Μας λένε ότι πρέπει σήμερα να ψηφιστούν αυτά τα μέτρα για να σωθεί η χώρα.

Μας λένε, δηλαδή, ότι πρέπει να εξοντωθούν ολόκληρες οικογένειες, άρρωστοι που δεν θα μπορέσουν να γιατρευτούν και θα πεθάνουν, παιδιά που δεν θα μπορέσουν να σπουδάσουν, νέοι που δεν θα βρίσκουν δουλειά όσο κι αν ψάχνουν. Οικονομικοί κλάδοι που θα εξαφανιστούν από προσώπου γης όπως κάποτε οι δεινόσαυροι, δάση που θα παραδοθούν στην υπερεκμετάλλευση χρυσοθηρών, αέρας που θα πνιγεί στις αναθυμιάσεις της αντί-ανάπτυξης και της υπ-ανάπτυξης, χρωμιωμένα ποτάμια και ιδιωτικά υδραγωγεία, ιλουστρασιόν εξώφυλλα τουριστικής ανάπτυξης που θα κρύβουν τις μέσα σελίδες της πιο πικρής εξαθλίωσης.

Μας λένε, δηλαδή, ότι πρέπει να ρίξουμε κι άλλο νερό σ’ αυτόν το μύλο που αναπαράγει το σπιράλ της ύφεσης, ότι πρέπει να ρίξουμε κι άλλη βενζίνη στη φωτιά, να χρηματοδοτήσουμε με ακόμα περισσότερους τόκους και πανωτόκια τους τοκογλύφους, ακόμα περισσότερη ακρίβεια και φορολογικές επιδρομές, να κλείσουμε κι άλλες επιχειρήσεις, να ερημώσουμε κι άλλους εμπορικούς δρόμους, να εξαντλήσουμε κάθε απόθεμα που έχει απομείνει σε λογαριασμούς ή σε σεντούκια.

Και γιατί όλ’ αυτά; Μόνο και μόνο για να κερδίσουμε χρόνο. Χρόνο για ποιους; Για τις τράπεζες ή για τους εργαζόμενους; Για τις κυβερνήσεις ή για τους λαούς; Για τους επενδυτές του real estate ή για τους αγρότες; Για τους διεθνείς τζογαδόρους των αγορών ή για τους διαδηλωτές;

Χρόνος είναι η επιμήκυνση της μακροχρόνιας ανεργίας. Χρόνος είναι ο αέναος ανατοκισμός παραφουσκωμένων δανείων – κρατικών και ιδιωτικών. Χρόνος είναι και η εκτέλεση της τελευταίας επιθυμίας του μελλοθάνατου. Χρόνος είναι και η παράταση της μηχανικής υποστήριξης του κλινικά νεκρού.

Χρόνος είναι επίσης το περιθώριο που δίνεις στον καταρρέοντα μανδαρίνο του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα να αναδιοργανώσει τις άμυνές του και να αντεπιτεθεί.

Μας λένε ότι πρέπει να κερδίσουμε χρόνο για να είμαστε πάνω στο καράβι όταν έρθει η ώρα της πανευρωπαϊκής επαναδιαπραγμάτευσης και της ανάκαμψης. Δεν μας λένε όμως σε ποιανού τα χέρια χαρτί θα είμαστε όταν έρθει εκείνη η ώρα. Αν θα είμαστε τότε παράδειγμα προς μίμησιν ή παράδειγμα προς αποφυγήν. Αν θα υπάρχουμε τότε, ή θα αποτελούμε μακρινή ανάμνηση, παράπλευρη απώλεια ενός γιγαντιαίου πειράματος.

Αυτό που δεν μας λένε είναι ότι θέλουν να μας μετατρέψουν σε οπισθοφυλακή ενός κόσμου που γκρεμίζεται, ενώ εμείς θέλουμε να γίνουμε η εμπροσθοφυλακή ενός κόσμου που τώρα γεννιέται μέσα από την κατάρρευση και τα αποκαΐδια μιας πραγματικότητας που δεν μας εκφράζει πια – αν, δηλαδή, μας εξέφραζε ποτέ…

kasdaglis