Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όσους νοιώθουν τόσο ευτυχισμένοι που κρατιόμαστε με τα δόντια από το ευρώ, ακόμα κι αν κάτω από τα δόντια κρέμεται πλέον το σκελετωμένο κορμί ολόκληρης της κοινωνίας που σβήνει φτωχοποιημένη και ταπεινωμένη αλλά περήφανη που έχει ευρώ....

Ελεύθερη μετάφραση δική μου (άρα συγχωρείστε μου τα λάθη)  από ένα άρθρο του Paolo Barnard (δημοσιογράφος) που γράφτηκε το 2010, εκείνο το Μάιο, που συνειδητοποιούσαμε (με τον πλέον τραγικό τρόπο) μέσα από τον πολλών δεκαετιών λήθαργό μας πως είμαστε χαμένοι και ανήμποροι σ΄ενα παιχνίδι κερδοσκόπων και διεθνών οίκων αξιολόγησης. Με λίγα λόγια έρμαια πάνω σε τραπέζια που παίζουν στα ζάρια τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων γιατί έτσι γουστάρουν...

http://www.paolobarnard.info/intervento_mostra_go.php?id=182

Έγραφε λοιπόν τότε.... (ένα από τα εκατοντάδες κείμενα σε εφημερίδες, προσωπικές ιστοσελίδες, ιστολόγια, φόρουμ κλπ που τα έχουν πει όλα ξεκάθαρα, αλλά ακόμα και τώρα προσπαθούν να μας πείσουν με άθλια ψέμματα...)

....Ορίστε τι μας συμβαίνει. 8 χρόνια από τη 1 Γενάρη του 2002 – όταν το ευρώ έγινε οριστικά το κοινό νόμισμα των 16 κρατών στην Ευρώπη – οι αγορές κατάλαβαν επί τέλους ότι τα ευρωπαϊκά κράτη δεν είναι πια κυρίαρχα, ειδικά μετά την έκδοση του νομίσματός τους. Οι αγορές έριξαν μια ματιά στα μεγάλα χρέη των 16 κρατών της ζώνης του ευρώ και συμπέραναν ότι για εμάς να ξεχρεώσουμε είναι ένα αληθινό πρόβλημα. Κι από δω ξεκινάει ο πανικός τους, και ως συνέπεια η κρίση για την οποία μιλάνε όλες οι εφημερίδες, που σήμερα χτυπάει την Ελλάδα αλλά αύριο θα χτυπήσει και όλους τους άλλους, συμπεριλαμβανόμενη και τη Γερμανία. Κι αυτό γιατί είναι  μια κρίση δομική, κι όχι μερικών κρατών.

Αναρωτιέστε : γιατί το να πληρώσουμε το χρέος μας έγινε ένα πρόβλημα τόσο σοβαρό? Δεν ήμασταν χρεωμένοι και πριν από το ευρώ? Σήμερα εμείς τα κράτη της ζώνης του ευρώ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ το ευρώ, δεν είμαστε πλέον ιδιοκτήτες του. Κάποτε οι Ιταλοί είχαν τη λιρέτα, οι Γάλλοι το φράγκο , οι Γερμανοί το μάρκο κλπ. Δεν είμαστε πλέον κυρίαρχοι στη χρήση του νομίσματός μας. Το ευρώ είναι ένα νόμισμα χωρίς Κράτος, είναι ένα «εμπορικό» νόμισμα που και οι 16 ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ.  Μεταξύ του να χρησιμοποιείς ένα νόμισμα από το να το κατέχεις υπάρχει τεράστια διαφορά. Γιατί σήμερα κάθε κράτος του ευρώ, πρέπει ΠΡΙΝ ΝΑ ΞΟΔΕΨΕΙ για τους πολίτες του να κάνει δυο πράγματα, 1) να δανειστεί το ευρώ και 2) να ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΕΙ του πολίτες του για να  για να κουρέψει το χρέος.

Εξήγηση του 1) Να δανείζεσαι ευρώ: στην ουσία πρέπει κανείς να πάει να το βρει, όπως κάνει ο πατέρας σε μια οικογένεια ο οποίος πριν να πληρώσει τα έξοδα του σπιτιού πρέπει να βρει λεφτά κάπου (δουλειά, δάνεια). Σήμερα, αν δείτε προσεκτικά,μια χώρα όπως η Ιταλία ή η Γαλλία πρέπει να χτυπήσουν τη πόρτα των ιδιωτών δανειστών για να ΔΑΝΕΙΣΤΟΥΝ το ευρώ ΠΡΙΝ να μπορέσουν να το ξοδέψουν για τη κοινότητά τους (πουλάμε κρατικούς τίτλους στις αγορές όπου μπορούμε να ανταγωνιστούμε κα πληρώνουμε επιτόκια που αποφασίζονται από ιδιώτες. Ο Θησαυρός μας και η Κεντρική μας Τράπεζα δεν μπορούν πια να εκδόσουν αυτόνομα νόμισμα. Ορίστε λοιπόν γιατί πλέον τα χρέη μας είναι ένα μεγάλο πρόβλημα.

