της anatatat


Φθινόπωρο που λες… Βαθύ φθινόπωρο. Όπως λέμε βαθύ πορτοκαλί, λίγο πριν το φανάρι ανάψει κόκκινο. Όχι μην ανοίγεις  την ομπρέλα. Θα σου την σπάσω. Μην με κοιτάς έτσι, το εννοώ. Κάτι μ’ έχει πιάσει σήμερα, απροσδιόριστο.  Προσπάθησε να αισθανθείς αυτήν την εξαγνιστική βροχή να διώχνει από πάνω σου όλα τα κακά. Όποιο αμάρτημα κρυφό έχεις διαπράξει. Οτιδήποτε βλαβερό σε κατατρώει. Είμαι μισοσίγουρη πως δεν έχεις να χάσεις κάτι. Μύρισέ την, άκουσέ την καθώς πέφτει στο έδαφος με τον δικό της πάντα μοναδικό και ακανόνιστο ρυθμό. Δεν χρειάζεται να τραγουδήσεις ούτε να χορέψεις κάτω από τις στάλες της για να το απολαύσεις. Μην ακούς τις χαζομάρες που λένε. Ξέχνα για λίγο τις ταινίες που έχεις δει. Αυτές είναι μονταρισμένες. Εσύ είσαι στο εδώ και στο τώρα, πώς να το κάνουμε; Εκμεταλλεύσου το. Αφέσου. Από το ψηλότερο σημείο του κεφαλιού σου μέχρι το πιο μικρό τσαλαπατημένο δαχτυλάκι του ποδιού σου.

Τώρα δώσε μου την ομπρέλα σου που δεν λέει να ξεκολλήσει από το χέρι σου και πες μου… Για τι θες να μιλήσουμε;

Δεν θα μου πεις; Δεν σου αρέσει να μιλάς πολύ, ε;  Τι μπορούμε να πούμε κάτω από τη βροχή, δεν ξέρω κι εγώ.

Όνειρα; Ποια είναι τα όνειρά σου;  Έχεις πολλά ή ένα; Εγώ έχω αρκετά, μη φανταστείς κάτι σπουδαίο, αλλά να, δεν τα εκμυστηρεύομαι σε κανέναν. Σαν να πρόκειται για ευχές που άμα τις πω δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ.

Φίλους; Έχεις φίλους; Εγώ όχι πάρα πολλούς. Μη φανταστείς. Λίγους μόνο και πολύ καλούς. Από τους καλύτερους θα έλεγα, νιώθω τυχερή, εσύ;

Ποιο είναι το πιο συναρπαστικό πράγμα που έχεις κάνει ποτέ;  Εγώ μη φανταστείς, δεν νομίζω πως έχω κάνει τίποτα συναρπαστικό. Στο μέλλον το ελπίζω.

Ναι αλλά δεν απαντάς και νιώθω αμήχανα. Πάλι για μένα λέω. Πες μου εσύ ένα θέμα, κάτι…

Ίσως με βαριέσαι και με βαριέμαι κι εγώ. Οι σκέψεις μου όμως με βασανίζουν κι αν δεν τις μοιραστώ θα εκραγώ.  Τώρα που το λέω, βέβαια, ακούγεται πολύ εγωιστικό. Στο κεφάλι μου ακουγόταν διαφορετικά. Με συγχωρείς. Ίσως  έχεις κουραστεί να ακούς.  Ίσως έχεις ανάγκη να παραμείνεις σιωπηλός και τίποτε παραπάνω. Θα κάτσω τότε καθισμένη στο χώμα να χορτάσω τη σιωπή σου και τις λίγες παραπάνω, μουσκεμένες πια σκέψεις μου.

Φαντάσου κάτι λοιπόν. Τώρα. Εδώ. Μαζί με τη βροχή. Κι άμα θελήσεις να μου πεις κάτι καθώς εγώ θα μετρώ τις σταγόνες στο πρόσωπό σου, ψιθύρισέ μου για να μην τρομάξω.


Μα καλά τι σόι άνθρωπος είσαι τέλος πάντων;