της Μαρίας Νομικού


Βαρέθηκα… Σιχάθηκα… Κάποτε έλεγα να μείνω εδώ και να παλέψω. Κοινωνικοί μετασχηματισμοί, δυσκολίες, αγώνες για να μην ισοπεδωθούν όλα, εξορθολογισμός του παραλόγου, «επανάσταση του αυτονόητου»… Φάνταζαν όλα αυτά γοητευτικά. Ήθελα να ήμουν εδώ όταν θα άλλαζε η χώρα μου. Να είμαι κι εγώ κομμάτι αυτής της αλλαγής για να την πάρω από το χέρι και να την πάω προς τα εκεί που θέλω. Όσο μπορώ, όσο αντέχω…

Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, το επαναλαμβάνω ότι σιχάθηκα! Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει όταν ο οργανισμός έχει σαπίσει σε ενδοκυτταρικό επίπεδο. Δεν μπορώ να ελπίζω άλλο γιατί θα χάσω τη ζωή μου σε μια αίθουσα αναμονής. Αυτό είναι για τη γενιά μου η Ελλάδα του σήμερα: «Μια αίθουσα αναμονής με στοιχειά για να παλεύεις πίσω από τα καθίσματα».

Κι όμως, εγώ θέλω να περάσω μπροστά από αυτά τα καθίσματα. Να σταθώ για μια στιγμή μπροστά από το βρυχώμενο αεροπλάνο… Να αναλογιστώ όσα κατάφερα, όσα έζησα, όσα μου στέρησαν χωρίς να με ρωτήσουν… Αυτά που πάλεψα και αυτά που άφησα, σε τούτη εδώ τη σπιθαμή της γης… Να σταθώ για μια στιγμή κι ύστερα να ανοίξω τα φτερά μου κι ας πονούν… Να σταθώ για μια στιγμή κι ύστερα να ανοίξω τα φτερά που άλλοι προσπάθησαν να κόψουν.