Διασκορπισμενοι σε 10 σημεια του οριζοντα. Αλλοι υπαρχουν κι αλλοι κακες απομιμησεις ισχυριζονται την υπαρξη τους για να νιωσουν καποιοι. Δεν αγωνιζονται παρα μονο με τα λογια που μεταξυ τους μαχονται και οδηγουν σε αδιεξοδη αδρανεια.

Αλλο ειμαι αλλο λεω αλλο θελω να φανει. Ο διπλανος μου σαν ενας ακομη λογος για να απενοχοποιησω την τρελα μου μ' επιασε χτες απο το χερι και μου ειπε οτι οσα πιστευω ειναι ιερα. Δεν ηξερε. Νομιζε πως μιλαω με τη συνειδηση και τη φλογα της ιδεολογιας. Κι ας μην ξερω τι πιστευω. Φτανει που μοιαζω με ολους οσους γνωριζουν τι θα πουν ολα αυτα που εγω φωναζω χωρις να κατανοω. Φτανει που νομιζω πως μοιαζω. Φτανει που φοραω τα προβλεπομενα ρουχα, που μιλαω με προβλεπομενο τροπο, που φωναζω οταν φωναζουν οι αλλοι σαν κι εμενα, που νιωθω καποιος επιτελους κι εγω.

Δε μ' ενοιαξε ποτε να μαθω τιποτε, δεν ειχα εναν στοχο κοινο με τους ανθρωπους. Ξεμυαλιζομουν και ξεφευγα μεσα σε καταχρησεις που ονομαζα μαγκιες και τροπο ζωης αλλιωτικο, δεν εψαχνα τροπους να παλεψω για ενα ιδανικο μα εψαχνα τον εαυτο μου και μονον αυτον γιατι στα μονοπατια της ασημαντοτητας τον ενιωθα μεχρι χτες να σερνεται. Δεν ηθελα να ειμαι αορατος. Ηθελα να ταιριαξω κι αν χρειαστει να μοιασω. Δεν οργανωθηκα ποτε υπερ του διπλανου μου παρα μονο του ομοιου μου και αυτο για να καταφερω να ανηκω καπου.

Πιστεψα κι εγω ο ιδιος καποια στιγμη πως κανω εναν αγωνα γιατι θυμιζα αμυδρα μια μειοψηφια οπου καποτε ανηκαν οι διανοουμενοι, οι ανθρωποι του πνευματος που εγω δε γνωρισα ποτε ουτε τα ονοματα τους. Τα ακουγα, τα ελεγα για να παπαγαλισω κι επειτα σωπαινα και τα ξεχνουσα ωσπου να μου ξαναχρειαστουν. Ολοι ηταν εχθροι μου κι ας ηταν αυτο που πιστευα κατι τελειως διαφορετικο με οσα εκανα.

Η οργη μου για τον δικο μου μικροκοσμο εγινε οργη για το ολον μα διχως να ξερω που πρεπει να στραφω και με ποιον τροπο. Φωναζα παντα εναντια σε ενα συστημα που ποτε δεν απειληθηκε απο μενα μονο και μονο για να ξορκισω δικες μου ανασφαλειες και δικα μου φαντασματα που ακομα με κυνηγανε. Υπηρξα επιρρεπης στον φανατισμο κι αυτο γιατι οτιδηποτε βιαιο μου εδινε νοημα, μ' εκανε να νιωθω οσο ξεχωριστος δεν ημουν ποτε για κανεναν. Μου εδινε τη δυναμη που στους αλλους καταδικαζα. Δεν εσωζα. Κατεστρεφα και φωναζα "μπραβο μου, παλι τους την εσπασα" την ιδια ωρα που εβλαπτα αυτα για τα οποια οσα καταχραστηκα αγωνιστηκαν σε αιωνες περασμενους με φωνη και με σωμα. 

Πηρα στον λαιμο μου και τους λιγους ειλικρινεις που ακομα προσπαθουνε, πηρα στον λαιμο μου κι ολους αυτους που δεν επιδεικνυονται γιατι δεν εχουν να αποδειξουν τιποτε και σε κανεναν παραμονο οραματιζονται και παλευουν για εναν στοχο που θα γινει κοινος οχι μονο για ομοιους και παρομοιους μα για ολους τους ανθρωπους, για ολακερη τη φυση. Απογοητευμενοι τωρα πια κοιτωντας με νιωθουν αφοπλισμενοι και προδωμενοι μα ελπιζω οχι για πολυ.

Οταν ξυπνησα καταλαβα πως δεν αρκει να βροντοφωναζεις κατι που δεν ισχυει για να το πιστεψουν οι αλλοι. Πρεπει πρωτα να μαθεις για ποιο πραγμα μαχεσαι και ποιος ειναι ο στοχος. Οι φτηνες απομιμησεις οπως εγω καταστρεφουν καθε καλη προθεση και αντι να ενωνουν διαλυουν.

Ποσοι να εμειναν ακομη αραγε εκει εξω που δε μιμουνται κατι μονο και μονο για να σωθουν απ' την προσωπικη μιζερια τους;

logosendrasei