του Γιάννη Μακρυγιάννη



Σήμερα Τετάρτη 7 Νοεμβρίου ολοκληρώνεται ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που συντελέστηκαν ποτέ σε αυτή τη χώρα. Οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό. Γιατί το πακέτο μέτρων που πάει να ψηφίσει η Βουλή αποτελεί τριπλή ταφόπλακα για τη χώρα.

Σε οικονομικό επίπεδο: Τα μέτρα είναι αναποτελεσματικά, θα βαθύνουν την ύφεση και δεν είναι απάντηση ούτε στο πρόβλημα χρέους, ούτε στο πρόβλημα του ελλείμματος, ούτε φυσικά στο πρόβλημα της ανάπτυξης. Κάθε ευρώ, που αφαιρείται πλέον από τα εισοδήματα εργαζομένων και συνταξιούχων, αφαιρείται από την αγορά, με ό,τι αυτό σημαίνει για την ύφεση και τα αποτελέσματά της. Η περαιτέρω μείωση του ΑΕΠ βυθίζει τη χώρα σε ένα πηγάδι από το οποίο δεν πρόκειται να βγει ούτε σε δέκα χρόνια – αφήστε το πώς θα βγει όταν βγει.

Σε κοινωνικό επίπεδο: Πρόκειται για το πιο άδικο, το πιο βάρβαρο και το πιο ανάλγητο πακέτο μέτρων, που έχει επιβληθεί ποτέ σε πολιτισμένη χώρα του δυτικού χώρου. Πρόκειται για την πιο άδικη αναδιανομή πλούτου και επιβολή βαρών, που υπήρξε ποτέ. Πρόκειται για μία πολιτική που διαλύσει το κοινωνικό κράτος, ισοπεδώνει δικαιώματα, πετάει στο περιθώριο τεράστια κοινωνικά στρώματα.

Σε πολιτικό επίπεδο: Για μία ακόμη φορά όλα γίνονται με τη «διαδικασία του κατεπείγοντος», όλα τα μέτρα σε ένα άρθρο, σε μία απολύτως εκβιαστική κατάσταση, που κάνει τους βουλευτές να φαίνονται μικροί, μοιραίοι κι άβουλοι. Για μία ακόμη φορά πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων προεκλογικές δεσμεύσεις, μετεκλογικές συμφωνίες και αλλεπάλληλες διαβεβαιώσεις. Όλη αυτή η ιστορία αν δεν είναι πραξικόπημα με κοινοβουλευτικό μανδύα, είναι σίγουρα μία ιστορία, που προστίθεται στις χειρότερες παραδόσεις σε θέματα δημοκρατίας για τη χώρα.

Για όσους λένε ότι αν δεν μας δώσουν τη δόση θα καταστραφούμε: Δεν πρέπει να υπήρξε στη σύγχρονη πολιτική, κοινωνική και οικονομική ιστορία μεγαλύτερη μπλόφα. Είναι αδύνατον να μην δώσουν τα χρήματα για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (περί τα 25 δις ευρώ τουλάχιστον) από τη στιγμή, που η κατάρρευση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος θα σήμαινε και χάος στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα.

Εάν τα χρήματα της δόσης κατευθύνονταν στην πραγματική οικονομική και για τίποτα μισθούς, ίσως πράγματι να μην την έδιναν, αλλά να εκβίαζαν μέχρι το τέλος. Αλλά τα χρήματα για τη στήριξη των τραπεζών, δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο να μην τη δώσουν… σοβαροί να είμαστε. Υπάρχει και χειρότερο: Ούτε ένα ευρώ από αυτή τη δόση δεν θα πάει στην πραγματική οικονομία, ούτε καν για τα μάτια του κόσμου δεν ζητούν από τις τράπεζες κάποιες δεσμεύσεις για διοχέτευση ρευστότητας στην αγορά.