Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη


Όταν ο πολιτικός θέλει να κάνει κάτι πολύ κακό σε βάρος του απλού κόσμου, να πάρει μια αντιλαϊκή απόφαση, αρχίζει να βάζει στους από καθέδρας μονολόγους του, την έννοια των συντεχνιών. Το έκανε συχνά ο Γιώργος Παπανδρέου, το κάνει πολύ συχνά ο Αντώνης Σαμαράς.

Το έκαναν όλοι οι προκάτοχοί τους. Δεν μπορούν να μιλήσουν απευθείας εναντίον του λαού, καθώς υποτίθεται ότι για το «συμφέρον» του παίρνουν τις αποφάσεις. Στόχος τους είναι να συνεγείρουν τα ένστικτα κι όχι τη λογική του απλού κόσμου.

Έτσι, θέλοντας να περάσει τα νέα καταστροφικά μέτρα μέσω του προϋπολογισμού, ο νυν πρωθυπουργός, με αυταρχικό αλλά όχι και πολύ πειστικό ύφος, τα ‘βαλε και πάλι με τις συντεχνίες το βράδυ της 11 Νοεμβρίου. “Το πάρτι των συντεχνιών τελείωσε”, “οι συντεχνίες καταρρέουν”, “τα υπολείμματα των συντεχνιών αντιστέκονται” και πολλά άλλα «πνευματώδη» ακούσαμε εκείνο το βράδυ. Και τ’ ακούμε πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια. Με άλλα λόγια, μας λένε, κάποιες συντεχνίες κρατούν όμηρο τη χώρα, εμποδίζουν να προχωρήσει μπροστά και μετατρέπουν την πορεία σε οπισθοδρόμηση.

Όχι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν φυσικά συντεχνίες, που κοιτάζουν μόνο την πάρτη τους. Και αντιδρούν όταν τη δική τους θέση πειράξει η κυβέρνηση, κι όχι του διπλανού ή της κοινωνίας γενικότερα. Τα παραδείγματα πολλά. Θα αναφέρω μόνο αυτά που προέρχονται από το χώρο της Δικαιοσύνης.

Οι δικαστές της χώρας παρακολουθούν ως απλοί θεατές τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια. Και πριν απ’ όλα την παραβίαση του Συντάγματος και των νόμων. Δική τους δουλειά δεν είναι να τηρείται η νομοθεσία στη χώρα και μάλιστα ο θεμελιώδης νόμος του Συντάγματος; Αντέδρασαν όμως μόνο όταν επιχειρήθηκε να γίνουν περικοπές στα δικά τους εισοδήματα.

Ανάλογη στάση τηρεί και ο δικηγορικός κόσμος, μαζί και ο υπουργός του Αντώνης Ρουπακιώτης. Που, ως συνεπή αριστερού νομικού (της ΔΗΜΑΡ), καθώς φαίνεται, η συνείδησή του ανέχεται να ξεπουλιέται η δημόσια περιουσία, να αυτοκτονούν άνθρωποι, να χάνεται το μέλλον των νέων, να κόβονται οι συντάξεις και οι μισθοί απ’ όλους, αλλά όχι και να υποτιμάται η θέση των νομικών! Κι οι νομικοί της χώρας δεν αντέδρασαν σε όλα αυτά, δεν αντέδρασαν στην περιφρόνηση των νόμων και του Συντάγματος από το κυβερνών πολιτικό σύστημα, αλλά αντέδρασαν μόλις άρχισαν οι περικοπές του δικηγορικού εισοδήματος.

Ναι, αυτό είναι συντεχνιασμός. Αλλά δεν νομίζω ότι ο Α. Σαμαράς αυτή τη μορφή της συντεχνίας υπονόησε στις καταγγελίες του. Τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα είχε στο νου του. Που φυσικά κι εκεί υπάρχουν συντεχνίες. Όμως είναι εκείνες οι ομάδες των συνδικαλιστών που επί δεκαετίες συναλλάσσονται με την εξουσία των πολιτικών. Δεν γεννήθηκαν μόνες τους στην ελληνική πραγματικότητα.

