Θα ήθελα να επιστρέψω με κάποια καλή είδηση. Είναι δύσκολο όμως πια. Δεν νομίζω πως αυτό που ζούμε γύρω μας χωράει μέσα του τις καλές ειδήσεις. Μάλιστα σκέφτομαι πλέον πως όποιος αρνείται να δει τη πραγματικότητα είναι ή χαζοχαρούμενος ή αναίσθητος ή απλά ζει με ψευδαισθήσεις. Η παγκόσμια ημέρα της αγάπης, τα Χριστούγεννα, (γιατί κάτι τέτοιο έχει καταντήσει το νόημα των Χριστουγέννων, μια παγκόσμια ημέρα όπως εκείνη για το πατέρα, τη μάνα, τα παιδιά του τρίτου κόσμου, της ημέρας κατά των ναρκωτικών και άλλα διάφορα) μας έχει συνηθίσει πλέον σε δυο πράγματα. Τα αποτρόπαια εγκλήματα που διαλέγουν να έχουν επετειακό χαρακτήρα και τους φιλάνθρωπους που θυμούνται να πετάξουν τα αποφάγια τους στους δυστυχισμένους για να μην τους επισκεφθούν τα τρία φαντάσματα το βράδυ στο τζάκι τους και τους χαλάσουν το ρεβεγιόν....

Κυνική? Ω ναι... Δεν βρίσκω κανένα σοβαρό λόγο για να μην είμαι. Το να δω τη πραγματικότητα με μια νότα αισιοδοξία, ανάλαφρα, ελα μωρέ υπάρχουν και καλά πράγματα μη γίνεσαι γκρινιάρα, αντιστοιχεί σε φτύσιμο στη μούρη όλων εκείνων των πλασμάτων που η ζωή τους πετσοκόβεται από κάθε είδους τέρατα. Ναι στη μάχη που διεξάγεται γύρω μας μεταξύ του απόλυτου κακού που δίνει ρέστα σε κάθε επίπεδο και του ελάχιστου καλού που προσπαθεί απεγνωσμένα να βγει μέσα από τη λάσπη, δεν υπάρχει περιθώριο για ανεμελιά.

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, ναι μόνο που όντως ειναι άβυσσος. Κατάμαυρη χωρίς τέλος. Κι αυτή η άβυσσος έχει απλωθεί γύρω μας με μια πρωτοφανή αγριότητα. Είναι αστείο να σκέφτεται κανείς πως λίγες μέρες πριν ησυχάσαμε πως η καταστροφή δεν ήρθε. Ησυχάσαμε που θα είμαστε εδώ να απολαύσουμε με την ησυχία μας τη συνέχεια του διαστροφικού πολιτισμού μας. Που γεννάει όλο και περισσότερα τέρατα, που εκλέγει όλο και πιο αδίστακτους ηγέτες, που οργανώνει και διαμορφώνει τα πλήθη σε όλο και πιο  υποταγμένα κοπάδια.

Όχι δεν κρύβουμε όλοι μέσα μας ένα τέρας. Αλλά αυτοί που κρύβουν, αυτοί που διαθέτουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία τεράτων, πληθαίνουν. Η ανεκτικότητα της κοινωνίας σε κάθε είδους ξεφτιλισμό της ανθρώπινης ύπαρξης έχει φτάσει πλέον σε δυσθεώρητα ύψη. Έχει φτάσει στο σημείο να παρακολουθούν οι "φιλήσυχοι" πολίτες το αίμα στις οθόνες του σαλονιού τους τρώγοντας και πίνοντας σαν να είναι ειδήσεις για το καιρό ή τη μόδα. Θέλει μεγάλη αντοχή ή κενότητα, για να κοιτάζει κανείς τη δουλειά του μέσα σ΄ολο αυτό το αίσχος.

Θέλει επίσης μεγάλη αντοχή να είσαι από την άλλη ράτσα εκείνη που έχει ασυμβατότητα με το κακό, και να πρέπει μόνιμα να ψάχνεις τα διαμάντια μέσα στα σκατά. Γιατί κάποια στιγμή τα σκατά θα κολλήσουν επάνω σου μόνιμα και θα αναδύεις την ίδια βρώμα.

Η ανθρωπότητα έχει περάσει το σημείο μηδέν. Μετράει σε κάθε επίπεδο της τα μείον. Υπάρχει άμεση ανάγκη να σταματήσουν οι εναπομείναντες άνθρωποι (πόσοι άραγε να έχουν απομείνει?) τους μικρούς μοναχικούς τους αγώνες και να συνειδητοποιήσουν πως είναι πόλεμος. Ένας πανάρχαιος πόλεμος που τώρα εξελίσσεται σε όλο το μεγαλείο και τη τραγικότητα του.

Τα λόιγκορ είναι εδώ γύρω μας. Παντού. Ορίζουν τις ζωές μας έτοιμα να αρπάξουν τη κάθε ευκαιρία που θα τους δώσουμε. Δεν υπάρχει κανείς που να είναι ασφαλής.

vasiliskos2