Γράφει ο Spatοurnos


Κάπως έτσι δεν τελειώνεις κάθε σου φράση που έχει να κάνει με πράγματα αυτονόητα; Εσύ δεν είσαι αυτός ο άνθρωπος που αν σου πω ξεκάθαρα κάτι διαφορετικό από το κοινωνικά αποδεκτό θα μου απαντήσεις με στόμφο. 

«όχι βέβαια»; Αν σου πω πως είναι σωστό να σκοτώνεις παιδιά με ρουκέτες, εσύ δεν θα μου πεις «όχι βέβαια»; Αν σου πω πως είναι σωστό να αυτοκτονεί ο κόσμος επειδή δεν έχει δουλεία, εσύ δεν θα μου πεις «όχι βέβαια»;


Τι όχι βέβαια ρε άνθρωπε, αφού κάθε μέρα λες «φυσικά ναι»! Σοβαρά τώρα, πες μου ειλικρινά βλέποντας τα πάντα γύρω σου δεν τα αντιμετωπίζεις όλα με την ίδια απάθεια;  Θέλω να σου πω ότι για εσένα εγώ πιστεύω ότι, τον αποτρόπαιο και δολοφονικό πόλεμο που διεξάγει το Ισραήλ εναντίον παιδιών και αμάχων των αντιμετωπίζεις με την ίδια απάθεια που αντιμετωπίζεις και τα μνημόνια, την εξαθλίωση και την υποτέλεια τα οποία και αυτά οδήγησαν σε πολλές εκατοντάδες νεκρούς!

Δηλαδή θέλω να πω πως καταρχήν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την αμεσότητα το ενός έναντι του άλλου. Δεν μπορείς να νιώσεις υπεύθυνους για την ανατροπή όλων αυτών ούτε μια στιγμή. Γιατί;  Τι τρέχει πια με εσένα; Δεν γίνεται να απουσιάζεις από όλα. Δεν γίνεται όλοι να περιμένουν εσένα να βγεις έξω από το σπίτι και εσύ να έχεις πάρει αγκαλιά την Τρέμη με τον Πρεντεντέρη και να έχεις και παράλληλη σχέση με τον Ευαγγελάτο, και κρυφά να μου πετάς το «μια χούντα θα μας σώσει»  ή το άλλο « η χούντα έκανε έργα».

Ρε παιδάκι μου δεν θέλω να σε πληγώσω άλλωστε δεν είμαι και σε θέση να το κάνω, αλλά με αυτές σου τις απόψεις και την στάση σου πρέπει να σου πω ότι δεν είσαι μόνος σου έχεις μεγάλο μέρος της κοινωνίας μαζί σου. Οπότε δεν χρειάζεται να προσπαθείς να τους πείσεις. η κοινή λογική είναι μαζί σου. οι ψεκασμένοι και οι βαρεμένοι σε ακολουθούν. απλά τώρα που σε βρήκα εδώ θέλω να σου πω ένα δικό μου πρόβλημα (δεν θα συζητάμε όλο τα δικά σου), εγώ που πραγματικά δεν αντέχω την απάθεια σου, μπορείς να μου πεις τι να κάνω; Το να κόψω τον λαιμό μου δεν είναι λύση. περιμένω από εσένα μια λογική απάντηση για το τι να κάνω εγώ, αφού εγώ δεν μπορώ να σε πείσω τι θα έπρεπε να κάνουμε μαζί.  Μάλιστα, τίποτα, όπως το περίμενα το παίζεις εξυπνάκιας!

Θα το πάμε αλλιώς, κατά ένα περίεργο τρόπο  εσύ και άλλοι που εμπιστεύεστε τον Ευαγγελάτο όταν σας πει ότι είναι κακό που πέταξαν αυγά στον φούχτελ, εσύ λες το αντίθετο. Αυτό δεν σε έχει προβληματίσει ποτέ; Πως δηλαδή ο Ευαγγελάτος και κάθε άλλος μπορεί να σε πείσει ότι το ευρώ είναι καλό και το μνημόνιο απαραίτητο, αλλά δεν μπορεί να σε πείσει για ένα γιαούρτομα;  Και εκεί όμως πάλι σου την φέρνει. γιατί την επόμενη συλλαμβάνουν τρείς για την επίθεση, άρα σου την έφερε το αγαπημένο σου κανάλι και εκεί. Πάλι είχε δίκιο και προφανώς δεν το πιστεύει μόνο αυτό αλλά και οι εισαγγελικές αρχές του τόπου!

