Παρά τα δεινά που υποφέρει ήδη η πλειοψηφία, τα δύο μεγάλα εμπόδια για την σταθεροποίηση και την ανάκαμψη παραμένουν. Το νοικοκύρεμα στο Δημόσιο και η συμμετοχή των πλουσίων στην εθνική προσπάθεια. Ο βασικός λόγος είναι ότι δεν υπάρχει η πολιτική ηγεσία με το ηθικό ανάστημα, τις τεχνοκρατικές ικανότητες και την αδέσμευτη βούληση ώστε να μπορεί στο μεν εσωτερικό να πείθει ή και, αν χρειαστεί, να επιβάλλει τις καλύτερες λύσεις, στο δε εξωτερικό να διαπραγματεύεται με θετικό τρόπο όχι μόνο για τους δανειστές, αλλά και για την χώρα. Ας κάνουμε όμως την αυθαίρετη παραδοχή ότι αυτή η πολιτική ηγεσία υπάρχει σήμερα στην χώρα…

Μια ηγεσία που τα μέλη της δεν εξαρτώνται από παλιές και νέες λίστες στη διάθεση μυστικών υπηρεσιών και μάλιστα χωρών με αντιμαχόμενα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα στην περιοχή μας. Μια ηγεσία που δεν ενδιαφέρεται να εξυπηρετήσει κανέναν ισχυρό, αλλά και κανέναν αδύναμο για πολιτικά ή οικονομικά οφέλη. Πώς άραγε θα πολιτευόταν μια τέτοια πολιτική ηγεσία αυτές τις αποφασιστικές ημέρες; Θα ψήφιζε και αυτά τα μέτρα που της επιβάλλουν οι ξένοι δανειστές και κάποιοι ισχυροί εγχώριοι; Ενδεχομένως μια τέτοια ηγεσία να είχε διαχωρίσει το πρόβλημα του ελλείμματος από το πρόβλημα του χρέους και να έθετε σαν εθνική προτεραιότητα τον ισοσκελισμό του τι ξοδεύουμε με το τι βγάζουμε, έτσι ώστε και το επιχείρημα των δανειστών να αποδυναμωθεί διαπραγματευτικά, αλλά και να δοθεί στην οικονομία μας μια βάσιμη δυνατότητα για επανεκκίνηση.

Αλλά για να το πετύχει αυτό θα έπρεπε και τα κρατικά έσοδα να διασφαλιστούν και η κρατική δαπάνη να περιοριστεί. Δηλαδή να πετύχει κάτι που ενώ είναι πρωτεύον και αυτονόητο, η σημερινή ηγεσία έχει ήδη εξασφαλίσει την αποτυχία του. Όταν, για παράδειγμα, περιμένει έσοδα από την εξίσωση των τιμών του πετρελαίου τη στιγμή που η μία πολυκατοικία μετά την άλλη δηλώνουν ότι φέτος τον χειμώνα δεν θα αγοράσουν πετρέλαιο… Όταν αυξάνει τους φόρους παρότι τα φορολογικά έσοδα μειώνονται, από μήνα σε μήνα, σαν αποτέλεσμα της αδυναμίας  πληρωμής των ήδη υφιστάμενων φόρων εκ μέρους των μικρομεσαίων πολιτών και επιχειρήσεων… Όταν προσδοκά το κτύπημα της μεγάλης φοροδιαφυγής τη στιγμή που είναι πολιτικοοικονομικά δέσμια και έτσι δεν μπορεί να μεταλαμπαδεύσει εθνική συνείδηση στους απάτριδες πλουσίους… Ή όταν, μέχρι την τελευταία στιγμή, προσπαθεί στα μουλωχτά να μην πειραχτούν οι συντάξεις των υπαλλήλων της στη Βουλή…

