Στο σημείο που μέχρι εκείνη τη στιγμή μαινόταν η μάχη, απλώθηκε ξαφνικά μια εκκωφαντική ησυχία. Οι μολότοφ και οι κρότου λάμψης κόπασαν. Τα ουρλιαχτά και οι βρισιές σταμάτησαν. Το πλήθος, όπως κι εμείς, αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς τα εκεί για να δούμε τι συμβαίνει. Μετά από αρκετή προσπάθεια κατάφερα να φτάσω και να δω. Και αυτό που είδα δε το χώραγε ο νους μου. Απ’ τη μια οι νεαροί με τα μαύρα,κρατώντας ακόμη τις πέτρες και τα μπουκάλια με τα στουπιά , έστεκαν  σαστισμένοι μ’ αυτό που έβλεπαν. Απ’ την άλλη τα παιδιά που…στη ζωή τους διάλεξαν να προστατεύουν τους πολίτες είχαν μείνει να κρατούν με δύναμη τις ασπίδες, τα γκλοπ και τα χημικά τους , αναποφάσιστοι για το τι πρέπει να κάνουν μπροστά σ’ αυτό το θέαμα . Στο χώρο ανάμεσα στις δύο πλευρές, που ακόμα έκαιγαν οι μολότοφ και τα δακρυγόνα άχνιζαν, έστεκε λέει,  μ ένα φόρεμα άσπρο ένα κοριτσάκι . Χωρίς κανείς να ξέρει πώς η από που εμφανίστηκε , αυτό έστεκε ανέμελο και σιωπηλό εκεί, αδιαφορώντας για τις δικές μας απορίες, κοιτώντας απλά με ένα χαμόγελο πότε τη μια και πότε την άλλη πλευρά. Ήταν ένα σκηνικό εξωπραγματικό. Παντού γκρίζο και στη μέση ένα εκτυφλωτικό μικρό λευκό. Σκηνικό ονειρικό…

Την αρχή λέει την έκανε ένας μαυροφορεμένος νεαρός. Άφησε την πέτρα να κυλήσει απαλά απ’ το χέρι του, έβγαλε σιγά σιγά την κουκούλα και το μαντήλι που κάλυπτε το πρόσωπό του , έμεινε ασάλευτος για μια στιγμή και μετά ξεκίνησε με σταθερό βήμα να συναντήσει το κοριτσάκι. Το έφτασε κι εκείνο του άπλωσε με χαρά το χέρι , εκείνος το κράτησε σφιχτά. Την ίδια στιγμή , στην απέναντι όχθη , ένας άλλος νεαρός παρακολουθούσε πίσω απ την ασφάλεια της πανοπλίας του τη σκηνή. Κοίταξε τους διπλανούς του, κάτι φάνηκε να λέει χαμηλόφωνα και ύστερα άρχισε να προχωράει μπροστά. Καθώς περπατούσε άρχισε να γδύνεται της αρματωσιάς του. Πρώτα πέταξε το κράνος και την ασπίδα , μετά το γκλοπ , το όπλο και τη ζώνη με τα χημικά. Όταν πλέον έπιασε το άλλο χέρι του κοριτσιού είχε μείνει με τη φαιοπράσινη στολή του
.
Έμειναν εκεί, έτσι, και ήταν λες και η Γη σταμάτησε εκείνη την ώρα να γυρίζει. Οι δυο άντρες κοιτάζονταν βαθιά στα μάτια , ενώ το πλήθος γύρω κρατούσε την αναπνοή του. Στην αρχή δειλά και μετά πιο γρήγορα, οι άντρες των δυνάμεων καταστολής  όπως και οι νεαροί με τα μαύρα και τις κουκούλες άρχισαν να μιμούνται τους άλλους δύο και να πετούν στο έδαφος κράνη, ασπίδες, πέτρες και καδρόνια. Τότε λέει, ένα βουβό χειροκρότημα άρχισε να απλώνεται στο πλήθος και πολύ γρήγορα μια λαοθάλασσα κόσμου, απ’ τη βουλή μέχρι την Καπνικαρέα και απ’ τις Στήλες μέχρι τα προπύλαια, χειροκροτούσε με όλη του τη δύναμη. Κανένας δε φώναζε, κανένας δε μόρφαζε, μόνο στέκονταν και χειροκροτούσαν. Ήταν ένα χειροκρότημα απόκοσμο και ανατριχιαστικό. Ήταν ο Λαός.