Αντιθέτως, πριν από την έλευση του ευρώ, ήμασταν χώρες κυρίαρχες στο νόμισμά μας (λιρέττα, φράγκο, μάρκο...) και οι κυβερνήσεις μας μπορούσαν να ξοδεύουν χωρίς ανάγκη να βρουν χρήμα προκαταβολικά. Ουσιαστικά το δημιουργούσαν, όπως κάνουν οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία πχ. Μπορεί να ξοδεύανε πολλά, είναι δυνατόν (περίπτωση Ιταλίας) αλλά με το δικό τους νόμισμα κυρίαρχο, είχαν όλα τα μέσα για να διαπραγματευτούν. Σίγουρα χρεονόντουσαν, αλλά ήταν ένα χρέος που υπογράφαμε ΑΦΟΥ ΕΙΧΑΝ ΞΟΔΕΨΕΙ, όχι πριν να ξοδέψουν καν όπως συμβαίνει με το ευρώ σήμερα, και κυρίως μπορούσαν απλά να ξεχρεώνουν  κόβοντας το απαραίτητο χρήμα (μοιάζει απίστευτο αλλά έτσι είναι) όπως κάνουν οι ΗΠΑ ή η Ιαπωνία.  Είχαν δηλαδή τη κυρίαρχη δύναμη να διαχειρίζονται το νόμισμά τους και συνεπώς αυτόνομα τα χρέη τους, κι αυτό εξασφάλιζε τις αγορές να μην πανικοβάλλονται από το εθνικό χρέος όπως τώρα συμβαίνει με την Ελλάδα (και αύριο θα συμβεί και με τα 16 κράτη του ευρώ) .

Πράγματι, ενώ οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία είναι χρεωμένες μέχρι το λαιμό, ενώ η Αγγλία βρίσκεται σε χειρότερη θέση από την Ελλάδα όσον αφορά το χρέος, οι αγορές δεν είναι σε πανικό για αυτές τις χώρες. Ο λόγος, το επαναλαμβάνω, είναι ότι ΗΠΑ, Ιαπωνία και Αγγλία, έχουν κυρίαρχο νόμισμα, δηλαδή μπορούν να ξοδεύουν χωρίς να πρέπει να χρεώνονται ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ, και μπορούν να ξεχρεώνουν εκδίδοντας χρήμα, πράγμα το οποίο οι 16 δεν μπορούν πλέον να κάνουμε. Σκεφθείτε επί πλέον ότι «η ελληνική περίπτωση» δεν έγινε ποτέ με τη σπάταλη, χρεωμένη, πληθωριστική Ιταλία του 60 ή 70 που είχε όμως δικό της νόμισμα. Αντιθέτως αυτή η Ιταλία ήταν ευμερούσα και ακόμα από εκείνη θρεφόμαστε.

Να λοιπόν τι συμβαίνει. Και ποιος φταίει? Η απάτη του ευρώ που θέλησαν οι μεγάλοι ευρωπαίοι γραφειοκράτες (Prodi, Ciampi και η κεντροαριστερά στην Ιταλία ) για το αποκλειστικό συμφέρον των διεθνών επενδυτών και κερδοσκόπων  (και των ΗΠΑ φυσικά) οι οποίοι  σήμερα (αλλά και πριν) μας κλέβουν επιβάλλοντας μέτρα λιτότητας σε ότι είναι δημόσιο για να το αγοράσουν αύριο για δυο δεκάρες.  Μπορούν να το κάνουν γιατί τώρα εμείς, για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, είμαστε αληθινά χρεωμένοι, κι είμαστε εκβιαζόμενοι. Δεν  είναι τυχαίο πως στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχουν βρει στέγη 229 λομπίστες του Διεθνούς Δικαστηρίου των Επενδυτών και κερδοσκόπων, μια σχέση 4 προς 1 σε σχέση με όποιον εκπροσωπεί το συμφέρον των πολιτών.

Γνωρίζετε ποίος ήθελε την Ιταλία στη νομισματική ένωση? Η γερμανική βιομηχανία, ήθελε να εγκλωβίσει τη δική μας βιομηχανία, στο κοινό νόμισμα, έτσι ώστε να είναι αδύνατον στο μέλλον να υποτιμήσουμε τη λιρέττα και να γινόμαστε ανταγωνιστικοί απέναντι στο μάρκο και να πουλάμε περισσότερο από αυτούς. Καταλάβατε? Ο Πρόντι δεν είναι κουτός, είναι εγκληματίας.

*Σημείωση δική μου. Εμάς θυμάστε τη φάτσα εκείνου που έκανε όρκο ζωής να μπούμε? Τον θεωρείτε κουτό?...

vasiliskos2