Γιατί ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας έχει ως ιδανικό του την «Ελλάδα των νοικοκυρέων» και οι θαυμαστές των δικτατορικών καθεστώτων της Ελλάδας και οπαδοί του Χίτλερ εκπροσωπούνται στη βουλή.

Γιατί η χώρα παραμένει ένα «βαθύ προτεκτοράτο» με τους πολιτικούς του ταγούς και δημοσιογράφους να το διατυμπανίζουν, αρθρογραφώντας πως οι Έλληνες «είμαστε απ’ τους πιο γερμανόφιλους λαούς» και δίνουν σημασία «στις αποφάσεις που λαμβάνονται στο Βερολίνο» όπως παλιότερα με τις αποφάσεις του Λονδίνου και στη συνέχεια της Ουάσινγκτον.

Γιατί η Ελλάδα βρίσκεται στη μέγγενη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τα βουβάλια σκοτώνονται μεταξύ τους για το αν θα γίνουμε Ειδική Οικονομική Ζώνη ή αν θα έχουμε ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ.

Γιατί κάθε ανιστόρητο σκουπίδι βρίσκει δημόσιο βήμα να αναπαράγει λίβελους κατά της «διεφθαρμένης δημοκρατίας», του «σάπιου συνδικαλισμού» και του «σοβιετικού ελληνικού συστήματος»!

Γιατί η Αριστερά «λιθοβολείται» ως λόμπι της δραχμής.

Γιατί πολύ απλά «το μεγάλο μας τσίρκο» αναβιώνει σε νέα μνημονιακή έκδοση.

Σήμερα λοιπόν χρειάζεται μνήμη και μόνο μνήμη. Ιστορική μνήμη. Γιατί «ο ασθενής» μπήκε «εις το γύψο»

Επειδή η Ελλάδα ήταν των «εθνικοφρόνων ελλήνων» και ο κομμουνισμός ήταν ο «εχθρός του έθνους».

Επειδή η Ελλάδα «ανέπνεε με δύο πνεύμονες» έναν αμερικανικό και έναν βρετανικό.

Επειδή η Ελλάδα είχε υπό διωγμό τους αγωνιστές κατά του φασίστα κατακτητή και όσους εμπνέονταν απ’ το όραμα μιας αυτοδύναμης ανάπτυξης της οικονομίας με το λαό αφέντη στον τόπο του.

Επειδή η Ελλάδα έδωσε συγχωροχάρτι στους δοσίλογους της κατοχής για να κάνουν πάρτι το αμερικανικό δολάριο και οι γερμανικές και γαλλικές εταιρείες.

Επειδή η Ελλάδα παρέμενε «ένα πεδίο βολής που ασκούνται ξένοι φαντάροι», ήταν στο ΝΑΤΟ και συνδέθηκε με την τότε ΕΟΚ.

Επειδή η Ελλάδα ήταν μια χώρα του παρακράτους, της ΕΚΟΦ, της Καρφίτσας, των τρίκυκλων, του Κοτζαμάνη.

Επειδή στην Ελλάδα κυριαρχούσαν τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και η πιο ανάπηρη αστική δημοκρατία της Δυτικής Ευρώπης.

17 Νοέμβρη 1973: Ημέρα μνήμης και ευκαιρία στοχασμού,

Σήμερα που ο «ασθενής» έγινε «Τιτανικός» και οι κυβερνώντες τον θεωρούν ως την πιο «διεφθαρμένη χώρα», έχοντας από καιρό κηρύξει «το τέλος της Μεταπολίτευσης».

Σήμερα που οι Νεοναζί και οι φανεροί και κρυφοί υποστηριχτές τους προσπαθούν ύπουλα να εξωραΐσουν το Χουντικό καθεστώς, αμφισβητώντας καταρχήν την ύπαρξη δολοφονημένων αγωνιστών.

Σήμερα που η Νεολαία του κυβερνώντος κόμματος, η ΟΝΝΕΔ μας καλεί να «μετατρέψουμε το Πολυτεχνείο σε κοινωνικό μνημείο μιας Ελλάδας που θέλουμε να ξεχάσουμε».

Σήμερα που η αστυνομία απαγορεύει τις συναθροίσεις.

Σήμερα που οι ίδιοι οι κυβερνώντες δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα, τσαλαπατώντας τη βουλή και κάνοντας κουρελόχαρτο το Σύνταγμα.

Σήμερα που οι φωνές της υποτέλειας στριγγλίζουν ότι το ευρώ είναι φετίχ και το μνημόνιο ευλογία.

Σήμερα που επανέρχονται στη μνήμη μας οι εποχές του Νικηφορίδη, του Λαμπράκη και του Πέτρουλα καθώς απεργοί διαδηλωτές υπογράφουν με τη ζωή και το αίμα τους τη συνδικαλιστική τους δράση κατά του μνημονίου και του ευρώ.

Σήμερα που μας υπόσχονται ανάπτυξη ως θυγατρικής του ιμπεριαλισμού, σήμερα που «στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες και ξυρίστηκαν και οι Έλληνες μεσίτες»  πρέπει να ξανασκεφτούμε ότι «πάντα ο ίδιος όρκος μένει».

Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Δικαιοσύνη.

inprecor