Τα μάτια μου ανοίγουν αργά,τα βλέφαρα μου ανοιγοκλείνουν μηχανικά…Στρέφω το κεφάλι πλάγια,αριστερά καί προς τα κάτω…Βρίσκομαι σε μιά μπανιέρα με χλιαρό νερό πού μυρίζει κάπως!Όχι άσχημα,κάπως…Ακούγεται το τραγούδι: host of the seraphim,των dead can dance,αλλά δεν είμαι βέβαιος,αν αναπαράγεται από κάποια μουσική συσκευή ή αν βρίσκομαι στα πλατώ κάποιου γυρίσματος,παίζοντας σε ταινία καί ο σκηνοθέτης έχει δώσει εντολή να ”παίξει”το συγκεκριμμένο τραγούδι…Δεν ξέρω ,καν,αν ζω αυτή τη στιγμή ή αν κοιμάμαι ανήσυχα,δέσμιος ενός ονείρου…

Ο λαιμός μου έχει πιαστεί:στρέφω το κεφάλι αριστερά,δεξιά,αριστερά,δεξιά,δεξιά ξανα…Η μπανιέρα πρέπει να είναι παλιά,ίσως και 35 ετών μπανιέρα…Αρχαία…Σα το Αφγανιστάν!Βακτριανή…Κάπως έτσι πρέπει να λεγόταν τότε:τους ελληνιστικούς χρόνους.
Είμαι σε μιά μικρή μπανιέρα,στο Αφγανιστάν…Ο ήλιος πέφτει από το παράθυρο στη δυτική πλευρά του δωματίου,ενώ ακούγεται  ένα ακόμη τραγούδι!-”Δεν είναι τραγούδι,βλαξ”,μιλώ ενδόμυχα,αλλά μουσουλμανικός θρησκευτικός ύμνος,εκφωνούμενος από τον μουεζίνη πού βρίσκεται στον κοντινό μιναρέ:”Ένας είναι ο  Αλλάχ καί ο Μωάμεθ, ο μοναδικός προφήτης Εκείνου”…Ζηλεύω τους Μωαμεθανούς!Αγαπούν τον Θεό τους,τον Θεό μας…Γιατί ο Αλλάχ αποτελεί θεολογικά την ίδια πνευματική οντότητα με τον Θεό των Χριστιανών ή τον Γιαχβέ των Ιουδαίων.Μόνο πού αποκαλείται Αλλάχ,όχι Θεός,όπως ο Γιάννης προφέρεται Τζων στην Μεγάλη Βρετανιά,Γιόχαν στην Βαυαρία,Ζαν στη Γαλλία:διαφορετική εκφορά,το ίδιο πράγμα …
Σηκώνομαι από την μπανιέρα!Ωχ,έχω πιαστεί!Άσε που κρυώνω…Πηγαίνω στον βρώμικο καθρέφτη γιατί θέλω να ξυριστώ.Το πρόσωπο μου είναι άθλιο και κουρασμένο,αλλά χαμογελάω.Έμαθα να χαμογελάω,μετά από περίοδο φρίκης πού υπηρέτησα στο Αφγανιστάν πού αποκαλούσαν Ελλάδα…Στην Καμπούλ καί ας ήταν,επί της ουσίας,η  Αθήνα…

Nοιώθω σαν στρατιώτης…Ένας πρώιμος βετεράνος,μισθοφόρος,σταλμένος σε μιά ξένη γη από την παράνοια της πολιτικής ηγεσίας της χώρας μου.Εγκλωβισμένος στην ίδια την χώρα μου,υπηρετώ ένα ανώτερο σκοπό ή ένα ιδανικό το οποίο έχω ξεχάσει.Μάχομαι κατά αόρατων εχθρών καί καταδιώκω μάγισσες,σε μιά αβεβαιότητα πιό αχανή καί άνυδρη από τις ερήμους του Αφγανιστάν:την έρημο της Ελλάδας μου…

Φορώ τις αρβύλες μου καί την στολή παραλλαγής μού που ξεθώριασε.Ξεθώριασε αλλά είναι καθαρή,μέχρι να γεμίσει άμμο και σκόνη!Είναι καθαρή…Δε θα τους αφήσω να μου πάρουν την καθαρή στολή μου,γιατί σε αυτήν βασίζομαι.Μου πήραν το εθνόσημο και δεν ξέρω σε ποιό στρατό ανήκω,γιά ποιόν πολεμάω…Αλλά η στολή μου μυρίζει απορρυπαντικό!Οι αρβύλες μου,είναι παλιές αλλά από αληθινό δέρμα:δεν θα τους αφήσω να μου πάρουν ούτε αυτές…

