Δεν θέλω να σου ξαναπώ για όσα συμβαίνουν γύρω μας, τα ξέρεις πια, τα βλέπεις καθημερινά, κάθε λεπτό, σε εσένα, στους φίλους σου, στους περαστικούς που προλαβαίνεις να ρίξεις ένα γρήγορο, συνήθως λυπημένο, βλέμμα. Άφησέ με τώρα να σου πω για τα άλλα, άφησέ με να σου πω για εκείνα τα λίγα, τα ασήμαντα, που ανακαλύπτω τώρα εγώ, με εσένα, για εσένα. Κι ύστερα γύρνα πάλι στα πολλά, στα σημαντικά, σε αυτά που καθορίζουν το παρόν και το μέλλον μας συλλογικά, σε όσα αποφασίζονται βιαστικά, εκβιαστικά, σε όσα καταστρέφονται με μία παράγραφο νόμου ή μια πρόταση τροπολογίας. Άφησέ με να σου πω για τα ερείπια, αυτά που είμαστε, αυτά που θα γίνουμε, αυτά που τελικά θα ξαναχτίσουμε, θα ξαναβάψουμε και θα τα κάνουμε οικεία. Έστω και αναγκαστικά.

Άφησέ με όμως πρώτα να σου πω για τις μέρες μας, τις δικές μας μέρες, τις βόλτες με το αυτοκίνητο ανεβαίνοντας το βουνό, τον ελληνικό καφέ στο χάρτινο ποτήρι από ένα ξεχασμένο καφενείο, τις μουσικές που ακούμε στην διαδρομή, τις μουσικές που ταυτίζονται με την ως τώρα διαδρομή μας, την στάση στην κορυφή του βουνού για να δούμε το νησί, την κατηφόρα για τις νότιες παραλίες, τις επιστροφές που πάντα μοιάζουν πιο σύντομες, τις νύχτες που πάντα μοιάζουν πιο μικρές. Και ύστερα για όλα τα πρωινά που μας ξυπνάει ο σκύλος γλύφοντάς μας τις πατούσες, την μαρμελάδα που φτιάχνεις κάθε φορά και με διαφορετικό φρούτο, τα top ten αγαπημένων συγκροτημάτων και συγγραφέων που δεν έχουν κανένα νόημα, τα ημερολόγια που φτιάξαμε από παλιά χαρτιά για να τα γεμίσουμε με νέες μνήμες, τις κουρτίνες που τραβάω για να μπει φως, τις κουρτίνες που τραβάς για να μην μας δουν.

Και μετά για εκείνα τα απογεύματα που περπατάμε στα χαλασμένα πλακόστρωτα και θέλω να σε στριμώξω σε κάθε στενό, το συνωμοτικό βλέμμα σου που μπορούμε ακόμα και τώρα να νιώθουμε χαρά, το συνομωτικό βλέμμα μου που ο υπόλοιπος κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει αυτό που έχουμε και μοιάζει να το ζούμε μόνο εμείς, τα ευχαριστώ σου και τα χαμόγελά μου, τις ώρες που δεν μιλάω, που μου αρκεί να ακούω τα βήματά σου μέσα στο σπίτι, και ύστερα τα σχέδια που κάνουμε για το βράδυ και τα απορρίπτουμε όλα, αφού δεν ψάχνουμε πια τα βράδια για να μας λυτρώσουν, έχουμε λυτρωθεί με ένα μόνο άγγιγμα.

Άφησέ με να σου πω για τις μέρες μαζί σου, κι ύστερα ψάξε εσύ άλλον τρόπο για να αντέξουμε το σήμερα.

taxamenaepeisodia