Ο Ορέστης όταν αντίκρυσε τη μάνα του και τον εραστή της να σκοτώνουν εν ψυχρώ τον πατέρα του, πνίγηκε από θυμό. Από δίκαιη οργή.
Από εκείνη τη στιγμή ορκίστηκε να τιμωρήσει την ίδια τη μάνα που τον γέννησε για το κακό που εκείνη προκάλεσε.
Πράγματι, ο Ορέστης τράβηξε το βέλος απ' το τόξο του και τραυμάτισε θανάσιμα τους υπαιτίους του άδικου φόνου: τη μάνα του και τον εραστή της.
Η απόδοση δικαιοσύνης όμως δεν αρκείται στην τιμωρία των ενόχων.
Πολλές φορές πρέπει και το θύμα να ξεπλύνει τις ανομίες του, για να επανέλθει στη φυσιολογική ζωή.

Ο Ορέστης σκότωσε τους δολοφόνους, αλλά δεν απελευθερώθηκε από την κατάρα των Ατρειδών.
Έπρεπε να νικήσει κάτι ακόμα: τις ανίκητες Ερινύες.
Αυτές που σήμερα αποκαλούμε "τύψεις", οι πρόγονοί μας τους είχαν δώσει θεϊκή υπόσταση.
Οι Ερινύες δεν είναι άδικες.
Πάνε εκεί που εντοπίζουν την ύβρι, την αδικία.
Ο Ορέστης μπορεί να είχε χίλια δίκια για να τιμωρήσει την Κλυταιμήστρα και τον Αίγιστο, αλλά δεν έπαυε αυτή να είναι η ίδια η μάνα που τον γέννησε!
Η πράξη της μητροκτονίας, ανεξαρήτως κινήτρων, είναι εξ ορισμού ανίερη.
Κι αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό και απ' τον Ορέστη αλλά και απ' όλους τους ανθρώπους.
Επομένως, ο Ορέστης μπήκε σε μια τροχιά καταδίωξης από τις Ερινύες.
Μια τροχιά που έμοιαζε να είναι ατέρμονη.

Ας διδαχτούμε ως λαός απ' τον Ορέστη.
Όταν αντιλήφθηκε τις ανομίες αυτής που τον γέννησε (σ.σ. το πολιτικό, οικονομικό, δικαστικό σύστημα), την τιμώρησε σκοτώνοντάς την.
Και μετά κυνηγήθηκε άγρια από τις Ερινύες.
Μέχρι θανάτου κυνηγήθηκε.
Αλλά στάθηκε όρθιος!
Δεν γονάτισε σε μια γωνιά νιώθοντας αδύναμος να αντιδράσει!

Δεν έκανε δηλαδή ό,τι κάνουμε εμείς!
Δεν αποδέχτηκε την ήττα του εκ των προτέρων, επειδή ο αντίπαλος φάνταζε ανίκητος!
Άρπαξε τη μοίρα απ' τα μαλλιά!
Πήρε τον φίλο του τον Πυλάδη και δίνοντας όρκο συντροφικότητας και διά βίου αλληλεγγύης ξεκίνησαν τον μεγάλο τους κοινό αγώνα ενάντια στα δαιμόνια που τον κατεδίωκαν.
Πολλές φορές έμοιαζε να λυγίζει.
Αλλά αυτός δεν τα παρατούσε!
Κι όταν απελπιζόταν, του 'δινε κουράγιο ο σύντροφος στον αγώνα του, Πυλάδης!


Και τραβήξανε για τη χώρα των Ταύρων, όπου είχε την αδελφή του, την Ιφιγένεια μπροστά του και δεν την αναγνώριζε!
Δεν αναγνώριζε τη σωτηρία του!
Και κάθε που έμοιαζε να απελπίζεται, έβρισκε τις δυνάμεις να ξανασταθεί στα πόδια του!
Αντιστάθηκε στις απειλές του παντοδύναμου βασιλιά Θόα, ο οποίος ήταν έτοιμος να τον εξοντώσει.
Όταν τελικά αναγνώρισε τη ζωντανή του σωτηρία, την Ιφιγένεια, συνεργάστηκαν κι έτσι οι τρεις σύντροφοι, ο Ορέστης, ο Πυλάδης και η Ιφιγένεια το 'σκασαν από τη μαρτυρική χώρα των Ταύρων και τράβηξαν όλοι μαζί για τη σωτηρία κρατώντας στα δίκαια χέρια τους το σκήπτρο του Δία, το σκήπτρο της νόμιμης εξουσίας.

Έτσι και για μας τους Έλληνες φαίνεται πως δεν αρκεί η τιμωρία των υπευθύνων (πολιτικών-δικαστών-τραπεζιτών) για να καθαρθούμε και να τραβήξουμε προς τη σωτηρία.
Οφείλουμε να νικήσουμε και τις Ερινύες.
Να πληρώσουμε δηλαδή για την Ύβριν που διαπράξαμε επί τόσα χρόνια, αρνούμενοι την πολιτισμένη ζωή και υποκλινόμενοι στον "πολιτισμό" της κατανάλωσης.
Πρέπει να καθαρούμε πλήρως, να αποκηρύξουμε οριστικά τον παλιό μας ρόλο του αμίλητου, αδρανούς και βολεμένου κατοικιδίου αδίστακτων αφεντικών.


Οι Ερινύες όμως είναι σκληρός αντίπαλος.
Δεν είναι πουθενά γραμμένο πως θα κερδίσουμε στο τέλος, έτσι κι αλλιώς.
Για να τις νικήσουμε χρειάζεται αγώνας, αποφασιστικότητα, ελπίδα, όραμα για το μέλλον, συντροφικότητα και αλληλεγγύη.
Όπως επίσης να εμπνεύσουμε και να εμπνευστούμε από τις δικές μας Ιφιγένειες, με τις οποίες θα επιστρέψουμε μαζί, θα πλεύσουμε με τον άνεμο του Δικαίου και τα κουπιά της Ελπίδας, κρατώντας πάντα στα χέρια μας τα σκήπτρα Δία, τα σκήπτρα της νόμιμης εξουσίας, με τα οποία θα εκδιωχθούν οι ανίεροι σφετεριστές της.

toixo-toixo