Είναι απόλυτα κατανοητό ότι ο Έλληνας πολίτης, ο άνθρωπος δίπλα μας, έχει κουραστεί από τα ατέλειωτα κείμενα που τον διαβεβαιώνουν για την τεράστια δύναμη που κρύβει μέσα του, για το πόσα μπορεί να κάνει, για να αλλάξει την τραγική κατάσταση που του επέβαλαν. Άλλωστε δεκαετίες τώρα έχει υποστεί μια μακρά και επίμονη πλύση εγκεφάλου για την κατωτερότητά του απέναντι όχι μόνο στους άλλους λαούς, αλλά και στους ανίκανους που εξαιτίας των ικανοτήτων τους στην περιοχή και στα μέρη της στοματικής κοιλότητας παριστάνουν και αυτοσυστήνονται ως σπουδαίοι.

Μεγαλωμένοι, εκπαιδευμένοι στην ηττοπάθεια, στην αίσθηση της κατωτερότητας, στη μοιρολατρία. Να κοιτάζουμε αυτούς που ξέρουμε ότι είναι ανάξιοι να μας αγναντεύουν από ψηλά, αναλωμένοι στην υπερφίαλη αυταρέσκειά τους, στην αλαζονεία του να είσαι ένα τίποτα και να πατάς στα πτώματα όλων αυτών που ξέρεις ότι είναι καλύτεροι από σένα, αλλά τους έχεις στα πόδια σου και γελάς εις βάρος τους.


Μεγάλα λόγια από όλες τις πλευρές. Μεγάλα λόγια για αγώνες, για πάλη.. Λόγια κενά από ανθρώπους που είναι ψηλά στο ίδιο σύστημα που υποτίθεται ότι πολεμούν, το οποίο τους ανέβασε ψηλά με το αζημίωτο. Άνθρωποι που ξέρεις ότι καραδοκούν σαν τους γύπες να εξαργυρώσουν ξανά την όποια σου προσπάθεια, για να σε πατήσουν ξανά και να επιπλεύσουν στο δικό σου αίμα, γελώντας που για άλλη μια φορά σε ξεγέλασαν με μεγάλα λόγια που σε έκαναν να μη δεις το πόσο κούφιοι είναι οι ίδιοι, τενεκέδες που απλά σε ξεκουφαίνουν, καθώς σέρνονται στους γκρίζους δρόμους της χώρας που έκτισαν με το έτσι θέλω, χωρίς να σε ρωτήσουν.

Βαρέθηκες, βαρεθήκαμε ανθρώπους που μιλούν μεγάλα λόγια που ίσως τα πιστεύουν ίσως και όχι - ανθρώπους που τους νιώθεις ξένους. Σου μιλούν για τη δύναμή σου άνθρωποι που σε έκαναν αδύναμο.

Μια ζωή συναισθήματα. Που βαραίνουν περισσότερο τον τελευταίο καιρό. Σου λένε να παλέψεις, αλλά ηχεί τόσο ψεύτικο, τόσο νεκρό που σβήνει αμέσως μόλις αντικρίζεις τις δυνάμεις καταστολής - ίσως, επειδή ούτε αυτοί που σου λένε να παλέψεις δεν το πιστεύουν, είναι ανίκανοι να σε εμπνεύσουν. Ίσως, γιατί σ' αυτούς βλέπεις τους ίδιους που πριν λίγα χρόνια σε έβγαλαν στους δρόμους για κάποια ιδανικά και τώρα έγιναν τα αιμοβόρα ρετάλια που έλιωσαν με τα πόδια τους αυτά τα ιδανικά.Πώς να πιστέψεις ξανά σε ιδανικά;

Δε νιώθω φόβο, ή απόγνωση, νιώθω θυμό, μόνο θυμό. Όχι, για τον εαυτό μου, όχι, για τα όνειρά μου που τα σκότωσα απάνθρωπα με τα χέρια μου, γιατί ήξερα πως δε θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα. Πλέον, δεν ονειρεύομαι τίποτα για τον εαυτό μου, γι' αυτό και δε θυμώνω για μένα. Δε με νοιάζει που δεν κάνω όνειρα για μένα - με θυμώνει που δεν μπορούν να ονειρεύονται οι άλλοι, οι άλλοι που δεν είναι σαν και μένα.

Θυμώνω που καταστρέφουν τις ζωές των άλλων. Θυμώνω που βλέπω ανθρώπους να ζητιανεύουν με μάτια κενά. Θυμώνω που υπάρχουν άνθρωποι που αναγκάζονται να παρακαλέσουν για λίγο φαγητό και να σε ευχαριστούν με άπειρη ευγνωμοσύνη, επειδή τους έδωσες λίγο φαγητό. Θυμώνω που βλέπω ανάπηρους ανθρώπους να τρέχουν να βρουν τα φάρμακα που τους στερούν και να νιώθουν απόγνωση μπροστά στο αύριο. Θυμώνω γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν ικανότητες, έχουν προοπτικές που δεν τους αφήνουν να τις αξιοποιήσουν.

Θυμώνω που αυτοί που άρπαξαν τα πάντα από αυτήν τη χώρα και τους ανθρώπους της έχουν το θράσος να βγαίνουν και να μιλούν με απύθμενο θράσος και απύθμενη αλαζονεία, για να πουν ότι μας έσωσαν, ή θα μας σώσουν, αρνούμενοι πεισματικά να ακούσουν τους ανθρώπους, και σπέρνοντας ακόμη και τώρα τη διχόνοια, ενώ οι Έλληνες έχουν τα ίδια προβλήματα. Θυμώνω, γιατί καταλαβαίνω πως όλοι είναι μέλη της ίδιας παράστασης με διαφορετικούς, αλλά εξίσου καίριους για τους καταστρεπτικούς σκοπούς των αφεντικών τους ρόλους. Θυμώνω, γιατί αυτοί στους οποίους βασίζονται οι κουρασμένοι άνθρωποι είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.

Θυμώνω που δε βλέπω τίποτα αληθινό, αλλά όλα τα ψέματα να προσπαθούν να ξεγελάσουν και να ''εμπνεύσουν''. Θυμώνω που δεν υπάρχει κάποιος αληθινός να πει σε όλους - συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους - ''ντροπή σας! Δε νοιάζεστε, απλά παίζετε ρόλους''. Πάντα φοβόμουν το θυμό μου για το πού μπορούσε να με οδηγήσει - πάντα φοβόμουν τον εαυτό μου... Και νομίζω πως αυτό ισχύει για τους περισσότερους, όλους αυτούς που παραμένουν στο περιθώριο, παρακολουθώντας τους φελλούς να επιπλέουν και να πνίγουν τους υπόλοιπους ατιμώρητοι.