Αλλά ποιος είπε ότι όταν οι συντεχνίες αντιδρούν, για παράδειγμα στη μείωση των μισθών, στις απολύσεις προσωπικού, στις νέες φορολογίες, στο ξεπούλημα της χώρας, επειδή ακριβώς είναι συντεχνίες είναι και άδικο και εξωφρενικό και απαράδεκτο να αντιδρούν;

Και τελικά, ποιες είναι οι συντεχνίες στη χώρα; Και ποιος τις ανέδειξε σε συντεχνίες;

Ποιος μπορεί κατηγορήσει τους άλλοτε εργαζόμενους στην Ολυμπιακή επειδή είχαν το προνόμιο να μπορούν να ταξιδεύουν με έκπτωση στα αεροπλάνα ή να βάζουν τα παιδιά τους, κατά προτεραιότητα, στην υπηρεσία; Οι πολιτικοί δεν το αποφάσισαν αυτό;

Ποιος μπορεί να κατηγορήσει τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ ότι είχαν φτηνότερο ρεύμα; Οι πολιτικοί δεν το αποφάσισαν αυτό;

Μα η πανίσχυρη συντεχνία, αυτή που μπορεί να ξεπουλήσει τη χώρα ολόκληρη αρκεί να ενισχύσει τη θέση τη δική της και των δικών της, δεν είναι άλλη από εκείνη της κυβερνώσας πολιτικής! Όλο το σύστημα λειτουργίας δεν μοιάζει με αυτό μιας πολιτικής κοινότητας που εθελοντικά και αφιλοκερδώς προσφέρει εαυτόν για την κοινοτική ωφέλεια. Ούτε καν μιας επαγγελματικής συντεχνιακής ομάδας, ακόμη και θρασύτατης. Αλλά με της μαφίας!

Δείτε γύρω σας, όταν ολόκληρη η κοινωνία υποφέρει, πολλά μέλη της συντεχνίας της κυβερνώσας πολιτικής συνεχίζουν την ίδια ζωή. Πλουσιοπάρχοι μισθοί, ελάχιστη προσφορά και πολύ κακό στην Ελλάδα και τους Έλληνες.

Δείχνουν το δάκτυλο στους Έλληνες, ακόμη κι αν μιλούν για τις συντεχνίες, κι εκείνοι συνεχίζουν να έχουν καταθέσεις, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, εκατοντάδων χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ευρώ.

Τα παιδιά, οι σύζυγοι και τ’ ανίψια συνεχίζουν να διορίζονται σε επίλεκτες θέσεις, ακόμη κι αν δεν αξίζουν, με μόνο «προσόν» τη σχέση με τον υπουργό ή το βουλευτή. Συνεχίζουν να διορίζονται στην ελίτ της βουλής ή στα υπουργικά και βουλευτικά γραφεία. Συνεχίζουν να είναι μέσα σε όλες τις χρηματοδοτήσεις των προγραμμάτων.

Η συντεχνία αυτή έχει πολλά προνόμια.

Πολλά μέλη της έχουν το διαρκές προνόμιο να μην δουλεύουν ποτέ και να παίρνουν πολλαπλάσιο μισθό από τον σκληρά εργαζόμενο Έλληνα. Αν τελειώσει η βουλευτική τους θητεία, θα κάνουν μια καινούργια στην αυτοδιοίκηση. Μετά μπορεί να επιστρέψουν ξανά στην ελληνική ή να οδεύσουν στην ευρωπαϊκή βουλή.

Κι αν δεν καταφέρουν να εκλεγούν, με τον νόθο τρόπο που γίνονται οι εκλογές στην Ελλάδα, με ένα λαό που επειδή «πολυσυχάζει η ψυχή του, βούρκιασε», όπως λέει ο Καζαντζάκης, τότε θα διοριστούν σε κάποια θέση προέδρου ή διοικητή κάποιου δημοσίου οργανισμού, με χρυσές απολαβές.

Κι αν εργάζονταν σε κάποια υπηρεσία, όταν θα τελειώσουν την πολιτική τους καριέρα θα είναι πλέον διευθυντές στην υπηρεσία, αυτή στην οποία μπορεί να μην πάτησαν ούτε μέρα, να μην έγραψαν ούτε μεροκάματο.

Κι όταν θα τελειώσουν την πολιτική τους καριέρα, τότε θα έχουν ήδη προετοιμάσει τη θέση για το γιο ή την κόρη ή τον ανιψιό. Δείτε τα παραδείγματα στην Κρήτη, δείτε τα παραδείγματα σε όλη την Ελλάδα. Πάρτε τον κατάλογο των μελών της βουλής στα χέρια σας και διαβάστε πόσα ονόματα ξέρετε από τότε που πρωτοδιαβάσατε για πολιτική. Δεν είναι τα ίδια πρόσωπα, προφανώς, είναι άνθρωποι που κληρονομικώ δικαίω κατέχουν την έδρα στη βουλή, τη δημαρχία ή μια έδρα στην πολιτική, γενικότερα.

