Του Μανόλη Αλεξάκη


Σε περιόδους κρίσης, είναι σύνηθες οι ακραίες συντηρητικές απόψεις να κερδίζουν έδαφος. Μέσα στη ρηχή και σοφιστικά απλουστευτική λογική τους, παρέχουν εύκολες απαντήσεις στους προβληματισμένους πολίτες. Πρόχειρες λύσεις, μικρής διάρκειας που αφήνουν πίσω τους μεγάλες καταστροφές. Απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, μίσος και βία. Διχασμούς!



Το ίδιο ισχύει και στις μέρες μας. Σε όλη την Ευρώπη, μια καλά μεθοδευμένη προσπάθεια απαξίωσης της πολιτικής, εισπράττει τους βρώμικους καρπούς της. Τα προβλήματα που καθένας μας βιώνει, τόσα, που μας οδηγούν σε απελπισία.

Αυτήν ακριβώς που αξιοποιεί η ακροδεξιά, με κινήσεις εντυπωσιασμού και δήθεν έγνοιας για το λαό. Δράσεις που στοχεύουν στο «ξεκαθάρισμα» μικρών καθημερινών υποθέσεων που μας απασχολούν. Κι αυτό επειδή η δημοκρατική πολιτεία έχει αποσυρθεί, παραιτηθεί του ρόλου της. Σκόπιμα;

Δυστυχώς αυτό ούτε τυχαίο είναι, ούτε αφορά μόνο την Ελλάδα και τα δικά της προβλήματα. Αφορά όλες τις χώρες της Ευρώπης, εδώ και είκοσι χρόνια.

Αξίζει νομίζω να δούμε  το φαινόμενο αυτό, από προηγούμενες εκφάνσεις του.

Στην περίοδο του μεσοπολέμου εμφανίστηκε φορώντας τον εθνικιστικό του μανδύα. Δε χρειάζεται να αναφέρω καν που οδήγησε την ανθρωπότητα και τι άφησε πίσω του.  Υπερθεμάτιζε σε μια λογική κλεισίματος των συνόρων, καθαρότητας των εθνών – φυλών.

Σήμερα επανέρχεται με τα ίδια συνθήματα, τις αυτές ιδεοληψίες. Εκτός τόπου και χρόνου, προσπαθεί να πείσει πως η λύση βρίσκεται στη βία, στην περιφρούρηση, άραγε τίνος, στο κλείσιμο των συνόρων.

Αν αυτά ήταν ήδη παρωχημένα κι ανεδαφικά το 1930, μπορεί καθένας μας να κατανοήσει πόσο κενά περιεχομένου και άνευ οποιασδήποτε προοπτικής είναι σήμερα.

Μόνο που τώρα χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή!

Γιατί τότε η κρίση είχε κυρίως οικονομικές ρίζες. Η ανεργία ήρθε να τροφοδοτήσει ιδεοληψίες καθαρότητας και κρεματορίων.

Το κακό είναι πως σήμερα. σε όλη την Ευρώπη, ιδιαίτερα όμως στη χώρα μας, η κρίση είναι πρωτίστως πολιτιστική, κοινωνική, πολιτική και ακολούθως οικονομική. Ως εκ τούτου η εμφάνιση των ακραίων δεξιών τάσεων, βρίσκει το προσφορότερο έδαφος για να αναπτυχθεί.

Στο ατομικό συμφέρον, τον ωχαδελφισμό, την επίδειξη, την επί μέτρω προσέγγιση των ζητημάτων, την απώλεια κάθε υγιούς αισθήματος πατριωτισμού, την αλλοτρίωση, απώλεια της πολιτιστικής μας σκευής.
Όλο αυτό το παραδοσιακό  κοινωνικό κεφάλαιο που ερχόταν να προσφέρει ασφάλεια, ισορροπία και έναν κώδικα ανθρώπινης ερμηνείας και επίλυσης των ζητημάτων, που φυσικό είναι να προκύπτουν στη συμβίωση μας, σήμερα έχει εξανεμιστεί. Κι αυτό μας αφήνει εκτεθειμένους, ως άτομα και ως κοινωνίες, στα επικίνδυνα αυτά  ρεύματα.

Η απώλεια της ταυτότητας μας, στοιχείο στο οποίο επενδύει η ακροδεξιά, δεν μπορεί να τροφοδοτηθεί, ούτε και να ανασυνταχθεί, υιοθετώντας λογικές μίσους και βίας. Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από ταλιμπάν και κομάντος καταστροφών. Ουδέποτε ιστορικά προέκυψαν λύσεις μέσα από αυτές τις λογικές. Έχει ανάγκη από πολίτες, εργαζόμενους, ανθρώπους των γραμμάτων, ανθρώπους με αρχές, ιδανικά και κυρίως την ωριμότητα της θεσμικής αντιμετώπισης των προβλημάτων. Η θωράκιση απαιτεί θεσμούς και όχι δυνάμεις καταστολής και μάλιστα αυτόβουλες και αυτοανακηρυσσόμενες.

Όμως τώρα όλα αυτά δεν ακούγονται! Γιατί πολλοί έχουν χάσει την ψυχραιμία τους. Πολλοί επίσης μέσα από τη βία θα θελήσουν να μη χάσουν τα «προνόμια» τους, κυρίως τα παράνομα. Οπότε θα προσπαθήσουν να τα νομιμοποιήσουν μέσα από το χώρο αυτό της ακροδεξιάς. Επίσης σε κάθε τέτοιο μόρφωμα, βασιλεύει η ημιμάθεια και η παραποίηση. Αποτέλεσμα ο τυφλός φανατισμός!

