του Δημήτρη Τσίτου


Όταν η αδικία ξεπερνά τα όρια των αντοχών και των ανοχών, τότε κάποιος συνειδητοποιεί πλήρως την πραγματική ουσία της δικαιοσύνης.

Η δικαιοσύνη – ως αγαθό ζωής – πρέπει να είναι κοινό και προσιτό (διαθέσιμο) προς όλους, μη διαπραγματεύσιμο και απόλυτο.  Θεσμικά – υποτίθεται – ότι περιφρουρείται και διαφυλάσσεται από την συντεταγμένη κοινωνία και οι τοποτηρητές της είναι πρόσωπα σεβαστά παραδεκτά ουδόλως αμφισβητούμενα.

Τα πρόσφατα χρόνια η Ελλάδα έχει περιέλθει σε μια κατάσταση όπου τα πάντα αμφισβητούνται και σ αυτόν τον κυκεώνα έχει το μερτικό της και η δικαιοσύνη ως αγαθό μη παρεχόμενο προς όλους ισομερώς και αδιακρίτως.

Η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά το πολιτικό σύστημα – με τους λειτουργούς του και τους πέριξ αυτών δορυφορούμενους . Τα όσα είδαμε να συμβαίνουν, και να βιώνουμε, κατά τις δύο τελευταίες κυβερνήσεις  –αλλά και πιο πριν -  αποτελούν πρωτοφανή γεγονότα σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η ψυχοσύνθεση και οι συμπεριφορές του ραγιαδισμού – προφανώς ενυπάρχουν πλέον στο DNA μας – τους οδήγησαν να απεμπολήσουν κάθε εθνική αξιοπρέπεια και να αποδεχθούν, στο όνομα της σωτηρίας της χώρας, επαχθέστατους όρους και απίθανες δεσμεύσεις ενώ είχαν τη δυνατότητα – αν πραγματικά τους ενδιέφερε η σωτηρία της χώρας – να ενεργήσουν με άλλους τρόπους.

Το αποτέλεσμα είναι ότι διερράγη ο κοινωνικός ιστός και δεν πρόκειται να αποκατασταθεί ποτέ.  Τώρα όμως δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον λαϊκισμό που ανεπιστρεπτί είχε εγκαταστήσει το ΠΑΣΟΚ όταν ξεκίνησε πολτοποιώντας τα πάντα, αλλά μια εθνική καταστροφή η οποία είναι χειρότερη από τη Μικρασιατική καταστροφή  και τα επακόλουθα του δευτέρου, και στη συνέχεια του εμφυλίου, πολέμου.

Οι ξένοι εταίροι, χολωμένοι από τις περίεργες διελκυστίνδες που δημιουργούσαν – και συνεχίζουν να δημιουργούν οι πολιτικοί – αφού έφτασαν τη χώρα σε κατάσταση απογύμνωσης απ όλα τα συστήματα και τις δυνατότητες άμυνας, την αποδυνάμωσαν  κυριολεκτικά ώστε να μην έχει καθόλου επιλογές, προχωρούν τώρα στον απόλυτο εξευτελισμό των Ελλήνων με τερτίπια του τύπου «θα δώσω τη βοήθεια, δεν δίνω τη βοήθεια, σκέπτομαι αν θα τη δώσω, μήπως και πρέπει να μη τη δώσω, ας δούμε τους όρους με τους οποίους θα τη δώσω».  Η υπόσχεσή τους όμως, μέχρι να ψηφισθεί το περιβόητο μνημόνιο ήταν «ψηφίστε το και θα εισπράξετε».

Τα λεφτά είτε δοθούν είτε όχι, δεν πρόκειται να σώσουν τη χώρα.  Μια τρύπα θα βουλώσουν μόνο και ίσως αυτό είναι εκείνο που επιθυμούν οι περισπούδαστοι πολιτικοί μας άνδρες. Το κακό όμως έχει γίνει.

Ο κόσμος κατάλαβε πολύ καλά ότι οι ξένοι μας κορόιδεψαν.  Κάτι περιμέναμε να γίνει και δεν έγινε ενώ η ταπείνωση ξεπέρασε όλα τα όρια.  Σχολιάζουν με σαρκασμό ότι το σύστημα δεν μπορεί να κάνει τους έλληνες να πληρώνουν εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς!

Η αποτυχία του πολιτικού συστήματος είναι πλήρης και παταγώδης.

Τα αντιμνημονιακά κόμματα δικαιώνονται και πάνω σ αυτή τη δικαίωση θα στηρίξουν την επικράτησή τους.

Πραξικόπημα ήταν η κίνηση που έκαναν οι, κατά πλειονότητα σκοπίμως και παρανόμως ευεργετηθέντες και απολαμβάνοντες προκλητικά την υπερτροφία, υπάλληλοι της Βουλής των Ελλήνων.  Αυτή είναι η «ξεφτίλα» του συστήματος.  Βουλευτές να λένε και να ξελένε με παιδαριώδεις δικαιολογίες.  Κάποιοι άλλοι, βουλευτές κι αυτοί, κάνουν τον σκληρό και κόπτονται υπέρ των συμφερόντων του λαού για να αξιοποιήσουν τη στάση τους στις μελλοντικές τους εκστρατείες.

Ο αρχηγός του στρατού παίρνει μισθό καθαρίστριας ενώ κάποιοι άλλοι αποφαίνονται ότι δεν επιδέχεται ο μισθός τους μείωση.

Τα ΜΜΕ συνεχίζουν αδιάλειπτα το αισχρό έργο τους κόβοντας και ράβοντας κατά περίπτωση και υπαγόρευση.  Οι πλούσιοι και δυνατοί δεν σταμάτησαν ούτε να πλουτίζουν και να αυξάνουν τη δύναμη τους.  Ο κόσμος υφίσταται τα πάνδεινα εξαιτίας του ότι τίποτε πλέον δεν λειτουργεί.  Τα  ρεζιλίκια με τα φάρμακα και τα φαρμακεία είναι ενδεικτικά της κατάστασης.

Τα ξένα μέσα μαζικής ενημέρωσης φαίνεται ότι έχουν καταλάβει τι συμβαίνει και κρούουν –ποιοί;  Οι ξένοι!- τον κώδωνα του κινδύνου.  Ακόμη κι αν το κάνουν σκόπιμα και εκ του πονηρού είναι σημαντικό.

Οι κυβερνήτες της χώρας αναγνωρίζουν ότι τα μέτρα είναι άδικα.  Δεν τους εξέλεξε όμως ο λαός για να ψηφίσουν  και να εφαρμόσουν μέτρα άδικα.  Καθήκον τους είναι – ή μάλλον ήταν – να εφαρμόζουν μέτρα δίκαια.  Δεν έχουν λόγο να κυβερνούν.

Αυτή τη στιγμή αυτό που απαιτείται, σαν προϋπόθεση για την ομαλότητα στη χώρα, είναι μια «πειθαρχία» και η απόλυτη εφαρμογή των νόμων,  διότι η απειλή και τα ενδεχόμενα είναι πασιφανέστατα

Αυτή η «πειθαρχία» πρέπει να ξεκινήσει από τα εσωτερικά των αλαλούμ πολιτικών σχηματισμών και της υποτιθέμενης στρατηγικής τους.  Κατόπιν, πρέπει να επικρατήσει και στην κοινωνία – παντού όμως, παντού.

Ποιος είναι όμως αυτός ο ηγέτης που θα θελήσει, θα τολμήσει, θα πείσει και θα μπορέσει να βάλει τάξη;

Υπάρχει κάποιος άξιος;

kostasxan