Διαβάστε πόσα ονόματα, στην Κρήτη ή την υπόλοιπη Ελλάδα είναι τα ίδια, στις ίδιες θέσεις, από τον 19ο αιώνα, ακόμη, σε αρκετές περιπτώσεις!

Αφήστε τις άλλες «ευκολίες» που μπορεί να έχουν, διαχειριζόμενοι κονδύλια και υπηρεσίες, λεφτά του δημοσίου, τα οποία μοιράζονται ανεξέλεγκτα σε παιδιά και κολλητούς, λες και το δημόσιο ταμείο, λες και ο δημόσιος τομέας λες και το κράτος τους ανήκει. Και ξαφνικά οι περιουσίες μεγαλώνουν, το ίδιο και οι λογαριασμοί στην τράπεζα, ενώ ο Έλληνας κάθε μέρα γίνεται πιο φτωχός.

Αφήστε το γεγονός ότι εκλέγονται ως εντολοδόχοι του λαού και την επομένη γίνονται, στην καλύτερη περίπτωση, υπηρέτες των διεφθαρμένων κυβερνητικών κομμάτων τους ή, στη χειρότερη, του εαυτού τους, χωρίς ουδείς να τους ελέγχει. Εξασφαλίζουν την επανεκλογή, αρκεί να έχουν την εύνοια του αρχηγού και του επίσης διεφθαρμένου κατεστημένου της ελληνικής κεντρικής μιντιοκρατίας, τα μέλη της οποίας συναλλάσσονται διαρκώς με το πολιτικό σύστημα (Και τελευταία, πέραν από ψευδολόγοι, τρομοκράτες του ελληνικού λαού, εμφανίζονται να μιλούν και εξ’ ονόματος των ίδιων των τοκογλύφων δανειστών και εκβιαστών του απλού κόσμου. Ενώ οι ίδιοι μιντιοκράτορες διεκδικούν το «δικαίωμα» να ελέγχουν τις διαδηλώσεις, να δίνουν άδεια σε όποια τους αρέσει, να μαλώνουν όποια κοινωνική ομάδα, δικαίως ή αδίκως, κινητοποιείται, με όμορφο ή άγριο τρόπο. Πρέπει τώρα αν θέλουμε να διαμαρτυρηθούμε, εκτός από τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Κουβέλη, τον Βορίδη και τον Άδωνη Γεωργιάδη, να παίρνουμε άδεια από τον Ευαγγελάτο, τον Πορτοσάλτε, τον Πρετεντέρη, τον Τσίμα, την Τρέμη και τον Καψή!).

Ποιος μιλάει λοιπόν για συντεχνίες στην ελληνική κοινωνία;

Πότε θα αποκτήσει επιτέλους το πραγματικό της περιεχόμενο η πολιτική στην Ελλάδα; Πότε θα αντιληφθούν εκείνοι που την ασκούν, κυρίως οι έχοντες διοίκηση, δηλαδή οι κυβερνώντες, οι διοικούντες δήμους περιφέρειες, οργανισμούς, ότι η εκπροσώπηση ενός λαού, ακόμη κι αν έχει βουρκιάσει η ψυχή του, είναι η ύψιστη τιμή και ευθύνη; Και δεν μπορεί να είναι χρυσοφόρο επάγγελμα;

Κι επειδή δεν θα το καταλάβουν, αυτό που είναι ανάγκη σήμερα στην πληγωμένη Ελλάδα είναι να διαλυθεί η μαφιόζικη συντεχνία της κυβερνώσας πολιτικής.

Και να ξαναγεννηθεί η πολιτική στην Ελλάδα. Με νέους όρους, με γνήσιους όρους εκπροσώπησης του έθνους και του λαού, όπως ορίζει το Σύνταγμα. Με πρώτο όρο την εθελοντική προσφορά στο κοινωνικό σύνολο και την πατρίδα.

Κι αυτό δεν θα συμβεί με «παραχωρήσεις» των μελών της συντεχνίας. Ούτε με «αυτοκάθαρση». Αλλά με την απόφαση των ανθρώπων της Ελλάδας, του λαού της. Των Ελλήνων. Όλων μας. Εμάς όλων που πρέπει κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε ένα χρέος έναντι και των παιδιών και της πατρίδας μας, κι όχι την οφειλή στον κουμπάρο βουλευτή ή υπουργό. Έχουμε την υποχρέωση να είμαστε Πολίτες κι όχι άτομα. Άνθρωποι, όχι άτομα.