Αν τώρα θέλουμε να δούμε τα πράγματα εστιάζοντας στην Κρήτη, με βάση και τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, αυτό που μπορώ να έχω ως εκτίμηση είναι μάλλον τραγικά απαισιόδοξο. Τρομακτικό!

Αν αθροίσουμε:
-       την παραβατικότητα που τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί σε μαφία, ασχολούμενη με κάθε είδους παράνομη δραστηριότητα,
-       την υποτιθέμενη και στο επίπεδο του «δήθεν» σχέση όλου αυτού του –εσμού, με την Κρητική παράδοση αφού η οπλοκατοχή και η ψευτομαγκιά έχουν φορεθεί, ευτυχώς όχι από πολλούς, αλλά αρκετούς δακτυλοδεικτούμενους(!!!),
-       την αλλοτρίωση που έχει υποστεί ο Κρητικός λαός τα τελευταία χρόνια, επιβεβαιώνοντας τη ρήση του Αποστόλου Παύλου, «γαστέρες αργαί» (ας μη βιαστούν οι ερμηνευτές να καταδικάσουν την ερμηνεία μου), και σε αυτό συνέβαλαν δραστικά τα άλλα ναρκωτικά που ακούνε στο όνομα «επιδοτήσεις»,
τότε οι ημέρες της Χρυσής Αυγής αναμένονται λαμπρές σε αυτό τον ευλογημένο και ιερό τόπο.

Οι τελευταίες περιοδείες και τα όσα διημείφθησαν το επιβεβαιώνουν.

Με αυτά τα δεδομένα, στις παρούσες συνθήκες, εκτιμώ πως έχουμε χρέος, όσοι δεν παρασυρόμαστε από τέτοια κούφια εγχειρήματα και ψευτοϊδεολογήματα, που δυστυχώς πάνε πολύ πέρα από το λαϊκισμό που τα θρέφει, έχουμε χρέος τονίζω, να αντιδράσουμε.

Το χρωστάμε στον τόπο μας, στην ιστορία του και στους αγώνες των Κρητικών, για ελευθερία, δημοκρατία και κυρίως για αξιοπρέπεια.
Ας μην έχουμε καμιά επιφύλαξη!
Απευθυνόμενος στους πιο συνετούς, μπορώ να πω πως τώρα πρέπει να αποδείξουμε το βάθος της δημοκρατικής μας συνείδησης και του πατριωτισμού μας, με περιεχόμενο.

Ας μην παρασύρεται κανείς από την οργή του αδιέξοδου των αστοχιών στο οποίο οι κακές πολιτικές επιλογές και η εφαρμογή τους μας οδήγησαν. Ας μην χαρίζουμε και κυρίως να μην εκχωρούμε το δικαίωμα μας, για επίλυση των προβλημάτων μας στους τυχοδιώκτες, γιατί θα πέσουμε από τη Σκύλα στη Χάρυβδη. Τις υπεύθυνες και ώριμες αποφάσεις, που απαιτούνται δεν μπορούμε να τις εμπιστευτούμε σε κανένα ψευτοπατριώτη, όπως τούτοι δω οι όψιμοι που εμφανίστηκαν. Άνθρωποι χωρίς έρμα, χωρίς ψυχή, χωρίς παιδεία.

Ας πούμε όχι στη βία, στην τυφλή έκφραση της, στο ρατσισμό που καλλιεργεί.

Τώρα οι κοινωνίες, έχουν χρέος να αντιδράσουν με ψυχραιμία. Οι κοινωνίες που έρχονται από το βάθος των αιώνων, με ιστορία αγώνων, αντίστασης, αντοχής, επιβίωσης. Με τη φρόνηση που η παράδοση μας διασφαλίζει και μας τροφοδοτεί, να δούμε την αλήθεια και να αναζητήσουμε λύσεις. Αλλά πάντα με σεβασμό στον άνθρωπο, στην ελευθερία και με δημοκρατία. Στη δημοκρατία που μπορεί να διασύρθηκε από τους αντιπροσώπους μας επί σειρά ετών, αλλά είναι εκείνη που έχει τις λύσεις. Μόνο της όπλο ο διάλογος, η ανοχή και η αλληλεγγύη. Και η δουλειά. Ας δουλέψουμε όλοι γιατί μόνο τότε θα δούμε προκοπή.

Ας σκεφτεί καθένας μας, όχι σοβινιστικά, αλλά με την ψυχή του, τι εκπροσωπεί διαχρονικά η Κρήτη!

Ας φροντίσουμε, αυτό το υψηλό και το ωραίο, να μην το προσβάλλουμε. Αυτό είναι το πιο χρήσιμο που μπορούμε να κάνουμε τούτη την ώρα του σπαραγμού.

Αυτό είναι το ελάχιστο χρέος μας στον τόπο τούτο. Η ελάχιστη και μόνη παρακαταθήκη, με αξία, την οποία μπορούμε να αφήσουμε στα παιδιά μας, μια που ως προς τα άλλα, μόνο χρέη και αδιέξοδα τους κληροδοτούμε.