Είναι πλέον περισσότερο από σαφές ότι η κοινωνία είναι σε στάση αναμονής. Μια στάση αναμονής που στα μάτια πολλών έχει ξεπεράσει όλα τα επιτρεπτά όρια. Η κατάσταση που επικρατεί εκφράζεται και αναλύεται με διαφορετικό τρόπο έτσι ώστε τα συμπεράσματα να τείνουν να δικαιώσουν και να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς και τα συμφέροντα του καθενός.

Η κοινωνική – στο μεγαλύτερο εύρος της – σιωπή από κάποιους μεταφράζεται σαν υποσυνείδητη αποδοχή της συλλογικής ευθύνης για το γενικό κατάντημα. Το «όλοι μαζί φέραμε την χώρα σε αυτό το τέλμα», μεταφέρει αυθαίρετα την ευθύνη της αρνητικής κατάστασης από αυτούς τους λίγους που την επέβαλαν σαν αποτέλεσμα των συμφερόντων και των πράξεων τους, στην βάση της κοινωνίας. Αμβλύνοντας της ευθύνες και μοιράζοντας τες σε όλους (ανεξάρτητα  του ποσοστού) την «κοινή» αποτυχία, νομιμοποιεί έντεχνα στην συνείδηση των πολιτών τους υποτιθέμενους λίγους «ικανούς» που παραχαράζοντας το παρελθόν τους θα εμφανίζονται μόνιμα «διατεθειμένοι»  να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά αυτό – δικαιολογώντας ακόμα και τις αθλιότερες των επιλογών τους.

Η «ηθικά δίκαιη» αυτοτιμωρία των πολιτών, είναι αυτή που συστηματικά προωθείτε από την εκάστοτε εξουσία και τα ΜΜΕ με σκοπό την ενοχοποίηση των μαζών. «Αφού τα κάναμε σκατά , ας τα λουστούμε».

Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι η κοινωνική αδράνεια εξηγείτε από την σφαίρα των κοινωνικό – ιατρικών μελετών. Ο λαός βρίσκετε σε κατάσταση συλλογικής κατάθλιψης. Συστηματικά από τα όργανα προπαγάνδισης των «ιδιοκτητών» του πλούτου (τηλεόραση, εφημερίδες, ράδιο), υπερτονίζετε το συλλογικό αδιέξοδο και η ατομική αδυναμία να ανταπεξέλθουμε στην καταιγίδα των εξωτερικών απαιτήσεων. Εμείς οι μικροί για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε θα πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι μπροστά στην θέληση των ισχυρών. Η διαρκή προβολή της συλλογικής αδυναμίας υποσυνείδητα αφομοιώνετε και ατομικά από τον καθένα από εμάς.

Η κυβέρνηση σε αντιπροσωπευτικό και κυρίαρχο επίπεδο, διαρκώς «αποτυχαίνει» στους στόχους της παρόλο τον «αγώνα» και τις θυσίες που δίνει. Στο κοινωνικό μέτωπο , αποσπασματικές, αδιάφορες χωρίς στρατηγική και προοπτική απεργιακές κινητοποιήσεις, – σχεδιασμένες από το μακρύ χέρι των αφεντικών στις εργατικές ενώσεις – παρά την μεγάλη συμμετοχή του κόσμου σε αυτές συνεισφέρουν υπόγεια σε αυτό το κλίμα απογοήτευσης.

Η συνεχής παρουσίαση και σχολιασμός της παραβίασης και πτώσης των υποτιθέμενων κόκκινων γραμμών σκοπό έχει να δείξει το ανούσιο κάθε αντίστασης. Ο λαός για ακόμα μία φορά πρέπει να αποδεχθεί τα χειρότερα. Τίποτα δεν έχει νόημα και πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό.

Μία τρίτη ανάγνωση της κοινωνικής σιωπής είναι εκείνη που αντικαθιστά την ελπίδα με τον φόβο αυτού που θα έρθει. Ο φόβος της άγνωστης κατάστασης που μόνο σε ντοκιμαντέρ ιστορικού περιεχομένου δίνει δείγματα γραφής. Αυτά που έζησαν οι παλιοί και κινδυνεύουμε να ζήσουμε και εμείς τώρα.

Η πείνα που διαρκώς έρχεται και τριγυρνά γύρω μας. Το μεγάλο ξέσπασμα που διαρκώς αναμένετε και που ποτέ δεν φτάνει. Η εμφύλια σύγκρουση που είναι πρό των πυλών και επαναφέρει μνήμες ενός δύσκολου παρελθόντος. Καταστάσεις και επιλογές αποστειρωμένες από τις αιτίες που τις γέννησαν, παρουσιάζονται σαν δυσάρεστα γεγονότα προς αποφυγή και ο μόνος τρόπος αποφυγής τους είναι ο συμβιβασμός με το καθεστωτικό παιχνίδι, είναι η υποταγή και η ατομική απομόνωση. «Πού να μπλέκεις τώρα;», «Εσύ θα σώσεις τον κόσμο;», «1.500.000 άνεργοι τι στο καλό κάνουν, εγώ τουλάχιστον βγάζω και ένα 500αρικο». Ρήσεις και τσιτάτα χωρίς τελειωμό για να δικαιολογούνται ο φόβος και η αντίσταση του καναπέ.

Η ιστορία παίζει το δικό της παιχνίδι, και η στιγμή των εκπλήξεων είναι πάντα επτασφράγιστο μυστικό. Τα γεγονότα όμως ανεξάρτητα από τις αναλύσεις και τις προσδοκίες του καθενός, βαραίνουν την καθημερινότητά μας.

Η κοινωνία αλλάζει και αυτή η αλλαγή συντελείται για ακόμα μια φορά με βίαιο τρόπο. Συντελείται με απίστευτη βαρβαρότητα εις βάρος του συντριπτικά μεγάλου μέρους του κοινωνικού σώματος το οποίο αν θέλει να αντέξει θα πρέπει να σπάσει την απομόνωσή του και να επιλέξει τους τρόπους αυτοπροστασίας και οργάνωσής του.

Την φωτιά που κατακαίει την κοινωνία δεν την βάλαμε εμείς. Την έβαλαν οι πολιτικοί, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, και την συντηρούν οι δημοσιογράφοι, οι δυνάμεις καταστολής, οι παρακρατικές φασιστικές συμμορίες.

Χρέος όλων είναι να απαντήσουμε σε αυτό τον ακήρυχτο πόλεμο.  Η σιωπή μας μετατρέπεται σε συνενοχή σε ένα έγκλημα που δεν θα αφήσει κανένα αλώβητο και κανένας δεν θα μπορέσει να ξεφύγει.

Μπορούμε να επιλέξουμε να συμμετάσχουμε σε ένα μεταμοντέρνο πόλεμο συμμοριών για την επιβίωσή μας ή να ενταχθούμε στις ανθρώπινες δυνάμεις που αγωνίζονται για την δημιουργία ενός καλύτερου και δίκαιου κόσμου.

Η επιλογή εξαρτάτε από εμάς. Εκείνο όμως που δεν είναι δική μας απόφαση είναι το αν μπορούμε να επιλέξουμε να συμμετάσχουμε  ή όχι.

denplirono