Οι αξιωματικοί των οργάνων που είχαν διαπράξει την “προδοσία” δεν είχαν συνέλθει απ’ το σοκ και γρήγορα με φωνές, απειλές και κατάρες προσπαθούσαν να επαναφέρουν τους δικούς τους στην Τάξη. Μάταια, Ελεύθεροι πια απ’ τα δεσμά τους, γρήγορα αφομοιώθηκαν κι έγιναν ένα με το Λαό και οι αξιωματικοί έμειναν μόνοι τους, κρατώντας τους ασυρμάτους τους που έδιναν εντολές απελπισμένα, να κοιτούν μια θάλασσα από κορμιά να ορθώνεται μπροστά τους. Το πως κατάφεραν κι έφτασαν στις γραμμές των δυνάμεων που ήταν ακόμη πιστές στο σύστημα και περιφρουρούσαν ακόμη τη βουλή ένας θεός ξέρει.

Μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό, έχασα απ’ τα μάτια μου το κοριτσάκι με το λευκό φόρεμα.
Στο μεταξύ λέει, οι δυνάμεις που βρίσκονταν στα στενά της Ερμού και είχαν ακούσει το γεγονός απ’ τους ασυρμάτους τους, είχαν  ακολουθήσει το παράδειγμα των συναδέλφων τους, έχοντας πάρει το μέρος του Λάου, είτε από φόβο είτε με τη θέλησή τους. Πιστές στο σύστημα είχαν μείνει μόνο οι δυνάμεις που περιφρουρούσαν τη βουλή, αλλά κι αυτές ήταν αμφιταλαντευόμενες, μιας και οι συνάδελφοί τους που είχαν πάρει το μέρος των διαδηλωτών τους προέτρεπαν να ενωθούν μαζί τους.

Τα τηλεοπτικά συνεργία που βρίσκονταν στις ταράτσες και τα μπαλκόνια των κτιρίων γύρω απ’ την Πλατεία, είχαν ήδη μεταδώσει αυτά τα γεγονότα μέχρι τα πέρατα του κόσμου. Όλα τα μεγάλα κανάλια του εξωτερικού λέει, είχαν διακόψει το πρόγραμμά τους με έκτακτα δελτία για να μεταδώσουν εικόνες από το Σύνταγμα και τους “αστυνομικούς που πέταξαν τις ασπίδες τους κι ενώθηκαν με τον κόσμο”. Η Αθήνα  ήταν ξανά το επίκεντρο του κόσμου, αυτή τη φορά όχι για το χρέος της… Παρ’ όλα αυτά, τα κανάλια της Ελληνικής τηλεόρασης έδειχναν εκπομπές μαγειρικής και σαπουνόπερες.

Είχε φτάσει μεσημέρι κι όμως, χιλιάδες κόσμου συνέχιζαν να  συρρέουν στο Σύνταγμα. Το ραδιόφωνο λέει, μετέδιδε ότι ο κόσμος έφτανε  απ’ τη βουλή μέχρι το Γκάζι και απ το FIX μέχρι την Ομόνοια. Οι πιο συγκρατημένες  εκτιμήσεις  έκαναν λόγο για δυο εκατομμύρια κόσμου, ενώ η καρδιά των γεγονότων βρισκόταν πάνω στην πλατεία Συντάγματος όπου δειλά δειλά το κίνημα των αγανακτισμένων, που ένα βράδυ του περασμένου Αυγούστου στα μουλωχτά είχε διαλυθεί από εισβολή των δυνάμεων καταστολής, αναγεννιόταν ξανά από τις στάχτες του.

Στο μεταξύ, μέσα στη βουλή, υπό το βάρος των εξελίξεων και με πρόφαση το προγραμματισμένο διάλειμμα, η διαδικασία είχε διακοπεί. Ήδη όμως, δυο ώρες μετά δεν είχαν ξαναρχίσει. Ήταν φανερό ότι ο μηχανισμός του συστήματος είχε τρομοκρατηθεί και αυτή ήταν η Πρώτη μεγάλη νίκη του Λαού.