Μια άλλη λοιπόν ηγεσία θα εφάρμοζε τρόπους για να ελαττωθεί η μισθολογική δαπάνη στο Δημόσιο και να κλείσει η ψαλίδα του ελλείμματος. Για παράδειγμα, ο κ. Βαρουφάκης έχει αναφέρει τρόπους που δεν θα προϋπόθεταν απολύσεις. Παράλληλα θα είχε αξιοποιήσει τις περιβόητες λίστες και το κράτος θα είχε ήδη εισπράξει πολλά με τρόπο αθόρυβο και ουσιαστικό. Δεν θα ήταν αναγκαίες οι περικοπές που καταστρέφουν την οικονομία ανακυκλώνοντας την ύφεση ολοένα και σε βαθύτερο σημείο. Θα είχε έτσι καταρχήν πετύχει έναν ισοσκελισμένο λογαριασμό για την χρεοκοπημένη μας χώρα βάσει του οποίου θα μπορούσε να διαπραγματευτεί με αξιοπιστία το πρόβλημα του τεράστιου χρέους και με βασική αρχή να μην το διογκώσει περαιτέρω. Μόνο μια τέτοια ηγεσία θα είχε το κύρος να ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση εφ’όλης της ύλης και να πετύχει τρόπους για την αποπληρωμή, βιώσιμους για την κοινωνία και αποτελεσματικούς για τους δανειστές – όπως για παράδειγμα, τη σύνδεση των δόσεων με τους ρυθμούς ανάκαμψης της οικονομίας.

Αλλά στην πραγματικότητα, η συντονισμένη, από πολιτικούς και δημοσιογράφους, μετάθεση του πραγματικού προβλήματος της χώρας, που είναι εξ ολοκλήρου πρόβλημα πολιτικό και ηγετικό, σε πρόβλημα είτε επιλογής νομίσματος είτε επιλογής παραμονής ή όχι στην ΕΕ, διαιωνίζει βασανιστικά την εθνική και οικονομική μας περιπέτεια χωρίς να δίνει λύσεις για την καθημερινότητα και ελπίδα για το μέλλον. Από την άλλη, η διεθνής πολιτική ρευστότητα που θα συνοδεύει τον επόμενη περίοδο, από τις εκλογές στις ΗΠΑ μέχρι τις εκλογές στη Γερμανία, δεν θα αφήσει και πολλά περιθώρια για να ξεκαθαρίσει με κάποιο μεθοδευμένο τρόπο εκ μέρους των ξένων, το τρέχον πολιτικό τοπίο στη χώρα μας. Αλλά δεν πρέπει τίποτε να θεωρούμε ως βέβαιο.

Όταν μόλις μέσα σε 4 μήνες μετεκλογικής συν-ακυβερνησίας το 50% των τριών κομμάτων έγινε ήδη 30%, στο εξής, η μετα-δικομματική φάση του πολιτικού μας συστήματος θα εξελίσσεται πολύμορφα και απρόβλεπτα. Παρότι σύμφωνα με τελευταία έρευνα του κ. Πανά, το μεταναστευτικό αξιολογείται ως σημαντικό πρόβλημα μόνο από το 3.9% του πληθυσμού, ο εθνικοσοσιαλισμός ελληνικού τύπου συνεχίζει να αναπτύσσεται αλματωδώς και χωρίς σοβαρούς πολιτικούς αντιπάλους. Διότι αυτό που πραγματικά τον γιγαντώνει είναι το γεγονός, που αναδεικνύεται στην ίδια έρευνα, ότι δηλαδή η διαφθορά του καθεστώτος είναι το υπ΄αριθμόν-ένα πρόβλημα της Ελληνικής κοινωνίας. Με άλλα λόγια, στα βρώμικα στάσιμα νερά του πολιτικού μας συστήματος, το μίσος για το καθεστώς εξελίσσεται σε κύριο πολιτικό κριτήριο.

Για αυτό και στο παρασκήνιο το σύστημα εξουσίας θα αναζητά απεγνωσμένα διάδοχες καταστάσεις, που θα μπορούν να αναλάβουν και να αποτρέψουν το χάος, όταν οι πρώτες πραγματικά ανεξέλεγκτες συγκρούσεις κάνουν την εμφάνισή τους στο δρόμο. Για μια ασήμαντη ή σημαντική αφορμή. Χάος που θα γοητεύσει και άλλους Νότιους φτωχοδιάβολους…