Είμαι ασυνεπής. Αλλάζω απόψεις, αναλόγως με τα καινούρια στοιχεία που προστίθενται στα δεδομένα μου. Δεν πιστεύω σε πανάκειες. Με τρομάζουν αυτοί που όλα τα ξέρουν, που έχουν έτοιμες απαντήσεις και λύσεις για όλα. Δε μου αρέσει να δείχνω πως ξέρω πιο πολλά από τους άλλους, προτιμώ να τους ακούω, θέλω να μαθαίνω από αυτούς.

Είμαι αδαής. Αντιπαθώ τις ρετσέτες. Πιστεύω με τρόπο σχεδόν απόλυτο πως τα πράγματα στην κοινωνία και τη ζωή είναι δυναμικά. Και άρα πως οι έτοιμες συνταγές είναι για κείνους που βλέπουν τον κόσμο με τρόπο ντετερμινιστικό. Και ο ντετερμινισμός είναι πολύ κοντά σε αυτό που ονομάζουμε “παρωπίδες”.

Μπορεί να μοιάζουν πολύ ελευθεριακο-χαλαρά αυτά που γράφω. Αλλά τείνω να θυμάμαι πως οι απολυτότητες οδήγησαν συχνά σε απολυταρχισμούς. Κι έχω πλέον φτάσει στο σημείο εκείνο που αποκαθηλώνονται τα ινδάλματα, στο σημείο που ανακαλύπτεις πως οι σούπερ ήρωες είναι καρτούν και πως οι ηθοποιοί που τους υποδύονται είναι άνθρωποι που επιτελούν βασικές βιολογικές λειτουργίες, όπως κι εγώ.

Δε με ενοχλεί τόσο με τα Χριστούγεννα που είναι τα (κατασκευασμένα) γενέθλια ενός θεού, δεν έχει τόσο να κάνει με το αν πιστεύω σ’αυτό το θεό. Με ενοχλεί αυτός ο συλλογικός ψυχαναγκασμός της επιβεβλημένης συλλογικής ιλαρότητας με το στανιό. Γιατί εμένα με νοιάζει να γιορτάζω τη ζωή κάθε μέρα. Και να μπορούν αυτό να το κάνουν όλοι. Τι να τα κάνω τα Χριστούγεννα όταν κάτω από τις γιρλάντες, μοιράζονται μελομακάρονα σε άστεγους, τους οποίους θυμήθηκαν οι μοιράζοντες τα μελομακάρονα, επειδή ακριβώς είναι Χριστούγεννα;

Δε θέλω αφορμές για να γιορτάζω. Δε θέλω να μου επιβάλουν τις γιορτές τα ημερολόγια, όπως δε θέλω και να μου υποβάλουν λύσεις οι ειδικοί. Θέλω να γιορτάσουμε μια φορά στις 15 Μάη ή στις 8 Ιούλη, γιατί έτσι. Γιατί θα μπορούμε.

Και θέλω αυτό τον καλύτερο κόσμο να τον χτίσω μαζί με αυτούς τους άστεγους και τους γαβριάδες και τους κάθε λογής ανειδίκευτους.