Πίσω ξανά στη πλατεία , η συζήτηση για το πως θα κινηθεί από δω και στο εξής το κίνημα είχε ήδη αρχίσει . Συνεχίστηκε από εκεί ακριβώς που είχε σταματήσει πριν από ενάμισι χρόνο.Οι  Ακαδημαϊκοί και  οι επιστήμονες που είχαν πρωταγωνιστήσει στους τότε , ήταν λέει ξανά εκεί, απαντώντας στις απορίες του Λαού και διαφωτίζοντάς τον. Χωρίς ίχνος ιδιοτέλειας , μακριά από κόμματα  και συμφέροντα ,ο πιο γόνιμος διάλογος για το “τι κάνουμε τώρα” είχε αρχίσει. Όποιος ήθελε μπορούσε να πάρει το λόγο , ενώ όλοι άκουγαν ήρεμα λέει , σεβόμενοι τον εκάστοτε ομιλητή. 

Οι μόνοι που δε μπορούσαν να πάρουν το λόγο ήταν λέει αυτοί οι πουλημένοι συνδικαλιστές  ,  που τόσα χρόνια υποτίθεται υπερασπιζόντουσαν τα δικαιώματα της εργατιάς, τα κομματόσκυλα και οι φανατικοί , από οποιοδήποτε ιδεολογικό χώρο κι αν προέρχονταν.

Σε μια Γη που όλοι έτρεχαν να προλάβουν κάτι, αυτοί λέει, ήταν σαν να είχαν όλο το χρόνο δικό τους. Δε βιάζονταν και ήταν αποφασισμένοι να τα φτιάξουν όλα απ την αρχή ξανά, αυτή τη φορά σωστά.
Ήταν γύρω στο απογευματάκι όταν άρχισε να απλώνεται η φήμη και όλοι ανατρίχιαζαν στο άκουσμά της, αλλά έκαναν σαν να μην την άκουσαν.Όταν πλέον έγινε επίσημο και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός το ανακοίνωνε στα κανάλια του συστήματος, όλοι πάγωσαν , καθώς φριχτές μνήμες απ’ το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν άρχισαν να ξυπνούν. Προκειμένου η χώρα να μη πέσει σε “πολιτική αστάθεια” και να “φανούμε αφερέγγυοι στις αγορές” είχε ζητήσει λέει την επέμβαση του στρατού για να διαλύσει τον κόσμο απ’ την πλατεία και περίμενε απ’ τον αρχηγό του στρατού να πράξει το χρέος του.

Όλοι ήταν λέει μουδιασμένοι. Ήδη ένα κομμάτι του πλήθους άρχισε να διαλύεται τρομοκρατημένο. Η πλατεία , παραμέρισε προς το παρόν το μέλλον του κινήματος και επιδόθηκε σε ένα μάταιο αγώνα για να κρατήσει συσπειρωμένο το Λαό ενώ με κομμένη την ανάσα περίμενε την απάντηση του αρχηγού του στρατού.

Αυτή ήρθε λίγο αργότερα απ’ το γραφείο τύπου του Γενικού επιτελείου στρατού και έγραφε , λέει , περίπου τα εξής: ” Έχοντας κατά νου τα ύψιστα χρέη που που μου έχει αναθέσει ο Λαός, να υπερασπίζομαι το έδαφος της πατρίδας μου , να προστατεύω τους πολίτες της  , να δηλώνω υπακοή στο Σύνταγμα και να φυλάγω αυτό έναντι οποιασδήποτε  προδοσίας, δηλώνω ότι το Αίτημα του Πρωθυπουργού για επέμβαση του Στρατού και διάλυση του συγκεντρωμένου πλήθους ,
ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ . Ως εκ τούτου , διατάζω  άγημα πεζικού με συνοδεία τεθωρακισμένων οχημάτων να βρεθεί στο πλευρό του Λαού στη Πλατεία Συντάγματος με σκοπό να τον υπερασπιστεί απέναντι σε οποιαδήποτε κακόβουλη ενέργεια από το Πολιτικό σύστημα. Τέλος, από τα μεσάνυχτα , κηρύσσω σε επιφυλακή το στράτευμα προκειμένου να αντιμετωπιστεί επιτυχώς οποιαδήποτε εξωτερική απειλή κατά της Πατρίδας μας.
Είμαι στο πλευρό σας”

