Ήταν ο κυρ Γιάννης που έκλεισε την επιχείρησή του, πνιγμένος στα χρέη, χωρίς οποιοδήποτε έστω και πενιχρό εισόδημα για να θρέψει την οικογένειά του.. και δεν άντεξε την απελπισία, την αδιαφορία…

Ήταν ο Μάριος , πατέρας 2 παιδιών που έμεινε άνεργος για 1,5 χρόνο, ξεπούλησε ότι είχε και δεν είχε για να κρατηθεί ζωντανός και να προσφέρει στην οικογένειά του και λύγισε ένα πρωινό..

Ήταν η Ιωάννα, 40 ετών, άνεργη για 2 χρόνια, χωρίς κανένα στήριγμα, που ζούσε χωρίς νερό και ρεύμα σε ένα άθλιο υπόγειο επί 1 χρόνο.. ώσπου το έχασε κι αυτό και παραδόθηκε στον αιώνιο ύπνο στην κοινή θέα μιας πλατείας..

Ήταν…

Ήταν…  (Τα ονόματα και οι ιστορίες είναι ενδεικτικά και φανταστικά..)

3,000 αυτοκτονίες… 3,000 κραυγές απόγνωσης που έσβησαν… που δεν τις άκουσε κανείς…  απλοί αριθμοί μιας στατιστικής θανάτου.. μιας στατιστικής για τις παράπλευρες απώλειες αυτού του πολέμου…

Οι περισσότεροι από αυτούς έσβησαν μέσα στην απόγνωση, χωρίς καμία ελπίδα, συνήθως μέσα σε ένα διάχυτο αίσθημα ντροπής και απόρριψης…

Θεατής σε αυτό το θέατρο παραλόγου της ανθρώπινης ύπαρξης, αναρωτιέμαι μεγαλοφώνως, ποιανού είναι η ντροπή τελικά…

Ντροπή ενός πολιτικού συστήματος που έκανε τους πολίτες του στατιστικούς αριθμούς.. Ντροπή ενός λαού που επιτρέπει ακόμα σε αυτά τα ανθρωπόμορφα κτήνη που κατάντησαν τη χώρα τριτοκοσμική να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, να μολύνουν τον αέρα μας και να έχουν το θράσος να μας κοιτούν στα μάτια.. υποκριτικά φίδια που αλλάζουν δέρμα κατά πώς βολεύει.. και γύρω τους, κάποιοι εμείς, ακόμα πιο υποκριτές, χειροκροτητές, ελπίζοντας στην εύνοια, στην επόμενη μέρα…

Αλλά κυρίως ντροπή για εμάς.. εμένα, εσένα, εμάς.. ντροπή μας που δεν απλώνουμε ένα χέρι βοηθείας σε αυτούς που πραγματικά βρίσκονται στο χείλος της αβύσσου.. κυρίως του ψυχολογικού.. γιατί οι εξαθλιωμένοι, οι απελπισμένοι πρωτίστως έχουν ανάγκη την ψυχολογική μας υποστήριξη.. ένα πιάτο φαγητό μπορεί να βρεθεί.. ένα πακέτο μακαρόνια ή ένα κουτί γάλα θα βρεθεί.. πρέπει όμως να βρίσκεται και μια αγκαλιά για να στηρίξει τον απελπισμένο.. να νιώσει ότι δεν είναι μόνος του.. να νιώσει ότι είναι μέρος μια κοινωνίας που βιώνει, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, ακριβώς την ίδια ανέχεια, επιβιώνει δύσκολα, μετράει τα ψιλά για να πάρει μια φρατζόλα ψωμί..

Συνάντησα την κα. Μαρία στη λαϊκή αγορά.. είχε πάει κι αυτή αργά, για να έχουν πέσει οι τιμές.. τη ρώτησα πως είναι, πως περνάει.. μου είπε: «παιδί μου όλα είναι δύσκολα.. με το ζόρι τα βγάζουμε πέρα, αλλά, όπως όλοι.. κι ότι γίνει, με όλο τον κόσμο κι εμείς.. θα θυμηθούμε να φτιάχνουμε ψωμί και τηγανίτες με ζάχαρι».

Ντροπή μας γιατί χάνονται ζωές για 1 κιλό αλεύρι, νερό, λίγη μαγιά και λίγο λαδάκι για 2 φρατζόλες ψωμί… Ντροπή μας γιατί τον βλέπουμε ότι πεινάει καθισμένος εκεί στο παγκάκι, αλλά αποστρέφουμε το βλέμμα.. (Μήπως είναι ξένος; Μήπως μας γίνει κολλιτσίδα; Πώς να τον βάλω στο σπίτι μου; Κι αν με κλέψει;)… ηλίθιες δικαιολογίες για να αποφύγουμε τις ευθύνες μας.. πήγαινε σπίτι, πάρε 2 ντομάτες, ένα κομματάκι τυρί, 2 φετούλες ψωμάκι και λίγες ελίτσες και πήγαινέ τες εσύ ο ίδιος.. ακόμα κι αυτό το λιτό δείπνο θα του χάριζε την ελπίδα για το αύριο…

Ακόμα δεν έχουμε φτάσει σε επίπεδα κατοχικής πείνας να μαστίζει ολόκληρο τον πληθυσμό.. άρα, δεν δικαιολογείται να χάνονται ανθρώπινες ζωές από έλλειψη στοιχειωδών μέσων διαβίωσης.. και πάνω απ’ όλα δεν δικαιολογούμαστε ως άνθρωποι να μην προσφέρουμε το αυτονόητο: αγάπη. Αγάπη που περικλείει τις έννοιες της προσφοράς και της αλληλεγγύης.

(Πιάνω τον εαυτό μου τελευταία να αντιδρώ όταν κάποιος προσπαθεί να μοιραστεί το πρόβλημά του μαζί μου, που συνήθως είναι βιοποριστικό, έλλειψη εργασίας και βασικών αγαθών.. αντιδρώ γιατί δεν θέλω να με αγγίζει άλλο το πρόβλημα.. αντιδρώ γιατί θεωρώ ότι το δικό μου είναι αρκετό.. αντιδρώ γιατί δεν θέλω να μπαινοβγαίνω σε κατάσταση κατάθλιψης για ότι συμβαίνει γύρω μου.. ΝΤΡΟΠΗ δική μου λοιπόν.. γιατί για εγωιστικούς καθαρά λόγους ίσως να είμαι κι εγώ τελικά μία που δεν αγκάλιασε κάποιον, που δεν προσπάθησε να τον κρατήσει στη ζωή, περισσότερο με αγάπη παρά με ένα πιάτο φαγητό.. που δεν έδωσε δύναμη, κουράγιο κι ελπίδα σε κάποιον που μάλλον την είχε πιο πολύ ανάγκη…)

«…

    Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
    Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
    Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
    Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί! «Ποιος φταίει; ποιος φταίει;» κανένα στόμα δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα, όπου μας έβρει, μας πατεί: δειλοί, μοιραίοι κι’ άβουλοι αντάμα προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα !» (Οι Μοιραίοι, Κ. Βάρναλης)

3,000 λοιπόν.. άλλοι λένε 3,500.. ανώνυμες ψυχές, θύματα εν τέλει της δικής μας ντροπής.



ΥΓ: με την ευχή να κολλήσει αυτή η γαμημένη στατιστική τους επιτέλους.. και αυτό είναι μόνο στο χέρι μας.. το δικό μου, το δικό σου…

aienaristeyein