Κάθε μέρα παίρνω ψωμί γιατί είναι φθηνό σχετικά…Το τρώω με μέλι ή με μερέντα από τον Σκλαβενίτη,η οποία είναι και αυτή φθηνή.Το συσσίτιο μου περιλαμβάνει συχνά ζυμαρικά,λόγω χαμηλού κόστους,ενώ όταν μπορώ,μαγειρεύω πατατοσαλάτα ή κόβω ντοματοσαλάτα…Έτσι είμαι ευτυχισμένος.Αυτό είναι το επίσημο συσσίτιο του λόχου:δεν έχω απλά συμβιβαστεί,άλλα γουστάρω κιόλας.Γιατί τα περισσότερα χρήματα,δαπανώνται σε λογαριασμούς καί οφειλές.Δεν έχω την πολυτέλεια να αγοράζω πολυτελή ή εξεζητημένα εδέσματα.Θυμάμαι κάποτε,πού φρόντιζα τη διατροφή μου,επειδή γυμναζόμουν με βάρη:γελάω με τον εαυτό μου…A!Να μην ξεχάσω:το μόνο που φροντίζω σε κατάσταση εμμονής,είναι να μη λείπει ποτέ καφές απο το ψυγείο μου,καπνός από το συρτάρι μου καί σαπούνι από το μπάνιο,γιατί ξέρω πως τα υπόλοιπα θα έλθουν…Δύσκολα ή όχι,θα έλθουν,Θεού θέλοντος…

Κανένα βράδυ βλέπω τους φίλους μου,τους συναγωνιστές και συστρατιώτες.Πίνουμε καμμιά μπύρα,γελάμε καί λέμε χοντροκομμένα αστεία ή σαρκάζουμε ο ένας τον άλλο,καί,πάνω απ’όλα τους εαυτούς μας.Μιλάμε γιά τις συντρόφους μας,πειράζωντας ο ένας τον άλλο γιά εκείνες.Ουκ ολίγες φορές,λέγονται χυδαία αστεία,αλλά πάντα με θετική διάθεση.Άσχετο,αν στη συνέχεια,κατεβάζουμε το κεφάλι αμήχανα,με ίχνος ενοχής,αν κάποιο απο τα αστεία πού θα πούμε ο ένας στον άλλο υπερβεί τα στεγανά της ευπρέπειας μας.Η πλάκα,ξέρεις ποιά είναι;Ο άλλος,στον οποίο απευθύνεται καί τον οποίο στηλιτεύει το αστείο,δεν παρεξηγεί!Αντίθετα,γελάει…Ενώ εσύ πού το λες,νοιώθεις άβολα και παρεξηγείς πιό εύκολα τον εαυτό σου…Αυτοί είναι οι φίλοι μου,οι σύμμαχοι μου:μου αναγνωρίζουν ελαφρυντικά,ευκολότερα από όσο αναγνωρίζω ο ίδιος στον εαυτό μου!

Συζητάμε γιά την κατάσταση:-”Τι θα κάνουμε,ρε μαλάκα;Ως πότε θα υπηρετούμε χωρίς αντίκρυσμα,χωρίς ηθικό υπόβαθρο,δίχως προορισμό στην προέλαση του στρατεύματος μας;Mέχρι πότε θα σκοτωνόμαστε γιά ψίχουλα,ενώ η ηγεσία μας,μας κοιτά στην αρχή σαν αποβλακωμένος από τον αυνανισμό καί τις ουσίες,ισοβίτης,καί ύστερα λύνεται στα γέλια με τα αιτήματα μας….Τις ίδιες μας τις υπάρξεις”;

Ο Άρης με κοιτάει σκεφτικός….Μετά χαμογελάει γιατί σκέφτεται την Έλλη του…Το καλοκαίρι θέλουν να παντρευτούν,καί ξαναμιζεριάζει λίγο γιατί έχει υποχρεώσεις:στέκεται στη μητέρα του ως γιός και σαν άντρας,στέκεται στην αδελφή του ως αδελφός,σαν πατέρας καί φίλος…Έχει και το ανηψάκι,το οποίο υπεραγαπά!Τι θα κάνει ο Άρης τα Χριστούγεννα;

Πουτάνα ηγεσία…Έρχονται Χριστούγεννα…Ο κόσμος φοβάται να ξοδέψει χρήματα,μήπως αντί του Άγιου Βασίλη φέτος,επιβληθεί νέος φορός εορτασμού της Πρωτοχρονιάς.Τα κανάλια θα βουίξουν πάλι απο εκκλησιαστικά σκάνδαλα(γιατί άραγε;),ενώ οι εκπομπές θα μας ζαλίσουν το συκώτι γιά το ρεβεγιόν:τι θα φορέσουμε;τι θα φάμε;!Άλλος δεν έχει να πάρει ψωμί,αλλά αυτοί θα μας μιλάνε για γκουρμέ απολαύσεις!Άλλος δεν έχει κασκόλ γιά το παιδί του,καί αυτοί θα μας υποδεικνύουν τον ενδυματολογικό κώδικα  των εορτών…Άλλος θα λιποθυμά από αβιταμίνωση,ενώ άλλος θα κλαίγεται για τα περιττά κιλά που θα φορτωθεί στις γιορτές απο τα μελομακάρονα!

Έ,λοιπόν,πούστηδες,θα μείνουμε εδώ,στο δικό μας Αφγανιστάν,στην Καμπούλ της Ελλάδας μας…Εδώ θα μας ”φάτε στη μάπα”,εδώ θα ματώσουμε γιά να δικαιωθούμε…Η στολή μας,όμως θα παραμείνει καθαρή,όσο αίμα καί αν χύσουμε….Ξεθωριασμένη,αλλά καθαρή…

apolasos