της Penny Inwonderland


Είναι πρωί. Κάθε πρωί. Σε ένα σπίτι ετούτης της χώρας. Μόλις έχω σηκωθεί από το κρεβάτι. Ακόμη δεν έχουν ανοίξει τα μάτια. Ούτε καφέ έχω φτιάξει. Ούτε νερό στο πρόσωπο ακόμα. Ούτε τι μέρα είναι ξέρω, δεν έχω ξυπνήσει ακόμη καλά καλά. Ομως ξέρω που πηγαίνω. Στη μπαλκονόπορτα. Στα παράθυρα. Σε όλες τις κουρτίνες του σπιτιού. Τις ανοίγω. Αυτό το χσσσστ φέρνει κάθε πρωί μέσα στο σπίτι το Φως. Βασίζομαι στο φως. Ακόμη κι αν είναι Χειμώνας. Ακόμη κι αν βρέχει. Το ξέρω πως το Αττικό Φως δε με προδίδει ποτέ. Όταν γυρίζω στο διάδρομο νιώθω πίσω μου το φως να προσπαθεί να μπει σε κάθε γωνία και χαραμάδα του σπιτιού, να με ακολουθεί, να με γραπώνει, να προσπαθεί να χωθεί μέσα στα ρούχα και στα μαλλιά μου. Και ξέρω πως θα τα καταφέρει. Οταν θα καθίσω με τον ζεστό καφέ, αυτό το Φως έχει ήδη αρχίσει την κάθαρση μέσα στις γωνίτσες του σπιτιού, του μυαλού, των ματιών.

Θέλω να ζω πάντα σε ένα σπίτι που θα το λούζει το φως ακόμη και το Χειμώνα. Που θα ανάβω τις αρρωστιάρικες λάμπες οικονομίας μόνο τη νύχτα. Που η βροχή, η καταιγίδα και το χιόνι γίνονται γιορτή γιατί δεν είναι κάτι συχνό.

Η χώρα μου είναι μικρή. Μικρά τα σπίτια. Μικρά τα δωμάτια. Μικρές οι αποστάσεις. Αλλά γεμάτη. Δυο βήματα οι θάλασσες από όπου βρίσκεσαι. Δύο βήματα και τα βουνά από παντού. Ενα βήμα ο κάθε φίλος από τον άλλο.

Προχθές μια φίλη με ρώτησε γιατί δε θέλω να φύγω. Είπα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό: “Γιατί εδώ είναι η ζωή μου, οι φίλοι μου, η οικογένειά μου” … Η απάντηση με ξάφνιασε: “Ναι ρε Πέννυ αλλά η ζωή δεν είναι οι φίλοι” (!)

…Και τι είναι τελικά η Ζωή? Αν όχι οι φίλοι? …Μήπως η δουλειά? Ο μισθός? Εγώ τη δουλειά ένα εργαλείο τη θεωρούσα πάντα. Ενα εργαλείο που σε βοηθάει να ζήσεις όλα τ’ άλλα. Εδώ και λίγο καιρό, αυτό το εργαλείο το έχασα. Και ανακάλυψα κάτι : η Ζωή δε χάθηκε! Είναι ακόμη εδώ. Και οι φίλοι, και οι άνθρωποι που αγαπώ, και το φως, και ο χρόνος μου που μεγάλωσε μου έφερε κι άλλα δώρα. Πολλά άλλαξαν. Και τα περισσότερα όχι προς το χειρότερο. Το αντίθετο τολμώ να πω.

Εδώ τα μαθαίνω ΟΛΑ. Οχι μόνο τα ήρεμα. Ολα. Ανακαλύπτω τη ζωή στο σύνολό της. Μαθαίνω πώς είναι να έχεις, αλλά και να χάνεις. Μαθαίνω και το γέλιο και το κλάμα  και το ξάφνιασμα, … την οργή, την αναζήτηση, την αφύπνιση, την ελπίδα… Τη Φωτιά αλλά και το Νερό που τη σβήνει.

Οι μέρες μου ξαφνικά γέμισαν με ένα σωρό πράγματα που Πρέπει να κάνω… Να γίνουν… Ναι, μέσα στα Θέλω προστέθηκαν και πολλά Πρέπει. Ομως πολλά από αυτά τα καινούρια Πρέπει άρχισαν ήδη να γίνονται Θέλω!

Θέλω να μάθω. Θέλω να ανακαλύψω. Θέλω την αλήθεια. Θέλω και να τη μοιραστώ. Θέλω να αλλάξω πολλά. Θέλω να είμαι εδώ όταν θα αρχίσουν ν’ αλλάζουν. Θέλω να ανήκω στους αισιόδοξους. Θέλω να μη με διώξει κανείς από το σπίτι μου. Θέλω ετούτος ο τόπος να μην αδειάσει. Και αύριο και μεθαύριο να είναι ακόμη εδώ. Θέλω να μη φοβάμαι. Θέλω να μη φοβάται κανείς. Θέλω να δω τα χαμένα χαμόγελα να επιστρέφουν. Δεν έχω βρει τους τρόπους. Αλλά Θέλω να τους βρω. Θέλω να μείνω.

Εξ’ άλλου ποτέ δεν ονειρεύτηκα μία ζωή σαν ακίνητη λίμνη….