Δεν είναι τυχαίο που το τελευταίο διάστημα έχω πάρει τα βουνά και τους λόφους. Θέλω ορίζοντα. Θέλω το μάτι μου να βλέπει μέχρι εκεί που ο ουρανός «αγγίζει» τη Γη. Ποτέ πριν δεν είχα καταλάβει πόσο σημαντικός είναι ο ορίζοντας για εμένα.

Είναι ο ορίζοντας που έχει χαθεί για τη χώρα μας. Η ελπίδα. Το ταξίδι. Το ταξίδι του νου και του σώματος. Το ταξίδι της ψυχής.

Δεν θέλω να γίνω μελοδραματικός αλλά τραβάμε ο ένας τον άλλον προς τα κάτω. Συνέχεια.

Βυθιζόμαστε. Και ο ορίζοντας εξαφανίζεται. Ο ουρανός μας πλακώνει.

Προσπαθώ να θυμηθώ ποια ήταν η τελευταία φορά που φάνηκε ο ορίζοντας.

Ήταν ανάμεσα στις εκλογές του Μαΐου και τις εκλογές του Ιουνίου.

Εκεί ένιωσα μια αλλαγή στους ανθρώπους γύρω μου. Είδα την ελπίδα στα μάτια τους.

Ίσως να μην υπήρχε ελπίδα και τότε. Ίσως να ήταν η ανάγκη να νιώσουν ελπίδα. Να πιστέψουν σε κάτι.

Είναι σαν τον έρωτα. Είναι φορές που δεν είσαι ερωτευμένος, η μούσα απουσιάζει αλλά έχεις ανάγκη να ερωτευτείς. Και τότε στα μάτια σου η κότα γίνεται γερακίνα. Το σπουργίτι αετός.

Κι αν δεν έχεις ελπίδα, αν δεν έχεις ορίζοντα, έρχεται η κατάθλιψη.

Παλιότερα ήταν ντροπή η κατάθλιψη. Ήταν ταμπού. Ήταν κοινωνικό στίγμα να έχεις κατάθλιψη.

Σήμερα είναι ντροπή να μην έχεις κατάθλιψη.

Σέβομαι τους ανθρώπους που πάσχουν από κατάθλιψη. Είναι η απόδειξη πως έχουν ψυχή. Ψυχή που αρρωσταίνει.

Αλλά δεν μπορεί μια ολόκληρη κοινωνία να έχει κατάθλιψη. Αυτό είναι κατάρα. Είναι ασφυξία.

«Θα αυτοεξοριστώ» είπα, με παιγνιώδη διάθεση, χτες το βράδυ σε μια φίλη. Όχι σαν τη Ζωή Λάσκαρη στη Μύκονο. Θα αυτοεξοριστώ κανονικά. Στο εξωτερικό. Σε χώρα μακρινή, άγνωστη και περήφανη.

Κι αν δεν βρω τον τρόπο να βιοποριστώ εκεί, θα στέλνω γράμματα σε φίλους και γνωστούς, εκλιπαρώντας να μου στείλουν μερικά χρήματα για να μπορέσω να επιζήσω. Δεν είναι ντροπή. Το έκανε και ο Καζαντζάκης.

Και μετά σκέφτομαι «γιατί να αυτοεξοριστώ;». Αφού κι εδώ εξόριστος είμαι.

Αλλά μπορώ ακόμα να ανεβαίνω στους λόφους. Και να βλέπω τον ορίζοντα.

pitsirikos