Πλέον λέει δεν υπήρχε γυρισμός, σε ένα ντελίριο ενθουσιασμού το πλήθος επέστρεφε στη πλατεία πιο δυναμικό και πιο συσπειρωμένο από ποτέ.  Όταν το άγημα μαζί με τα οχήματα έφτασε μέσα σε ζητωκραυγές , παρατάχθηκε μπροστά απ το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Στην όψη του όπλου που είχε οπλίσει το χέρι του Λαού οι τελευταίες δυνάμεις καταστολής που έμεναν πιστές στο σύστημα το έβαλαν στα πόδια αφήνοντας ανυπεράσπιστη τη βουλή. Όμως κανείς δεν είχε τη διάθεση , λέει , να εισβάλει. Όλοι είχαν στραμμένη τη προσοχή τους στη συνέλευση της πλατείας και στις αποφάσεις της. Το διακύβευμα τόσων και τόσων διαδηλώσεων του παρελθόντος , το κτίριο που είχε εισπράξει το μένος του Λαού τόσες δεκαετίες , τώρα έστεκε εκεί βουβό , αδιάφορο και τιποτένιο.

Ταυτόχρονα, σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης , είχαν λέει ξεσπάσει φοβερές διαδηλώσεις. Μαδρίτη , Βαρκελώνη , Ρώμη , Λισαβόνα, Βερολίνο, όλες είχαν ζηλέψει και είχαν πάρει Θάρρος απ’ την Αθήνα . Όλοι οι Λαοί ξεσηκώνονταν και ετοιμάζονταν να γράψουν Ιστορία. Τα χρηματιστήρια όλου του κόσμου βρίσκονταν σε ελεύθεροι πτώση, ενώ ήδη δυο μεγάλοι τραπεζικοί κολοσσοί της Αμερικής, λέει, δήλωναν χρεοκοπία. Η Γερμανία κατέρρεε ενώ οι φήμες που έλεγαν ότι πρόσφερε Γη και ύδωρ στην Ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να σταματήσει το  Λαό ,οργίαζαν. Η Ελληνική κυβέρνηση από την άλλη μαζί με τα κόμματα, έχοντας χάσει τη γη κάτω απ τα πόδια τους, αγωνιούσαν, διαπληκτίζονταν και ασφυκτιούσαν , μέσα στη βουλή. Το κοινοβούλιο θύμιζε , στη καλύτερη περίπτωση φρενοκομείο , ενώ η ατμόσφαιρα βρώμαγε ιδρώτα και φόβο. Ήταν γύρω στα μεσάνυχτα όταν πια έπεσε η κυβέρνηση και όλοι οι βουλευτές έψαχναν λέει τρόπο να διαφύγουν απ’ τη βουλή, οι πιο τυχεροί και οι πιο πλούσιοι είχαν καλέσει ελικόπτερο…κάποιοι δεν τα κατάφεραν ποτέ.

Στη πλατεία όλα κυλούσαν πιο αργά , σαν σε άλλη διάσταση. Κανένας δε βιαζόταν Σχολαστικά με μόχθο και υπομονή , ο Λαός, γράμμα το γράμμα, έγραφε την Ιστορία απ’ την Αρχή…

Κάπου πιο μακριά, στο βράχο της Ακρόπολης λέει , βρισκόταν  μ ένα φόρεμα άσπρο ένα κοριτσάκι , χωρίς κανείς να ξέρει πώς η από που εμφανίστηκε . Καθόταν μπροστά από έναν προβολέα , έβλεπε τη σκιά του να υψώνεται θεόρατη πάνω στις αρχαίες κολώνες και έσκαγε στα γέλια…

Jonathan Livingston

το παραπάνω παραμύθι το εμπνεύστηκα απ’ αυτό το πολύ όμορφο τραγούδι και συγκεκριμένα απ’ το κοριτσάκι που εμφανίζεται στο 2:18 του βίντεο.


apolasos