«Ελλάδα, οικόπεδο και αποικία...»
Το Κοινοβούλιο, πριν από λίγες ημέρες, κύρωσε τον εθνικό προϋπολογισμό.
Στην εποχή της μεταμοντέρνας τρικομματικής «τραπεζοκρατίας», όλοι οι όροι υπακούουν στη περίφημη «Νέα Γλώσσα» του Όργουελ.
Λέμε τα ίδια, εννοούμε άλλα...
Εθνικός προϋπολογισμός; Εθνικός σημαίνει ότι συντάσσεται από Έλληνες για Έλληνες, ότι Έλληνες υπολογίζουν, σκέφτονται και αποφασίζουν για την ελληνική κοινωνία. Σήμερα ούτε οι Έλληνες βουλευτές αποφασίζουν αυτόβουλα, ούτε περί της ελληνικής κοινωνίας πρόκειται. Εννοώ της αληθινής κοινωνίας, της διαλυμένης κοινωνίας.
Όταν προϋπολογίζεις, σημαίνει ότι δεσμεύεσαι για το μέλλον. Όμως η κυβέρνηση έχει ήδη κουρελιάσει διακόσιες προεκλογικές δεσμεύσεις και συμπεριφέρεται σαν να μην έχουν υπάρξει προγραμματικές δηλώσεις, βαφτίζοντας με απλές τζίφρες τις αθετήσεις των υποσχέσεών της «Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου».
Η κυβέρνηση δεν θα τηρήσει κανέναν προϋπολογισμό και το ξέρουμε. Όπως δεν τηρεί τίποτα απ’ όσα λέει (ή απ’ όσα της υπαγορεύει ο Θεός!). Ο προϋπολογισμός είναι πια μια τυπική διαδικασία, μία επίδειξη θεσμικής ευγένειας, ένα έθιμο, όπως τα κάλαντα τα Χριστούγεννα, όπως το αρνί το Πάσχα, που καλό είναι, έστω και για τα μάτια του κόσμου, να μη χαθεί. Τίποτα περισσότερο.
Λόγια του… αέρα
Μπαίνω στον πειρασμό, από τον ατελείωτο κατάλογο όσων υποσχέθηκαν ότι θα κάνουν και δεν έκαναν, να αναφέρω 2-3 πράγματα.
• Μας είπαν και δεσμεύτηκαν πως ελάχιστα σχολεία θα συγχωνευθούν.1.500 μαθαίνουμε τώρα.
• Μας είπαν: λύθηκε το πρόβλημα της μεταφοράς των μαθητών στα σχολεία.
• Κι όμως, καθημερινά φτάνουν καταγγελίες από γονείς και εκπαιδευτικούς ότι το πρόβλημα δεν έχει λυθεί.
• Μας έδωσαν χίλιες υποσχέσεις για την Υγεία και στη συνέχεια έκοψαν δραματικά τα κονδύλια, ακόμα και για τους νεφροπαθείς που χρειάζονται αιμοκάθαρση, συκοφαντώντας τους επιπλέον ότι κλέβουν το Δημόσιο. Μας είπαν πως θα αποκαταστήσουν τις ζημιές των σεισμόπληκτων και πυρόπληκτων σπιτιών της Αχαΐας και της Δυτικής Ελλάδας. Οι άνθρωποι έκαναν τα χαρτιά τους και, ενώ πληρούν όλες τις προϋποθέσεις, μένουν ακόμα σε κοντέινερ και συγγενικά σπίτια.
Όταν αυτά συμβαίνουν στην Παιδεία, στην Υγεία, στη στέγαση, τότε η αναλγησία μπορεί να θριαμβεύσει παντού, άρα και στον Πολιτισμό, που έτσι κι αλλιώς θεωρείτο πάντα πολυτέλεια.
Θα μιλήσω ως άνθρωπος που εργάστηκε για δεκαετίες στον χώρο, όχι σαν μανδαρίνος των επιχορηγήσεων, όχι σαν εκλεκτή διευθυντών κρατικών ή άλλων θεάτρων, όχι σαν σύμβουλος των σούπερ-μάρκετ θεάματος, αλλά σαν απλός εργάτης. Για τους απλούς εργάτες του Πολιτισμού θέλω να μιλήσω. Διότι, αντίθετα απ’ ό,τι τεχνηέντως καλλιεργείται, εκτός από μία μικρή μειονότητα προβεβλημένων και προνομιούχων παντός καιρού ανθρώπων της Τέχνης, ζουν και εργάζονται στον χώρο αυτόν δεκάδες άνθρωποι, τους οποίους η κρίση σήμερα έχει χτυπήσει ανεπανόρθωτα: ηθοποιοί, τεχνικοί της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, σκηνογράφοι, φροντιστές, συγγραφείς, σκηνοθέτες, όλοι τους καταδικασμένοι στην ανεργία, που φτάνει το καταμετρημένο 97%.
