...θα τους γνωρίσεις; Πάλι;

Ο κόσμος που ζούμε σήμερα δεν υπάρχει. Σκιές στους τοίχους βλέπουμε, νεκρών ανθρώπων, νεκρών εποχών, νεκρών ονείρων.

Ο νέος κόσμος έχει αρχίσει ήδη να θεμελιώνεται μέσα στον κρατήρα, μέσα στον τάφο του παλιού. Κι όμως, μας ξεγελάνε οι σκιές των νεκρών και νομίζουμε σαν τα ορφανά παιδάκια πως μα σε πέντε, μα σε δέκα, μα σε χίλια δεκαπέντε χρόνια, "πάλι δικά μας θα 'ναι"...

Τολμούν και κάποια αδέλφια να το ψιθυρίζουν σαν πίστη βαθιά, ενοχική, σχεδόν ανομολόγητη. Οταν, για παράδειγμα, μιλούν για "αποκατάσταση μισθών ή συντάξεων στα προ του μνημονίου επίπεδα".

Χαμογελάς. Για τον δοσοεξαρτημένο σου σύντροφο που ακόμη ρέγεται το βυζί της μάνας του και το λογιστήριο του πρώην εργοδότη του που σήμερα συγκαταλέγεται στις λίστες Λαγκάρντ, μέσα σε χαμένα στικάκια.

Αλλοι -ολιγοφρενείς, αυτοί- τολμούν και υπόσχονται "περασμένα μεγαλεία"...
Και άλλοι σπεύδουν να πιαστούν από τη χλαμύδα του ρήτορα μπας και καταφέρουν να βρεθούν μετά πιασμένοι στα νέα πράγματα...

Πολλούς, μα πάρα πολλούς, από την απέναντι όχθη, τα απέναντι πεζοδρόμια, τα απέναντι κάστρα και χαρακώματα τους βλέπω...

Τους έχω ξαναϊδεί...

Δεν ήταν καν ανάγκη να τους γνωρίσω πάλι...

Τρούπωσαν! Στις παρέες και τις συναθροίσεις μας... Αυτοί που κάποτε ήσαν οι κυνηγοί και οι βασανιστές μας, τώρα λανσάρονται στην πρώτη τη γραμμή. Δήθεν με ταπεινότητα και πίστη στην ανάγκη ανατροπής και κοινού μετώπου...

Παρ' όλα αυτά, το σαλάκι στην άκρη των χειλιών τους δεν κρύβεται. Ούτε ο κοφτερός κυνόδοντας... Ούτε το όραμα μιας θεσούλας στην ΕΡΤ -λέμε τώρα, ένα τυχαίο παράδειγμα...

Συντάσσονται τώρα... Συντεταγμένα πορεύονται... Οπως έκαναν πάντα... Στις αρχές... Να, από το 81 μέχρι το 85 ας πούμε - άλλο ένα εντελώς τυχαίο παράδειγμα...

Αυτούς!
Τους βλέπεις;
Το ήξερες ότι σαν φτάσεις στο ένα τρίτο του λαού σου πως θα τους ξαναϊδείς...

θα τους γνωρίσεις πάλι
σ'αυτόν τον κόσμο θα γυρνούν
με περηφάνια πιο μεγάλη...

Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, εσύ που με διαβάζεις κατάπληχτος...

Διάβασε ντε και το υπόλοιπο ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού. Αυτό που η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου είχε ακούσει τόσες φορές που ήταν σαν να μην ακούστηκε ποτέ κι από κανέναν...

Διάβασε:


Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναΐδείς
θα τους μισήσεις πάλι
έναν μονάχα δε θα βρεις
τον πιο μικρό, τον πιο πικρό, τον πιο αγαπημένο
τον μοναχό, τον δυνατό και τον αντρειωμένο

Αυτόν δε θα τον ξαναΐδείς να τονε βασανίσεις
και την μεγάλη του καρδιά να τηνε σκίσεις
αυτόν δε θα τον ξαναβρείς τι τον φυλάνε τ'άστρα
τι τον φυλάει ο ήλιος του, τονε φυλάει το φεγγάρι

Αυτόν που 'χει τη χάρη τον πιο μικρό
τον πιο πικρό και τον αγαπημένο
αυτόν μονάχα εγώ, μονάχα εγώ, εγώ προσμένω

naftilos