Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ


Η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ δήλωσε, χθες, ότι δεν αποκλείει ένα μελλοντικό «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Γιατί τότε δεν το έκανε τώρα, όπως πίεζε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;

Η απάντηση για πολλούς έχει σχέση με τις γερμανικές εκλογές που θα γίνουν το φθινόπωρο του 2013, και πως δεν πρέπει να φανεί στους Γερμανούς ψηφοφόρους ότι το σχέδιο του Βερολίνου για την Ελλάδα, δηλαδή η άγρια λιτότητα, έχει αποτύχει. Αυτή, όμως, είναι η επιφαινόμενη αλήθεια, πίσω από την οποία βρίσκεται η μεγάλη αλήθεια, το κρυφό σχέδιο.

Με άλλα λόγια, η Μέρκελ δεν ενδιαφέρεται για τη «βραχυπρόθεσμη νομισματική πολιτική» αλλά για το μεγάλο, μακροπρόθεσμο σχέδιο που είναι μία Ευρώπη υπό γερμανική ηγεσία. Υπ’ αυτή την οπτική το Βερολίνο δεν ενδιαφέρεται για την επίλυση της κρίσης, αλλά για τη διατήρησή της και μέσω του δημοσιονομικού ελέγχου, που προβάλλεται ως αναγκαίος μονόδρομος, να καθίσταται δυνατή η «επέμβαση στα εσωτερικά των κρατών-μελών της ΕΕ, προπάντων στη νότια και στην ανατολική Ευρώπη»(Neue Zurcher Zeityng am Sonntag 27/11/2011). Γι’ αυτό απορρίπτεται η έκδοση ευρωομολόγων, που θα λειτουργούσε αποφασιστικά στη ριζική αντιμετώπιση της κρίσης, και όχι γιατί «δεν υπάρχει πολιτική βούληση», όπως υποστηρίζει η Κριστίν Λαγκάρντ.

Το συμπέρασμα, συνεπώς, είναι ότι το σύστημα Μέρκελ θέλει να κερδίσει χρόνο γιατί επιδιώκει να επιβάλλει μία «γερμανική Ευρώπη» χωρίς την προβολή ιδεολογικών προταγμάτων που θα αναμόχλευαν το παρελθόν και θα αποκάλυπταν το μέγεθος του σχεδίου για ένα Δ΄ Ράιχ. «Το σχέδιο θα έρθει ‘’σαν τον κλέφτη τη νύχτα’’», σημειώνει η καθηγήτρια Γκέρτρουντ Χέλερ, στέλεχος διαφόρων ομίλων και της Deutsche Bank, στο βιβλίο της για την Α. Μέρκελ που φέρει τον τίτλο «Η Νονά»(εκδ. Λιβάνης)!

Ήδη το γερμανικό πολιτικό υπόδειγμα ενός «μεγάλου συνασπισμού εξουσίας» χωρίς αξιωματική αντιπολίτευση εξάγεται ή επιβάλλεται στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, εν οις και η Ελλάδα. Επίσης, στη Γερμανία και παντού οι κυβερνήσεις λειτουργούν σε ένα είδος κατάστασης εκτάκτου ανάγκης που έχει γίνει κανόνας, έτσι ώστε να παρακάμπτονται οι δημοκρατικοί και οι κοινοβουλευτικοί κανόνες.

Γενικά, τα κρυφά deals και «Η παράκαμψη των κανόνων δικαίου, η καταστρατήγηση συμβάσεων και θεσμών σε επίπεδο ευρωζώνης είναι πρώτο δείγμα για την αξίωση της κυριαρχίας της(σ.σ. Μέρκελ) στην Ευρώπη. Το γεγονός ότι στο μεταξύ και η ευρωπαϊκή Κομισιόν υποτάσσεται στις υπαγορεύσεις της Μέρκελ είναι μια απόδειξη για την αποτελεσματικότητα του συστήματος Μ»(Γκ. Χέλερ, στο ίδιο). Το σύστημα Μ(έρκελ) φαίνεται ότι έχει προ πολλού περάσει τα σύνορα της Γερμανίας και εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη με κύριο μοτίβο την απόρριψη των αξιών και των δημοκρατικών κανόνων καθώς και τον απόλυτο σχετικισμό, που παραπέμπει στην περίφημη μετανεωτερικότητα αλλά και σε μια πολιτική που δεν λειτουργεί παρά ως προσομοίωση.

Με άλλα λόγια, ακόμη και η Α. Μέρκελ κάνει ότι κυβερνά. Στην ουσία κυβερνούν οι τράπεζες και οι περίφημες αγορές. Όμως αυτή είναι μία αντιδημοκρατική εξέλιξη που μας οδηγεί πίσω στην οικονομική και πολιτική φεουδαρχία.