Μεσαίωνας
Οι άνθρωποι αυτοί σήμερα ζουν ανασφάλιστοι, χωρίς βιβλιάρια υγείας, χωρίς πιθανότητα να πάρουν σύνταξη από τη δουλειά που μέχρι πρόσφατα έκαναν με επιτυχία. Όταν η δημόσια τηλεόραση δεν έχει ελληνικό πρόγραμμα, ως όφειλε, όταν τα ιδιωτικά κανάλια, ενώ θεωρούν τσιφλίκι τους τις δημόσιες συχνότητες, κατακλύζονται από τούρκικες παραγωγές στο όνομα του κέρδους, όταν δεν πληρώνουν το συμφωνημένο ποσοστό που τους αναλογεί για τον ελληνικό κινηματογράφο, όταν ο κάθε θεατρώνης μπορεί με την κατάργηση της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης να συνάπτει ταπεινωτικές προσωπικές συμφωνίες με τους ηθοποιούς και όταν οι πάγιες ανάγκες του Πολιτισμού καλύπτονται με προσφυγή σε κοινοτικά προγράμματα και σε ιδιοτελείς μαικήνες, τότε και η Τέχνη και ο Πολιτισμός καταντούν παράσιτα, οικονομικοί ναρκομανείς που αναζητούν την επόμενη δόση όχι για να ζήσουν και να ανθίσουν, αλλά για να πεθάνουν.
Όλα είναι σοφά καμωμένα. Εφόσον ο Πολιτισμός απουσιάζει από την καθημερινότητά μας, απαίδευτοι άνθρωποι, άνθρωποι με άγνοια της Ιστορίας, της παγκόσμιας κουλτούρας και αισθητικής, παραδίδονται αμαχητί στον φασισμό.
Ο δρόμος έχει προηγούμενα στρωθεί από τον life style ναζισμό στις μεσημεριανές εκπομπές, από τον «Big Brother» (τον θυμάστε;) και από τον καθαγιασμό εκ μέρους των ΜΜΕ εγκληματικών οργανώσεων που παρουσιάζονται ως πολιτικό κόμμα που συμμετέχει «κανονικά» στον πολιτικό στίβο. Ο φασισμός εφορμά όπου έχει από πριν ποδοπατηθεί η μνήμη και η γνώση, των οποίων θεματοφύλακας είναι ο Πολιτισμός, ύστερα η ήττα της Δημοκρατίας είναι εύκολη. Όταν πόλεις και χωριά γνωρίζουν την Τέχνη μόνο μέσα από την ελεγχόμενη τηλεόραση, τότε όλη η ζωή μας γίνεται ένα απέραντο θέατρο «Χυτήριο».
Μόνος και αβοήθητος, ο Πολιτισμός γίνεται προνόμιο και πολυτέλεια. Υποστηριζόμενος, γίνεται προθάλαμος προόδου. Όμως στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού διαβάζουμε: «θα μειωθεί η κρατική επιχορήγηση στα Θέατρα, στα Μουσεία, στα Φεστιβάλ, στις Ομοσπονδίες και τα Αθλητικά Κέντρα…». Ακόμα και το πολυδιαφημισμένο Ελληνικό Φεστιβάλ θα επιδοτηθεί με περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ λιγότερο από το 2012.
Και αυτά για λίγα και εντυπωσιακά πράγματα, συγκεντρωμένα στην πρωτεύουσα, συνήθως με ξένους που θα δείξουν στους εδώ αμόρφωτους ιθαγενείς τι σημαίνει Τέχνη. Και ενώ το Φεστιβάλ, αδιάψευστο τεκμήριο κυβερνητικού επαρχιωτισμού, θα επιβιώνει, τα κόκαλα της αείμνηστης Μελίνας θα τρίζουν για την απαξίωση των Δημοτικών Θεάτρων, έναν θεσμό που εκείνη έφερε από την Ευρώπη της κουλτούρας και όχι των τραπεζών. Γιατί τη Μελίνα διαδέχθηκαν λογικές που θεωρούν ότι ο Πολιτισμός είναι χόμπι και οι καλλιτέχνες κάτι σαν ερασιτέχνες ψαράδες.
«Live your myth in Greece» είπαν στους ξένους, Πολιτισμός και τουρισμός σε ένα υπουργείο. Εγώ απαντώ στα ελληνικά με τους στίχους ενός αληθινού ποιητή, του αλλοτινού Σαββόπουλου, αλλά παντοτινού Νιόνιου: «Ελλάδα, γλώσσα τυφλή στη γεωγραφία, Ελλάδα, οικόπεδο και αποικία».
Αυτήν την Ελλάδα φτιάχνουν, αυτήν την Ελλάδα δεν τη θέλουμε.
Tης Μαρίας Κανελλοπούλου, ηθοποιού, βουλευτού Αχαΐας ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
e-erkyna
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
