της anatatat


Κάθεσαι δίπλα μου. Με ακούς να αναστενάζω. Στρέφεις το κεφάλι προς το μέρος μου και με το βλέμμα σου με ρωτάς τι συμβαίνει.  Δαγκώνω τα χείλια μου και σου απαντώ  ‘’τίποτα’’. Η απάντηση παραμένει η ίδια και δεν θα αλλάξει παρά μόνο όταν η λαχτάρα της φυγής νικήσει το φόβο. Μόνο όταν μια αόρατη δύναμη με βοηθήσει να σταθώ στα πόδια μου, θα πάρω φόρα και θα αρχίσω να τρέχω. Να τρέχω με όλη μου τη δύναμη. Μακριά ή κοντά δεν με νοιάζει, αρκεί να ξεκολλήσω από εδώ. Το ξέρω πως θα κουραστώ γρήγορα, θα ιδρώσω, θα κρυώσω, θα λαχανιάσω, θα διψάσω αλλά δεν θα σταματήσω μέχρι να βρω αυτό το κάπου που θα γαληνέψει το μέσα μου. Θα το βρω είμαι σίγουρη, μ’ ακούς;

Γιατί να μείνω;  Έχεις να μου δώσεις εσύ έναν λόγο; Ναι, ξέρω. Πρέπει να προσπαθήσω. Να παλέψω. Για πόσο όμως δεν μου λες. Κάποτε με έπειθες. Πλέον δεν σ’ ακούω. Κάνω αυτό που μισώ. Ακούω μια φωνή αλλά δεν την παρακολουθώ. Άθελά μου. Αυτόματα. Πνίγομαι. Έχεις νιώσει ποτέ σου εγκλωβισμένος; Το μόνο που μπορεί να σε γεμίσει εδώ πέρα είναι το απέραντο κενό…κι εμένα δεν μου φτάνει, μ’ ακούς;

Δεν βρίσκομαι σε κανένα δίλημμα, μην ξεγελιέσαι. Θα φύγω γιατί θέλω να επιλέξω εγώ το κάπου που θα μπορέσει να καλύψει τα κενά μου. Που θα μου προσφέρει και θα με κάνει να προσφέρω. Όχι τα πάντα, αλλά κάτι. Που θα ανανεώσει τις επιθυμίες μου και θα μου δημιουργήσει νέες ιδέες.  Που θα μου αφήνει περιθώρια να κάνω επιλογές, να αρπάζω ευκαιρίες, να δημιουργώ κάτι δικό μου, να αλλάζω ό,τι δεν με ικανοποιεί, να διεκδικώ αυτό που μας αξίζει και να έχω ελπίδες πως μπορώ…Που δεν θα με αναγκάζει να κλείνω τα μάτια για να μην βλέπω και τα αυτιά για να μην ακούω. Το εδώ δεν μπορεί, το αλλού ίσως. Αδιέξοδο δεν θέλω να υπάρχει. Κι εγώ σου λέω πως εδώ δυσκολεύομαι να πάρω ανάσα, καταλαβαίνεις;

Δεν αναζητώ καλύτερο μέλλον. Αναζητώ καλύτερο παρόν. Δεν αναζητώ το τέλειο αλλά το καλύτερο. Κι αν δεν το αναζητήσω πες μου εσύ πώς θα το βρω; Στο εδώ πρέπει να βάζω περιτύλιγμα για να το αντέχω. Όμως το παίρνει πάντα ο αέρας και το αντικρίζω πάλι με απογοήτευση. Προσπάθησα να το προστατέψω, να το φροντίσω και να το περιποιηθώ με όσα υλικά μου έχουν απομείνει, αλλά κάποιος σαν να έχει μια γιγαντιαία γόμα και σβήνει ό,τι κάνω. Το φτιάχνει όπως θέλει αυτός, χωρίς να μου αφήνει χώρο. Έτσι λοιπόν κι εγώ θα βρω ένα αλλού που δεν θα χρειάζεται να το περιτυλίξω πουθενά για να φαντάζει ωραίο. Ένα αλλού στο οποίο θα χωράω. Ακούς; Ένα αλλού αρκετό για μένα, όχι απαραίτητα για σένα.

Ίσως να μην υπάρχει αυτό που έχω ανάγκη να αναζητήσω. Σκοπός μου δεν είναι η φυγή αλλά το ταξίδι προς κάτι πιο αληθινό. Αν θες έλα μαζί μου για παρέα κι αν δεν σ’ αρέσει επιστρέφεις. Περίμενε όμως να ακουστεί το ‘’φεύγω’’ κι όχι το ‘’θα φύγω’’.

Περπατάω στα σύννεφα;

Αν ναι, τότε κάποια στιγμή θα πέσω.

Καθώς θα πέφτω όμως θα έχω βρει το νόημα, γι’ αυτό  να ‘σαι σίγουρος πως θα πιέσω με τα χέρια μου το έδαφος και θα ξανασηκωθώ.

apolasos