Άκου τώρα εγώ τόση ώρα προσπαθώ να παραλογίσω με κάθε λογική την ζωή που ζούμε. Ώρες ώρες πραγματικά ντρέπομαι, αισθάνομαι λίγος, στεναχωριέμαι γιατί, όλη μέρα προσπαθώ να ενημερώνομαι και να  συμβάλω στην ενημέρωση αλλά παράλληλα να βρίσκομαι και στους δρόμους και όταν κατεβαίνω και βλέπω έναν δρόμο άδειο ρε γαμώτο σε σιχαίνομαι! Ξέρω ότι είσαι σε άσχημη μοίρα όπως όλοι μας, τα πτυχία μας δεν έχουν αξία καμία (έχω ξεχάσει και που το έχω βάλει) . Δεν ξέρω αν εγώ είμαι πολύ ρομαντικός ή εσύ είσαι πολύ απαθής, αλλά πιστεύω πως θα σου άρεσε και εσένα  μια κοινωνία ζωντανή , μια κοινωνία χωρίς μίσος, μια κοινωνία απλά ανθρώπινη (με την έννοια του ζώου). Οι δρόμοι σου έχουν πεθάνει, το καταλαβαίνεις ; Η κοινωνία σου είναι νεκρή όπως και η δικιά μου, αυτό που αποκαλούσες κέντρο της πόλης έχει καταρρεύσει, πλέον είναι κέντρο λιγοστών διερχομένων.

Μια λέξη χίλιες εικόνες, κάπως έτσι θα ήθελα να βλέπεις τα πράγματα. Νομίζω πως γράμματα ξέρουμε ώστε να φτιάχνουμε από αυτά εικόνες (δεν μιλάω για αυτούς που και γράμματα να ξέρουν την μόνη εικόνα που έχουν στο μυαλό τους είναι ο φασισμός), να δημιουργήσουμε έναν άλλο πολιτισμό, μια άλλη ενημέρωση.
Ρε εσύ πραγματικά αν δεν το κάνουμε εμείς ποιον περιμένεις; Το εκλογικό ποσοστό να σε σώσει; Να φτιάξει εκείνο έναν άλλο πολιτισμό; Εδώ είναι που κολλάει το δικό σου «όχι βέβαια» αλλά δεν μου το λες. Φοβάσαι να σταματήσεις να ζεις όλη αυτήν την μιζέρια, να σταματήσεις να βλέπεις νεκρούς για ζωντανούς, να σταματήσεις να κάνεις υπομονή, να σταματήσεις να σφίγγεις το ζωνάρι και να έχεις την πείνα για καμάρι.

Πραγματικά αν εσύ νομίζεις, ότι το πρόβλημα σε όλα αυτά είμαι εγώ και ο κάθε εγώ που σου διαταράσσουμε το συνεχές του εγκεφάλου σου στο  μαμ -κακά - και νάνι, τότε τι να σου πω να φύγουμε. αμεεε σιγά μην σου κάνουμε την χάρη!

Και τώρα ένας μικρός διάλογος από ατούς που πραγματικά σε κάνουν να τρέμεις.
Μετά από πορεία, μας πλησιάζει διστακτικά ένα μικρό κοριτσάκι 7 ετών και μας ρωτά:
Κοριτσάκι: Εσείς εδώ μισητέ τους αλβανούς;
Εμείς: όχι, δεν είμαστε αυτοί που πιστεύεις.  Γιατί ρωτάς;
Κοριτσάκι: εμμμ εσείς είστε μαζί με τους αλβανούς;
Εμείς: Ναι, όλοι μαζί είμαστε.
Κοριτσάκι: ε τότε να σας πω και εγώ ότι είμαι μισή Αλβανίδα και μισή Ελληνίδα..
7 χρονών, το καταλαβαίνεις; Να φοβάται ρε μικρό παιδί, τα καθάρματα που ευθύνονται για όλα αυτά κάποια μέρα θα το πληρώσουν.
Κάνε κάτι βγες από το μαγαζί της απάθειας, δεν έχει μπάλα απόψε, βγες και δημιούργησε ότι μπορείς . βοήθα, πεθαίνουμε!